Vikan


Vikan - 08.05.1980, Blaðsíða 18

Vikan - 08.05.1980, Blaðsíða 18
Flugslys Lowenstein skildi ekki eftir sig neitt bréf til skýringar og hafði enga sýnilega ástæðu til sjálfsmorðs. Um slys var heldur ekki að ræða. Öryggislæsing- arnar á klefadyrunum voru svo öruggar að þær gátu ekki hafa opnast sjálf- krafa. Hvað hafði þá gerst? Dauði Lowensteins var forsíðufrétt í öllum blöðum. Leitað var að líki hans í Ermarsundi en árangurslaust. Andi Hinchcliffes kofn boðum í gegnum miðilinn Eileen Garrett og ollu þau ntiklum óróa: — Lowenstein er heldur ekki hérna hjá okkur... Nokkrum dögum siðar kemur hópur af fólki saman í London sem hafði fengist við tilraunir með ósjálfráða skrift. Fyrirliði þeirra er frú E. M. Taylor, skynsöm og gagnrýnin kona sem hlýtur að vera hafín yfir allan grun um græsku. Og þátttakendur þurfa ekki lengi að bíða þess að eitthvað gerist. Þeim til mikillar undrunar er andinn sem þau komast i samband við Lowenstein. — Getið þér fært nokkrar sönnur á það hver þér eruð? spyr hin gagnrýna frú Taylor. Röð af nöfnum og heimilisföngum birtist á pappírnum og seinna kemur í ljós að þetta eru allt vinir eða viðskipta- félagar Belgans. — Hvernig bar dauða yðar að höndum? spyr frú Taylor. Blýanturinn rennur hratt yfir pappírinn: — Mér var síst af öllu sjálfsmorð í huga þegar við lögðum af stað. En meðan á fluginu stóð fann ég mig allt í einu knúinri til að opna klefadyrnar og henda mér út . . . Ég reyndi að berjast gegn þessari tilfinningu en hún var of sterk . . . Hvers vegna? Ég veit það ekki. Svo tók ég hið hræðilega stökk út i tóntið... — Hvaðgerðist svo? — Ég sá fyrir mér fortíð mína eins og í bíómynd. Allt það góða og líka allt hið illa sem ég hafði látið af mér leiða ... — Hröpuðuð þér svo í sjóinn? — Ég man ekki lengur hvað gerðist næst. . . Það næsta sem ég man er að ég horfði á líkama minn í sjónum . . . Það var eins og þráður byndi mig við hann. Mig langaði til að leysa þann þráð... Ég sá framan í sjálfan mig og hrópaði upp yfir mig af skelfingu því ég skildi þetta ekki... Á þessu var bara ein skýring. Ég hlaut að hafa brjálast . . . Ekkert annað kom til greina... Svo lýsti Lowenstein því hvemig hann stóð skyndilega í anddyri Claridge- hótelsins í London þar sem hann bjó seinast. Hann sá dyravörðinn handfjatla bréf, sem voru stíluðá hann. — Ég gekk til hans og ætlaði að taka bréfin mín. En mér til mikillar skelfingar sá ég að hönd min fór beint í gegnum FLUGMAÐURINN SEM SNERI AFTUR Þetta gerðist í 1. og 2. hluta: Raymond Hinchcliffe flugstjóri og milljónaerfinginn Elsie Mackay leggja af stað f lítilli flugvél yfir Atlantshafið. Þau sjást aldrei framar á lífi en Hinchcliffe birtist vini sínum, Henderson, og kemur fram í andaglasi hjá gamalli konu, Beatrice Eari. Rithöfundurinn Arthur Conan Doyle lætur málið til sín taka og pantar miðilsfund hjá þekktasta miðli Breta, Eileen Garrett. Þar kemur Hinchcliffe líka fram og færir konu sinni, Emilie, ýmsar sannanir um tilvist sína. M.a. segir hann að hún fái þau 10.000 pund sem Elsie Mackay hafði lofað honum í líftryggingu, en faðir hennar, Inchcape lávarður, hafði neitað að greiða, síðasta dag júlímánaðar. Þrátt fyrir mikla tvísýnu reynist hann sannspár um það og varar enn fremur við öðru slysi, hinu dularfulla hvarfi viðskiptajöfursins og milljónamæringsins Lowensteins úr flugvél sinni yfir Ermarsundi. bréfin eins og þau væru bara loft. Ég skildi þetta ekki. Á þessu andartaki kom gamall kunningi Lowensteins, John Rosmarck, inn í anddyrið. — Ég ætlaði að rétta honum höndina, sagði Lowenstein. Hann hikaði andartak svo yppti hann öxlum og sagði við dyra- vörðinn: — Það er kalt hérna. Einhver dragsúgur . . . Hafið þið frétt nokkuð af Lowenstein? Nú hættir miðillinn skriftum, blýanturinn fellur úr hendi hennar. Hún dregur djúpt að sér andann og hallar sér þreytulega aftur á bak I stólnum . . . Sambandið við anda Lowensteins er slitið. Þessi skilaboð að handan komu frú Taylor ekkert á óvart. „Snúran” sem tengir sálina við líkamann kemur fram í þúsundum svona lýsinga. Sömuleiðis að fólk sjái lifshlaup sitt fyrir sér eins og bíómynd í andarslitrunum. Það kemur frú Taylor heldur ekki á óvart hversu bágt Lowenstein á með að átta sig á 18 Víkan 19. tbl.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.