Vikan - 08.05.1980, Blaðsíða 22

Framhaldssaga
endir, sagði hann kokhraustur. — Bara
byrjun á einhverju nýju.
— Guðminngóður.
— Thelma, það er eins og við séum að
leika í einhverri sápuóperu. Svona hlutir
geta alltaf gerst, sagði hann þó hann
myndi ekki eftir neinum öðrum sem
þetta hafði komið fyrir hjá.
Síminn hringdi stanslaust það sem
eftir var dagsins. Og hann gaf þá
skýringu sem honum fannst hentugust:
Jóhanna varð greinilega að losa sig
undan aðstæðum sem henni fundust
óþolandi. Og hún ætlaði að gera það ein
og óstudd, þannig var þetta einfaldlega.
Fólk bauð honum barnagæslu, fæði, allt
sem þvi datt í hug til að hjálpa. Fáið
hana til að koma aftur, hugsaði hann.
Fáið hana bara til að koma aftur.
Meðan Billy var hjá Thelmu athugaði
Ted fötin hans, leikföngin hans og lyfin
hans. Þannig reyndi hann að gera sér
grein fyrir þörfum hans. Jóhanna hafði
alltaf verið vön að sjá um slikt.
Daginn eftir fékk Ted örstutt bréf.
Það var heldur ekki með neinu heimilis-
fangi sendanda en hafði verið póstlagt
Lake Tahoe, Nevada:
Kæri Ted! Það er ýmislegt lagalegt
drasl sem við þurfum að leysa úr. Ég hef
beðið lögfræðing að senda þér þá
pappira sem við þurfum til að leita skiln-
aðar. Ég sendi þér líka þau skjöl sem þú
þarft varðandi umráðarétt yfir Billy.
Jóhanna.
Honum fannst þetta Ijótasta bréfið
sem hann hafði nokkurn tima í lífi sínu
séð.
SJÖTTÍ KAFLI
Áður en hann hringdi í foreldra sina,
foreldra hennar eða yfirleitt nokkurn
annan, hringi hann ti! herra Gonzales.
er var skyndilega orðinn mikilsverðasta
manneskjan er hann þurfti að ná í.
Herra Gonzales var fulltrúi hjá
American Express. 2000 dalirnir sem
Jóhanna hafði tekið út úr sameigin-
legum bankareikningi þeirra voru
nákvæmlega sama upphæð og foreldrar
hennar höfðu gefið þeim á brúðkaups-
daginn. Ted gerði ráð fyrir að henni
hefðu fundist þeir peningar sin eign. Þau
höfðu bæði krítarkort frá American
Express þó Ted væri skráður fyrir þeim
Hennar reikningar komu allir til hans.
Kannski hafði hún flogið á milli borga,
lifað Ijúfu lífi á hótelum, drukkið við úti-
sundlaugar, tekið flagara með sér upp á
herbergið — allt á hans kostnað. En ef
hann var þannig kokkálaður ætlaði
hann að minnsta kosti að bregðast við
því eins og nútíma manni sæmdi. Hann
hringdi til herra Gonzales, lét ógilda
bæði kortin þeirra og gefa út nýtt kort
handa sér.
Frú Colby nokkur auglýsti bæði í The
New York Times og viðskiptaskránni:
Húshjálp fyrir þurfandi fólk. Samkvæmt
reynslu sinni í auglýsingaþjónustu reikn-
aði Ted með því að „þurfandi” þýddi
það sama og „þarf að greiða meira”. En
að minnsta kosti auglýsti frú Colby ekki
að hún hefði einnig á sinum snærum
gluggahreinsunarmenn og skúringakon-
ur eins og svo margir aðrir gerðu. Hann
vildi skipta við traustan miðlara sem'
gæti útvegað áreiðanlegt fólk er kaus að
vinna fyrir sér á þennan hátt. Hann var
þó ekki viss um við hverju hann mætti
búast þegar hann fór þangað. Og hann
skildi fljótlega að málið var miklu flókn-
ara en hann hafði nokkru sinni dreymt
um.
— Viljið þér manneskju sem er meira
fyrir hreingerningarstörf en matseld?
Eða meira fyrir barnaumönnun en
hreingerningar? Vinir hans sögðu: — Þú
færð aldrei manneskju sem er fullkomin
í öllu, og eyðilögðu þar með drauma
hans um eins konar Mary Poppins sem
kæmi og leysti allan hans vanda. Hann
vildi ekki að Billy væri i leikskóla allan
daginn. Þeir leikskólar sem reknir voru
allan daginn á vegum borgarinnar voru
fyrir neðan allar hellur — þeir bjuggu
við fjársvelti og óviðunandi húsnæði.
