Vikan - 13.12.1979, Qupperneq 46

Undir
Afríku
himni
sneri hún fleskinu á pönnunni fyrir
föður sinn og hljóp að bakdyrunum til
að sækja mjólkina. Myndin minnti hana
á haust í Englandi.
„Ja hérna,” sagði Ruth rétt við eyrað
á henni. „Hverju hefurðu nú týnt?
Hresstu þig upp, vinan. Þjónn, kaffi
takk. Ó,” bætti hún við og renndi augun-
um að þykku umslaginu. „Svo að þú ert
búin að fá þetta lika? Þá er best að þú
komir með okkur. Það er ekkert sérlega
skemmtilegt að mæta ein. Viltu köku?”
„Nei takk," svaraði Claire. „Ruth,
saknarðu Englands?”
Systir hennar starði á hana og sagði
síðan undrandi: „Ja hérna!” Síðan bætti
hún við eftir langa þögn: „Þú getur
aðeins búið á einum stað í einu, hver svo
sem hann er, og þetta er þó allavega
góður staður, finnst þér það ekki?”
„En langar þig ekki bara svolítið
heim, Ruth? Saknarðu ekki einu sinni
leikhúsanna, krikketspilsins á sumrin og
— og jólaskreytinganna í Oxford
Street?”
„Er allt í lagi með þig?” spurði Ruth
og lagði kaffibollann ákveðin frá sér.
„Ef þú ert allt í einu komin með heimþrá
get ég vel skilið það, eins og þú lifir.
Alein í húsinu. Ég hef alltaf sagt að það
væri ekki hollt fyrir þig. Ég sagði alltaf
að þú ættir að selja húsið og flytja til
mín og Sam og barnanna.”
Það fór hrollur um Claire en henni
tókst að leyna því. Henni þótti mjög
vænt um systur sina en þó voru til tak-
mörk. Þar að auki var hún ein þeirra
sem verða að fá að vera ein af og til og
líkurnar á hálftima einveru á heimili
Ruthar voru næstum engar.
„Ég sagði að þú hefðir eitthvað
breyst, og þarna kemur það,” tilkynnti
Ruth og horfði áhyggjufull á Claire.
Hún hristi síðan höfuðið og bætti við:
„Ef það er heimþrá hefurðu verið lengi
að uppgötva hana. Þó að ...” bætti hún
allt í einu við og horfði skilningsfull á
Claire, „þá hefurðu verið sofandi siðast-
liðin tvö ár, er það ekki? Kannski ertu að
vakna — og ég myndi segja að það væri
kominn timi til. Samt skaltu ekki vera að
blekkja sjálfa þig, vina mín. Leikhús!
Veistu hvað við Sam komumst oft til
London frá Dorset í leikhús, þó að við
hefðum efni á því? Með tvö smábörn?
Við sjáum meira af London og leikhús-
unum þar núna en við gerðum á meðan
viðbjuggum í Englandi.”
Þegar Ruth var komin inn i miðjan
fyrirlesturinn byrjaði Claire að hlæja.
Síðan breyttist hláturinn i fliss, nokkuð
sem ekki hafði skeð i mörg ár. Hláturinn
fyllti augu hennar og hárið féll niður á
Noel svaraði ekki. Hann lét hana eina
um að reyna að koma reglu á æstar
hugsanir sinar.
„Ef þú vilt aðeins biða,” sagði Claire
kuldalega, „þá skal ég sækja sigarettu-
hulstrið þitt.”
Hann sneri sér allt i einu frá henni.
„Það getur beðið til morguns,” sagði
hann. „Góða nótt.” Hann var horfinn
áður en henni tókst að opna dyrnar.
EGAR fingur Claire komust fyrst
í snertingu við þykkt kortið inni í
umslaginu og hún sá glitta í gyllta rönd á
brúninni, var fyrsta hugsun hennar: Æ,
enn eitt kokkteilboðið! Allt í lagi,
hugsaði hún um leið og hún dró út
kortið og las orðin: Breska sendiráðið,
efst í hominu, ég fer ekki. Ég nenni
ómögulega að fara í þessi blessuð boð
þeirra. Þar að auki er Bruce aldrei boðið
svo að ég verð einhvern tíma að stoppa
þetta.
Hún þrýsti kortinu óþolinmóð aftur i
umslagið og þreifaði í póstkassann eftir
fleiri bréfum. Þar voru aðeins tveir
reikningar og tvö vikublöð frá London
sem hún var áskrifandi að. Henni varð
alit í elnu hugsað til þess að fyrir utan
Mildred frænku hennar, sem ekki var
frænka hennar í raun og veru, og Dawn
Reynolds, sem gengið hafði með henni i
skóla, þá skrifaði henni enginn neitt
meira en i hæsta lagi jólakort.
Eólk gleymir þér fljótt þegar þú flyst
að heiman, hugsaði Claire. Það var
heldur ekki hægt að ásaka neinn. Fimm
ár voru langur tími. Hún hafði snúið við
því bakinu fyrir löngu siðan og hún ætti
að vera orðin vön því.
Ruth systir til dæmis, hugsaði hún um
leið og hún lagði bQnum og fór inn í kaffi-
hús. Ruth hafði komið til Makeli
fyrir tíu árum og virtist vel geta hugsað
sér að dvelja þar tuttugu ár i viðbót ef
eiginmanni hennar þóknaðist. En
heimili Ruthar var líka þar sem Sam og
börnin voru, svo að það var víst bara
eðlilegt.
Kaffiilmurinn náði vitund hennar og
hún tók eftir að þjónninn hafði þegar
lagt bollann fyrir framan hana. Hún tók
upp annað vikublaðið og varð starsýnt á
forsíðuna sem skreytt var með mynd af
ensku landslagi. Myndin færði hana
mörg ár aftur i tímann, og enn einu sinni
Lifandi blóm megna betur en flest annað, að gera
daglegt umhverfi notalegt og líflegt.
JÓLASTJARNAN
frá okkur styttir skammdegið.
Litskrúð hennar er sem vítamíngjafi, sem gleður
alla og bætir.
Gefið og njótið sjálf blóma.
Lítið við í næstu blómaverslun.
46 Vlkan 50. tbl.