Vikan - 08.05.1980, Blaðsíða 40

Framhaldssaga
Patricia Johnstone:
í lcil el<
líf&iafa
„Farðu til Janetar og haltu upp á trúlofun
ykkar. Þegar þú hefur lagt líf þitt að veði
til að koma til Englands og bjarga Karen
ertu líka nógu góður fyrir móður hennar."
Hún leit um öxl þegar hún heyrði dr. Muir
koma inn. „Ertu kominn til að rannsaka
hana?” spurði hún. Rödd hennar var
blæbrigðalaus.
„Já. eftir augnablik, góða min. En ég
vildi ræða aðeins við þig fyrst.”
Augu hennar urðu stór og dökk.
Hann sá von blandast orðlausum ótta.
Þegar þau voru komin út fyrir dyrnar
sagði hann blátt áfram: „Við höfum
unnið, Janet, Mergur Karenar er
byrjaður að framleiða hvít blóðkorn.”
„Er það öruggt?” Rödd hennar var
aðeins hvisl.
„Ég sá það sjálfur.” Hann þakkaði
Harlow í huganum fyrir að hafa sótt
hann svo að hann gæti sjálfur sagst hafa
séð blóðsýnin. Taugar Janetar voru
þandar til hins ýtrasta og hún þorði
næstum ekki að trúa því að þetta væri
satt.
Hún lokaði augunum og hann lagði
höndina hughreystandi á handlegg
hennar.
,,Nú ætla ég aðeins að skoða Karen.
Ef hún er álíka hress og í gær getur þú
byrjaðaðundirbúa heimkomu hennar.”
Og allt í einu varð hinn langi tími
óttans Janet ofraun. Hún greip höndun
um fyrir andlit sér og brast í grát.
Hann horfði ráðþrota á hana, hann
gat ekkert gert. Þetta voru tár sem hún
varð aðfá aðfella.
Hann opnaði dyrnar og kallaði á
Peter. — „Viltu koma hingað sem
snöggvast og hugsa um Janet!”
Síðan flýtti hann sér inn. að rúmi
Karenar, tók spilin úr höndum Peters og
ýtti honum í áttina að dyrunum.
„Þið getið haldið áfram að spila
seinna,” sagði hann. Síðan tók hann
niður plasthengið sem verið hafði allar
þessar vikur í kringum rúm Karenar.
Læknisfræðilega séð mátti næstum
kalla þetta kraftaverk. Og kraftaverk eru
ákaflega sjaldgæf. I huga sér fór hann
með þakkarbæn vegna þess að slík
kraftaverk áttu sér stað þrátt fyrir allt.
En hann hugsaði ekki aðeins um þetta
eina barn. Það voru önnur sem þörfn-
uðust lækningar, sum þessara barna
höfðu ekki einu sinni verið rannsökuð
að fullu ennþá. Og björgun Karenar gaf
þeim öllum von.
Chris hafði reynst ómögulegt að koma
nokkru í verk allan morguninn. Hann
gat ekki unnið sig frá hugsunum sinum.
Þær þyrluðust um í höfði hans, frá
sjúkrahúsinu til Janetar, Karenar. . . og
síðast en ekki síst, Peters Blake!
Ef hann aðeins gæti náð tali af henni.
þó ekki væri nema augnablik! Bara svo
að hann gæti sannfært sjálfan sig um að
allt væri í lagi . . . að Blake hegðaði sér
skikkanlega. Hann efaðist um að hún
vildi tala við hann en hann ætlaði alla
vega að reyna.
Hann var einmitt á leiðinni upp
þrepin að aðalinngangi sjúkrahússins
þegar hann heyrði kallað: „Chris!”
Hann leit upp, og þarna var hún,
geislandi af hamingju. Hún leiddi litla
stúlku, stúlku í skotapilsi og gulri blússu.
Ijóshærða stúlku, sem hafði jafnstór og
falleg augu og móðir hennar.
Hann hljóp upp siðustu þrepin:
„Janet!” Hann sá það á brosi hennar að
hún var honum ekki lengur reið.
„Góðar fréttir?” spurði hann.
„Dásamlegar.” Karen bar leikfanga-
kengúru í fanginu. „Heilsaðu hr.
Jennings,” sagði Janet.
„Komdu sæll. Ert það þú sem keyrir
rauða bilinn?”
Hann vissi að hún hafði séð hann frá
glugganum áður fyrr og svaraði:
„Því miður er ég ekki á bílnum i dag.
Annars hefðir þú getað fengið bíltúr.”
„Peter á líka bíl. Hann kemur
bráðum.”
Blake. allt snerist um Blake. En nú
myndi honum takast að losna við hann.
„Fer hann heim i dag?” spurði hann.
Janet kinkaði kolli. „Hann flytur inn
á hótel þar til hann fer aftur til
Ástralíu.”
Það munaði mjóu að Chris hefði
beðið of lengi. Nú varð hann að hafa
augun á Blake.
„Chris. Við mamma höldum smáboð i
kvöld. Bara svona til að bjóða bestu
vinum okkar I glas. Þú kemur, er það
ekki?”
„Kemur Peter lika?”
„Auðvitað.”
Hann leit á Karen en hún hlustaði
ekki lengur á fullorðna fólkið. Hún
fylgdist með fólkinu sem gekk út og inn
á sjúkrahúsið. Hann reyndi að leyna
biturleika sinum þegar hann sagði: „Það
er tvöföld ástæða?”
„Já.” Augu hennar mættu hans af
staðfestu.
Hún vissi ekki enn að það yrði
ógjörningur. Á þessari stundu óskaði
hann þess eins að hann gæti hlíft henni
við því áfalli sem óumflýjanlegt var. Bíll
stansaði fyrir framan innganginn og
Blake veifaði til þeirra. Hann var hár og
myndarlegur.
Chris kinkaði kolli: „Ég kem.”
Chris mætti næstum klukkustund of
snemma til veislunnar. Hann hugsaði
með sjálfum sér að e.t.v. kæmi Blake
einnig snemma og hann hafði hugsað sér
aðstöðva hann.
Hann hafði hugsað um þetta svo oft.
Þetta snerist aðeins um Janet. Janet og
Karen.
Hann hafði lagt bílnum tíu metra frá
húsinu þar sem þær bjuggu. Það voru
ntörg tré við Branfield Avenue og ekki
var hægt að sjá btlinn frá húsinu. Hann
sat við stýrið og beið. Á sætinu við
hliðina á honum lágu pappírar og mynd
af Michael Hodgson ásamt gömlum
blaðaúrklippum.
Hann hafði einmitt kveikt sér í
sígarettu þegar bill Peters beygði inn
götuna. Hann lagði honum sömu megin
og Chris, siðan fór hann út úr bílnum og
tók stóra körfu úr aftursætinu, læsti
bilnum og gekk i áttina til Chris. Þegar
hann var næstum þvi beint fyrir framan
bilinn beygði Chris sig út um gluggann
og sagði: „Ég vildi gjarnan fá að ræða
aðeins við þig áður en við förum inn.”
Um leið opnaði hann dyrnar fyrir Peter.
Ef Blake renndi grun í hvert erindið
var þá lét hann alla vega ekki á þvi bera.
„Sæll Chris. Þú ert snemma á ferðinni,”
sagði hann. Rödd hans var eðlileg og
vingjarnleg og hann settist inn í bílinn.
„Jú, ég kom snemma af því ég vildi
ræða við þig fyrst.”
40 Vlkan 19. tbl.