Vikan - 08.05.1980, Blaðsíða 25

— Uh . . . pólsk.
— Gott. Pólverjar nenna að vinna.
Ahhh . . . hvaða máli skiptir það ann-
ars? Þetta er harmleikur, hneyksli.
— Hún er indæl kona. Hún ætlar að
koma hér á hverjum degi og gera það
sem gera þarf.
— Hneyksli. Þessi kona. Hún er
dræsa. Dræsa!
— Mamma, það má sjálfsagt kalla
Jóhönnu ótal nöfnum, ég veit ekki einu
sinni sjálfur hverjum. En dræsa. . .
Hann reyndi að byrgja niðri i sér hlátur-
inn. — Hvernig geturðu komist að þeirri
niðurstöðu að hún sé dræsa vegna þess
arna?
— Dræsa, sagði hún ákveðin.
— Hóra, sagði faðir hans til frekari
áréttingar.
Hann hafði reynt að gera þetta eins
snyrtilega og hann gat. En það hafði
ekki tekist nægilega vel. Hann barðist
enn við hláturinn þegar hann lagði á.
Hvernig gátu þau fengið dræsu og hóru
út úr þessu dæmi?
Hún kallaði hann William, hann
kallaði hana frú Willewska. Ted kallaði
hana líka frú Willewska, hún kallaði
hann herra Kramer. Ted fannst þessi
formfesta helst líkjast því að þeir væru af
gamalli gróinni ætt eins og Kennedyarn-
ir, vanir að hafa þjónustulið í kringum
STÓRKOSTLEGT ÚRVAL
(fítilt
SÍÐUMÚLA 15 - SÍMI 33070
með áfengi. Eða læknir eins og sonur
Simons.
— Hvað hafið þið eiginlega verið að
gera?
— Eyðileggja hjónaband.
— Ég hef bara aldrei heyrt annað
eins.
— Þaðermjögmikiðítisku.
— Hver leyfir svona hluti?
— Ted? Faðir hans hafði nú yfirgefið
sjónvarpsskerminn eftir að hafa skirrst
við í lengstu lög að ganga úr skugga um
að símtalið væri það mikilvægt að hann
ætti aðfara i simann.
— Hvernig líður þér, pabbi?
— Léstu það viðgangast að konan
færi frá þér?
— Þessi ákvörðun var ekki tekin á
lýðræðislegum grundvelli.
— Og hún fór frá litla barninu sínu.
Ahhh!
Nú vældi hann líka. Þessi skömm
hlaut að vera honum óbærileg því hann
hafði aldrei fyrr heyrt föður sinn væla
einsogmóðursína.
— Ég er búinn að koma lagi á þetta
allt saman.
— Lagi, æpti móðir hans. — Hvernig
getur nokkuð verið i lagi?
— Mamma, hlustaðu nú ...
— Konan þin er hlaupin frá þér...
— Ég er búinn að fá húshjálp. Alveg
stórkostlegan kvenmann. Hún ól upp
sinn eigin son og hefur lika unnið við
barnagæslu.
— Hvaðan er hún? spurði hún
Tjótmælt.
sig. Hún var blíðlynd og skynsöm kona
sem virtist hafa meðfætt hyggjuvit varð-
andi barnauppeldi. Fyrir Billy var sú
staðreynd að mamma hans var farin
fyrir fullt og allt enn óskiljanleg. Fyrir
hann var raunveruleikinn öll smáatriðin
i lífi hans: Hver fer með mig i leikskól-
ann? Hver sækir mig? Hver gefur mér
að borða? Hvenær má ég horfa á sjón-
varpið? Hver gerir það sem mamma
gerði? Þetta voru honum áþreifanlegir
hlutir og hann óttaðist aðeins að hann
gæti ekki reitt sig á þetta. Fjarvera
móður hans var enginn heimsendir fyrir
hann, hins vegar var það heimsendir ef
hann hafði engan lengur til að gefa sér
samloku með hnetusmjöri. Þetta voru
aðaláhyggjuefni Billys á meðan Ted
leitaði að húshjálp. Og það lýsti sér i
taugaveikluðum spurningum um klukk-
an hvað hann færi í leikskólann, klukk-
an hvað hann yrði sóttur og hvenær yrði
borðað — hver gerir hvað, hver stendur
hvar? Strax og frú Willewska kom fékk
hann svar við öllum sinum spurningum
nema þessari óskiljanlegu staðreynd —
engin mamma? Eftir nokkra daga var
Billy farinn að segja: — Pabbi, frú Will-
ewska segir að ég megi ekki fá aðra smá-
köku. Ég fékk eina áðan. Morgun einn,
er Ted fylgdist með þeim til leikskólans,
fékk hann áminningu þegar hann
ætlaði að leggja af stað yfir götuna á
rauðu Ijósi:
— Það er rautt Ijós, pabbi.
— Við förum bara yfir ef Ijósið er
grænt, herra Kramer. Svo að hann læri
að virða ljósin.
— Það er rétt. Þér ættuð lika að taka
um hönd mér, frú Willewska og leiða
mig yfirgötuna.
Hún færði þeim öryggi. Innst inni
voru þeir báðir dálitið ruglaðir. En öll
smáatriði — samlokur með hnetusmjöri
og hvenær má ganga yfir götu — um
þau sá frú Willewska.
Hann tilkynnti vinnufélögum sínum
að: — Konan min stakk af frá mér og
barninu, en bætti svo venjulega við: —
En við bættum úr því með því að fá
okkur alveg stórkostlega húshjálp. En
hann reyndi að segja þetta svo hratt að
það örvaði ekki til frekari spurninga.
Eftir að allt hafði gengið sinn vana-
gang i vinnunni i nokkra daga og heim-
ilislifið var komið í fastar skorður ákvað
hann að hringja ti! foreldra Jóhönnu þar
sem hann hafði ekkert heyrt frá þeim.
Kannski vissu þau hvar Jóhanna var.
Þau gerðu það ekki. Hún hafði látið Ted
um að segja þeim frá þessu.
— Vitið þið þá ekki neitt?
— Vitum við hvað?
— Jóhanna yfirgaf okkur, Harriet.
Hún er farin. Hún yfirgaf okkur Billy til
að fara og finna sjálfa sig.
Þú ert svei mér kræf. Svo að þú lætur
mig um að segja þeim frá þessu?
Dauðaþögn við hinn endann á síman-
um.
— Ég var að vona að hún hefði sjálf
sagt ykkur frá þessu.
— Fór hún frá syni sinum? Sinu eigin
barni?
— Og eiginmanni. Hún fór líka frá
mér.
— Hvað gerðirðu henni?
• — Ekkert. Harriet. Ég bað hana ekki
um aðfara.
— Égheldaðégséaðfáhjartakast.
— Vertu nú róleg, Harriet. Hvar er
Sam?
— Inniístofu.
— Náðu í hann. Ég bíð í símanum.
— Égeraðfá hjartakast.
— Ekki fá hjartakast. Náðu heldur í
Sam.
Hann grunaði að sú manneskja sem
hafði tíma tii að tilkynna hjartakast
mundi í rauninni ekki fá það.
— Halló.
— Sam, er allt í lagi með Harriet?
— Húnsitur.
— Sagði hún þér fréttirnar?
— Hvernig vogarðu þér að færa
okkur aðrar eins fréttir?
.Framhald í nœsta blaði.
19« tbl. Vikan 25