Þar að auki var hann of tekjuhár til að
geta gert sér vonir um að fá þar pláss
yfirleitt. Og hann langaði til að halda lífi
Billys að einhverju leyti í gömlum
skorðum. Hann heimsótti því frú Colby
á skrifstofu hennar á Madison Avenue.
Á veggjunum héngu meðmælabréf frá
fólki sem samkvæmt stöðu sinni hlaut
að teljast mikilsvert. Skrifstofan hennar
líktist helst testofu frá tímum Viktoríu
drottningar, og við skrifborðið sat frú
Colby, ábúðarmikil kona á sjötugsaldri
og talaði með breskum hreim.
— Viljið þér fá konu til að búa hjá
yður eða dagshjálp, herra Kramer?
— Dagshjálp, held ég.
Ted áleit að hann yrði að borga kven-
manni sem byggi hjá þeim 125 dali á
viku og því hafði hann alls ekki ráð á.
Hann gæti kannski fengið skólastúlku til
að lita eftir Billy og gera nauðsynlegustu
húsverk gegn fæði og húsnæði, en það
væri á hinn bóginn ekki nægilegt öryggi
fyrir Billy. Ted vildi fá einhverja konu
sem gæti gengið honum í móðurstað.
Miðað við fjárráð hans var skynsamleg-
ast að fá konu sem ynni frá níu til sex
fyrir 90—100 dali á viku. Og hún varð
að tala góða ensku. Nágrannakona
hans, Thelma, hafði ráðlagt honum það.
— Þessi manneskja á eftir að vera
mikið með Billy, sagði hún. — Þú vilt þó
ekki að hann fari að tala með erlendum
hreim?
Ted fannst þetta hlálegt í fyrstu en
komst svo á þá skoðun að Thelma hefði
rétt fyrir sér. Hann vildi ekki að Billy
fyndist hann öðruvísi en aðrir, þrátt
fyrirallt.
— Einhverja sem talar góða ensku,
frú Colby.
— Ó, góða ensku. Jæja, þá er ég
hrædd um að þú megir fremur búast við
að greiða 105 dali á viku en 90.
— Bara fyrir að tala sæmilegt mál?
— Fyrir góða manneskju, herra
Kramer. Þær vaxa ekki á trjánum hér
frekar en annars staðar.
— Allt í lagi, 105 dalir þá, sagði Ted
og fann að hér var um samningsatriði að
ræða sem hann var þegar búinn að tapa.
— Ég þarf að fá nokkrar upplýsingar
um aðstæður yðar. Þér sögðuð að þið
væruð tveir í heimili, þér og fjögurra ára
sonur yðar? Og að þér starfið við auglýs-
ingar?
— Já.
— Ogfrú Kramer?
— Slapp út úr búrinu, frú Colby.
Þetta var alveg ný útskýring hjá
honum.
— Ó! Það verður víst stöðugt
algengara.
— Er það?
— Já.
Þú ættir að vita best um það, kona
góð, hugsaði hann. Þú heldur raunveru-
lega um slagæð þessarar fjandans borgar
þar sem þú situr í þessari skrifstofuholu
þinni.
— Auðvitað eru einstæðar mæður þó
fjölmennari enn sem komið er. Og
feðurnir fremur einstæðir vegna þess að
konan hefur látist á einn eða annan hátt
— af völdum sjúkdóms, hjartaslags,
umferðarslyss eða verið myrt af ein-
hverjum brjálæðingnum. Og svoeru það
auðvitað slys í heimahúsum eins og að
detta úr stiga eða drukkna i baði.
Honum fannst sem það brygði fyrir
alveg sérstökum glampa í augum frú
Colby við þessa upptalningu.
— Já, og svo er það kransæðastifla
og... .
— Égskil.
— En við höfum haft nokkur tilfelli
— þar sem hún hefur „sloppið út úr búr-
inu”, eins og þér orðið það. Ég man eftir
einu máli alveg nýlega. 38 ára gömul
kona, tvö börn — stúlkur, tiu og sjö ára
— hún skildi ekki einu sinni eftir bréf.
Tók bara spariskyrtur mannsins síns —
og gerði þarfir sínar i þær.
— Frú Colby ...
— Hún endaði á geðveikrahæli svo
það er víst ekki beinlínis hægt að kalla
þetta að hún hafi sloppið úr búrinu.
Fremur að hún hafi verið sjúk.
— Gætum við ekki frekar rætt um
húshjálp?
— Ég hef einmitt þrjár úrvals konur í
huga. 115 dalir á viku.
— Þérsögðuð 105.
— Leyfið mér að athuga bókhaldið.
Ó,já, 110.
— Hefur yður nokkurn tíma dottið i
hug að selja auglýsingapláss, frú Colby?
— Afsakið?
— Leyfið mér að hitta konurnar og
þá getum við rætt kaupkröfur. Eftir
22 Vikan 19. tbl.