Vikan - 08.05.1980, Blaðsíða 12

Viðtal Vikunnar
Ég byrjaði á skaki í
Sandgerði og í fyrstu
gerði fólk góðlátlegt
grín að þessum kven-
manni sem vildi sýnast
„maður”.
— Og heimur hafsins er svo sannar-
lega alveg sérstakur. Kannski sér maður
það lika enn betur þegar maður kemur
inn i hann sem fullorðin manneskja og
hefur ekki alist upp við hann. Þessi
heimur býður upp á svo stórkostlega
fjölbreytni, þar er aldrei neinn dauður
tími. Ég var fljótlega heltekin af veiði-
bakteríunni. Ég var geysilega sjóveik
allan timann en þegar sjórinn moraði i
fiski hvarf allt annað í skuggann. Ég
stóð bara titrandi og skjálfandi af
spenningi eins og eiturlyfjaneytandi.
Eftir fiskitarnirnar var ég oft svo þreytt
að ég komst varla niður i lúkar. Ég skil
svo sannarlega af hverju menn hætta lífi
stnu i vondum veðrum þegar vel fiskast.
— Seinna fór ég á stærri línubáta og
alls staðar var mér tekið sem félaga. Og
íslenskir sjómenn eru vissulega góður
félagsskapur, alveg i sérflokki hvað
dugnað og heiðarleika snertir. Þetta er
ægileg stritvinna, ef vel fiskast kemst
maður kannski ekki í koju nenta 1-2
tima á sólarhring. Ég var alveg lúsfiskin
en það kom fyrir þegar ég fékk þá
stærstu að ég varð að fá hjálp til að
draga þá inn. Mér var alveg djöfullega
við það. En því miður er það staðreynd
að við konur höfum ekki líkamskrafta á
við karlmenn. Félagar mínir sýndu mér
ýmsa aðra tillitsemi, þeir gengu t.d.
alltaf frá fiskinum niður i lest, en ég bjó
þá heldur til mat á meðan. Ég held að
það sé einhver misskilningur þegar
konur halda því fram að karlmenn vilji
ekki viðurkenna þær sem jafningja,
einhver misskilin minnimáttarkennd í
þeim sjálfum. Konur hafa einfaldlega
ekki sótt nógu mikið fram i atvinnu-
lifinu. Allavega get ég fullyrt aðég varð
aldrei vör við neitt kynjaspursmál í
sjómennskunni.
— Lentirðu aldrei i lífsháska?
— Jú, tvisvar. 1 fyrra skiptið var það
Ásdís frá Þorlákshöfn sem fórst. Við
vorum fjögur í áhöfn og ég var ein fram í
að elda þegar kallið kom. Ég man að
Það var að vísu ágætis
veður en ég var dauð-
hrædd um að neisti
kœmist að gúmmí-
bátnum og kveikti í
honum líka. Eða að
stóru bátarnir keyrðu
niður þessa litlu skel.
Það eirta sem ég þoli ekki er aðgerða leysi . . .
kæruleysi og verður alveg eins. Ég er
alveg klár á því að landslag og loftslag á
snaran þátt í að móta fólk. Suður-
Ameríkumenn eru afskaplega opinskáir
og kátir, þarna varð ég t.d. aldrei vör við
önnur eins áfengisvandamál og hér þar
sem þyngslin eru miklu meiri.
Sjómennska og
lífsháski
— Og svo kemurðu heim og ástin
grípur á ný inn í líf þitt.
— Já, ég var fráskilin þegar ég kom
heim, kynntist sjómanni og við giftumst.
Og mér fannst alveg sjálfsagt að reyna
að setja mig inn i hans heim. Ég byrjaði
á skaki í Sandgerði og í fyrstu gerði
fólkið góðlátlegt grín að þessum
kvenmanni sem vildi sýnast „maður”.
En það hætti því fljótlega þegar ég stóð
mig ekkert síður en hinir.
12 Vikan 19. tbl.