Vikan - 01.11.1979, Blaðsíða 9

sunnudagsbíltúra og það fólk myndi eflaust
lita við í bakaleiðinni. Þarna er skjól og
þarna er faílegt. Annars er e.t.v. eina leiðin
að vera með svona stað undir þaki og þá
kæmu kúluhúsin einna helst til greina. En
ég vil koma þvi að hér að ég tel skynsam-
legustu lausn þessara mála vera þá að
bærinn eða hið opinbera eigi garðinn, sjái
um girðingar og annað en láti svo
einstaklinga reka tækin upp á eigin
reikning. Reynsla annarra þjóða sýnir að
það er farsælasta lausnin.
Allt týnt!
— En nú þyrfti að kaupa öll tæki ný
vegna þess að allt dótið sem var í gamla
Tívolí er nú komið á tvist og bast. Þessu
var öllu hent nema hvað parísarhjólið var
selt til útlanda fyrir spottprís. Ég hafði
áhuga á að fá eitthvað af þessum tækjum
en slæmur fjárhagur eftir þriggja ára
Tívolírekstur kom gersamlega í veg fyrir
það. Ég var staurblankur. ÍR vantaði
peninga og þurfti að rýma plássið fyrir
Hafskip, sem vildi taka það á leigu, og öllu
var rutt út. Bílabrautin, sem var i góðu lagi,
var meira að segja látin fara, en á henni
hafði ég mikinn áhuga og sótti um leyfi til
að fá að setja hana upp annars staðar. Það
leyfi fékkst ekki þó ég væri kominn með
húsnæði, því yfirvöldum á þessum tima
fannst svona sirkusdót á einhvern hátt
siðspillandi. Nú eru aftur á móti sprottnir
upp staðir sem ekki virðast vera mikið
menningarlegri og á ég þar við þessa Jóker-
spilasali þar sem börnin standa og eyða
peningum. Mér þótti mjög leiðinlegt að sjá
þessa hluti fara svona fyrir ekki neitt þar
sem ég var búinn að starfa við þetta í 17 ár,
hafði búið innan um þetta og lifað með
þessu. En nú er þessu lokið, öll tækin, að
parísarhjólinu undanskildu, farin veg allrar
veraldar, tæki sem ég gjarnan hefði viljað
eiga og reka áfram fólki til skemmtunar. 1
versta falli hefði mátt nota þau sem skraut i
nýju Tivolii, ef og þegar það verður reist.
En það verður aldrei úr því sem komið er.
Ekkert eftir nema minning um 17 dásamleg
sumur innan um leiktæki, dýr og ánægt
fólk sem skemmti sér.
Guðmundur Þórðarson er nú kominn á
sjötugsaldurinn og býr í Breiðholtinu. Þar
er öðruvísi um að litast en í gamla Tívolí og
ekki mikill sirkusbragur á hiutunum.
Guðmundur er þó ekki lagstur i kör því nú
fyrir skemmstu kom út þriðja ljóðabók
hans, Horft i myrkrið, og er ekki úr vegi að
enda þessa frásögn með einu ljóði eftir
Tívolí-kallinn, Guðmund Þórðarson. Það
nefnist Fornar ástir:
kostuðu 3 krónur og þá var timakaup verka-
manna um 9 krónur. Þetta hús stendur enn
nema hvað búið er að steypa yfir stálgóifið.
Einhvern daginn endurfyrir löngu,
lágu leiðir okkar saman í
frumskóginum.
Við grófum orma undan visnandi
laufdyngju.
AII11 einu greip mig löngun.
ég urraði til þín
ogþú brellirgrön á móti.
Tennur þínar hvítar ogsterklegar
eftir náin kynni
við rœtur og ávexti.
Þú stökkst I átt að trénu
en ég náði þér.
beil migfastan i hnakkann.
Égman hvernigþú titraöir
undan biti mínu.
hvealsæl við vorum
ífullnægingunni.
EJ
44. tbl. Vikan 9