Vikan - 13.12.1979, Síða 48

Með lífið í
lúkunum
Seinna bindi æviminninga
Rögnvalds Sigurjónssonar,
píanóleikara. Skráð hefur
Guðrún Egilsson. Útgefandi
Almenna bókafélagið.
Sagan einkennist af alvöru
listamannsins, hreinskilni og
víðsýni og umfram allt af
óborganlegri kímni. Guðrún
Egilson skráir sögu Rögnvalds
sem þroskaðs listamanns af engu
síðri léttleika en sögu bernsku
hans og æsku sem kom út í fyrra
og bar heitið Spilað og spaugað.
Bókarkaflinn sem við höfum
valið til birtingar nefnist:
Menningarstríð og molskinns-
föt.
Þegar viö vorum búin að leigja í
Skaftahlíöinni í tvö eða þrjú ár höföum
við klárað alla peningana, sem við
fengum fyrir kofann á Langholtsvegin-
um. Eftir nokkrar vangaveltur ákváðum
við að brjótast í húsakaup aftur, enda
þótt við ættum ekki krónu í sjóði og
gerðum varla meira en framfleyta
okkur með launum mínum og tekjum,
sem Helga hafði fyrir ígripavinnu. Við
rýndum í allar fasteignaauglýsingar, en
sáum ekkert, sem við þorðum að ráðast
í, fyrr en við rákumst á auglýsingu um hús í
Hafnarfirði, sem átti að kosta 80 þúsund
krónur. Við kíktum á húsið og það
reyndist hafa þak og veggi, þó að það
væri heldur óspennandi að utan og
innan. Svo hófst píslarganga milli
bankastjóra til að reyna að kría út
peninga. Það var óskemmtilegt ferðalag,
en með þvi að kreista fram öll þau
krókódílstár, sem ég átti til, tókst mér að
fá peninga fyrir hluta af kaupverðinu, en
afganginn ætlaði ég að reyta inn með
útgáfu og sölu á svokölluðum sérskulda-
bréfum, sem kostuðu þúsund krónur
stykkið. Ég gleymi því aldrei, þegar ég
stóð með 40 bréf á horninu á Pósthús-
stræti og Austurstræti og vissi ekkert i
hvaða átt ég skyldi halda. Góður sölu-
maður hef ég aldrei verið. 1 blankheita-
kasti ætlaði ég eitt sinn að gera mér mat
úr gömlum kjólfötum, sem ég var
hættur að nota, og auglýsti þau til sölu.
Til mín kom stuttur og sver sveita-
maður, sem hafði svo mikinn áhuga á
fötunum, að hann taldi nánast óþarft að
máta þau. Ég var búinn að eyða pening-
unum I huganum, þegar mér varð litið á
karlinn i múnderingunni, fékk hláturs-
krampa, sagði að hann gæti ekki látið
nokkurn mann sjá sig svona til fara, og
varð auðvitað af sölunni. En ekki var
mér hlátur í hug, þegar ég var að reyna
að losna við skrattans skuldabréfin, og
það var hræðilega niðurlægjandi að sitja
fyrir framan forríka karla, sárbæna þá
um aðstoð, en fá ekkert nema ónot í
hausinn. 1 eitt skipti varð ég svo vondur,
að minnstu munaði, að ég þeytti úr
blekbyttu framan í útgerðarmann einn,
sem talaði við mig eins og ég væri land-
eyða af verstu sort. Gísli Pálsson,
læknir, góðvinur föður míns, gerði mér
þann stóra greiða að tala máli minu við
helztu peningamenn bæjarins og varð
töluvert ágengt. Hann talaði m.a. við
stórkaupmann, sem var frægur fyrir
mestu og dýrustu fyllirí á Islandi, og lét
hann í það skína, að hann ætlaði að
kaupa eitthvað af mér. Þegar ég kom á
skrifstofu stórkaupmannsins á tilsettum
tíma var hann ekki viðlátinn sjálfur, en
skrifstofustúlka sagði, að sér hefði
verið falið að annast viðskiptin við mig.
Ég bjóst við, að þarna myndi ég losna
við góðan slatta, en ekki reyndist það
rétt, þvi stúlkan sagði hátiðlega: —
Hann ætlar að kaupa af yður eitt bréf.
Þó fór svo, að við losnuðum við öll
bréfin á tiltölulega stuttum tíma,
hrósuðum happi, keyptum húsið og
fluttumst suður I Fjörð.
Okkur tókst fljótlega að lappa þannig
upp á húsið, að það varð mjög huggulegt
að innan. Verra var aö eiga við það að
utan, því að það stóð við Reykjavíkur-
veg, sem var malbikaður til hálfs, og var
alveg á mörkunum, þannig að allan
sólarhringinn voru bílar að hlunkast
niður af malbikinu og ofan í drulluna
fyrir framan gluggana hjá okkur, meö
ferlegum hávaða, og sletturnar náðu alla
leið upp á þak.
Það stóð bæjarlífi í Hafnarfirði á
ýmsan hátt fyrir þrifum, hversu stutt
var til Reykjavíkur. Ýmiss konar
þjónustu var mjög ábótavant, verzlanir
voru fáar og flest þurfti að sækja í
bæinn, sem gat verið býsna þreytandi,
þar sem við höfðum engan bil. En á einu
sviði stóð Hafnarfjörður framarlega,
og það var einmitt á því sviði, sem mér
stóð næst — tónlistarsviðinu. Þar hafði
verið starfandi tónlistarfélag frá árinu 1946,
og var starfsemin furðulega góð miðað við
smæð bæjarins. Félagið rak
tónlistarskóla og efndi árlega til all-
margra tónleika, þar sem fram komu
íslenskir og erlendir listamenn. Sjálfur
átti ég heiðurinn af því að spila á fyrstu
tónleikum félagsins árið 1946, en á eftir
komu menn eins og Busch og Serkin,
sem tóku miklu ástfóstri við land og þjóð
og komu hingað oft, ýmist saman eða
hvor i sínu lagi. Þeir, og flestir aðrir
útlendingar, sem komu fram i Hafnar-
Bíllinn sem vekur athygli
A HOINIDA
>4CC0RD 1980
Sparneytinn og lipur fjölskyldubíll
1. 80 din hestafla vél
2. framhjóladrif
3. sjálfstœð fjöðrun á hverju hjóli
4. 5 glra eða sjálfskipting
5- öryggisbelti í fram- og aftursæti
6. litaðarrúður
7. útvarp, klukka, snúningsmælir
8. viðvörunarljós ef hurðir eru opnar
9- mælir segir til um olíu- og olluskipingu
10. hiti og þurrka á afturrúðu
á Islandi
Suðurlandsbraut 20, sími 38772, Reykjavík.
48 Vikan SO.tbL