Vikan - 08.05.1980, Blaðsíða 23

klukkan níu á kvöldin, heima hjá mér.
Og ég vildi helst að þetta gengi nokkuð
fljótt fyrir sig.
— Allt í lagi, herra Kramer. Ég
hringi til yðar seinna i dag.
Thelma og Charlie litu inn, Thelma
kom með steik með sér. Hún var grann-
vaxin, aðlaðandi kona, rúmlega þrítug.
Aðaluppistaða hennar virtist amerískar
snyrtivörur, litað hár, snertilinsur sem
hún pírði í gegnum, nýtísku fatnaður,
matarkúrar að ráði sérfræðinga — hefði
hún haft aðeins minni auraráð hefði hún
verið ósköp venjuleg kona eins og hún
var þegar hún var þreytt og hafði ekki
kraft til að skeyta um útlitið. Nú var
hún eitthvað mitt á milli. Brottför Jó-
hönnu hafði dregið úr henni kjarkinn og
neytt hana til að horfast i augu við
vandamálin í sínu eigin hjónabandi, sem
varð til þess að hún varð aftur að hefja
meðferð hjá sálfræðingi.
— Ég vildi óska að ég vissi af hverju
hún gerði þetta, sagði hún.
— Kannski var þetta bara stundar-
brjálæði, sagði Charlie varfærnislega
eins og til að forðast steinkast í eigin
glerhúsi.
— Það er alveg greinilegt að ég giftist
tannlækni en ekki sálfræðingi, sagði hún
hvasst.
Ted, sem fann til sektarkenndar
vegna vitneskju sinnar um Charlie,
forðaðist að mæta augum þeirra.
— Hún var byrjuð að tala um að fara
út og vinna, en mér fannst það of dýrt
fyrir okkur. Nú þarf ég hvort sem er að
greiða fyrir húshjálp án þess áð fá það
sem hún hefði getað lagt af mörkum
hefði hún verið kyrr.
— Það er svei mér fyndin útkoma,
sagði Charlie. — Þú hefðir sem sagt
borgað brúsann í báðum tilfellum.
Og hann hló of ákaft að eigin fyndni
sem engum öðrum fannst fyndin.
— Þegiðu, Charlie, hrópaði Thelma
og Ted fann að hans eigið ólán var orðið
að deiluefni fyrir þau.
— Geturðu ekki séð hvað maðurinn
þjáist, sagði hún til að dylja eigin kvöl.
Hún veit það, hugsaði Ted. Allir vissu
að Charlie hélt fram hjá henni.
— En hvers vegna fór hún? Töluðuð
þið aldrei saman, spurði Thelma og rödd
hennar lýsti ávítum á viðstadda karl-
menn.
— Nei, sennilega ekki mikið.
— Þú mátt ekki misskilja mig, Ted.
Mig langar ekki til að særa þig. En mér
finnst hún að sumu leyti hafa sýnt mik-
inn kjark.
— Láttu ekki eins og asni, Thelma.
— Haltu þér saman, Charlie. — Ég á
við að það þarf kjark til að gera eitthvað
sem er svona algjörlega á móti öllum
venjum. Og að sumu leyti virði ég hana
fyrir það.
— Thelma, ég get engan veginn séð
að hún hafi sýnt kjark. Það lýsir engum
kjarki fyrir mér að hlaupast á brott frá
öllu saman.
Hann var að missa stjórn á skapi sínu,
gat ekki leynt reiðinni lengur.
— Og þetta helvítis rauðsokkukjaft-
æði. Jóhanna var ekki meiri rauðsokka
en — Charlie.
— Haltu mér utan við þetta, Ted.
— Hvaða fjandans máli skiptir af
hverju hún fór? Hún er farin. Og það
virðist skipta þig meira máli, Thelma, en
mig.
— Jæja, Ted?
— Helvítis leiknum er lokið. Og þú
ert eins og íþróttaþulur sem situr í stúk-
unni sinni og þykist vera að skýra hann.
Hvað með það hvort við töluðum
saman? Leiknum er lokið. Hún er farin.
— Og þó hún komi til baka muntu
aldrei vita af hverju hún fór.
— Húnkemurekkitilbaka.
Hann greip bréfið frá Jóhönnu sem lá
á borðinu. Vantaði þau eitthvað til að
tala um? Best að leyfa þeim að sjá hvað
þetta var viðbjóðslegt. Hann ýtti bréfinu
að Thelmu. Hún renndi augunum yfir
það og var vandræðaleg vegna þeirrar
stefnu sem málin höfðu tekið. Ted þreif
það af henni og sýndi Charlie.
— Indælt, ha? Og er þetta hetja?
Hún er ekkert annað en lúalegur lið-
hlaupi. Og hún er farin. Það er allt og
sumt. Earin.
Hann tók bréfið. bögglaði það saman
og henti því fram í anddyri.
— Ted, sagði Thelma. — Kannski
væri það góð hugmynd fyrir þig að leita
ráða einhvers staðar — þó Jóhanna hafi
ekki viljað það. Þú gætir talað við sál-
fræðinginn minn.
— Hvers vegna ætti ég að þarfnast
sálfræðings þegar ég á svona góða vini?
— Það er nú óþarfi að vera and-
styggilegur, Ted, sagði Charlie. — Ég
veit að þú ert æstur. . .
— Þetta er rétt hjá þér. Og nú vildi
ég gjarnan fá að vera einn. Ég þakka
ykkur fyrir steikina og ánægjulegar sam-
ræður.
— Það er ekkert athugavert við dá-
litla sjálfskönnun, Ted, sagði Thelma.
Þau kvöddust fremur kuldalega, varir
Teds snertu Thelmu varla þegar hann
kyssti hana á kinnina. Hann langaði
ekki í meira af neinni sjálfskönnun eða
nánari útskýringar á hegðun Jóhönnu.
Hann langaði ekki að heyra fleiri kenn-
ingar hjá vinum sínum. Þeim var nær að
reyna að lappa upp á sitt eigið hjóna-
band og láta hans í friði. Hann langaði
bara til að fá sér húshjálp og koma
skipulagi á hlutina. Venjulegt lífs-
mynstur, einhvern til að vera heima hjá
Billy. Eftir að því Var komið um kring
var Jóhanna dáin.
Erú Colby sendi ungfrú Evans í viðtal
til hans. Hún var lágvaxin, gömul kona
sem sýndi alveg ótrúlega andlega orku
með því að tala stanslaust um það sér-
staka mataræði sem hún yrði að hafa.
Hún varð að borða alveg sérstakan ost,
óbragðbætta jógúrt, ósaltað brauð frá
náttúrulækningafélaginu, ekkert af þess-
um brauðum sem þeir sykra. Hún bað
um að fá að sjá alla íbúðina og byrjaði
ekki á herbergi Billys heldur baðherberg-
inu. Hún tók alveg sérstaklega fram að
það væri ekki af því að hún þyrfti að
nota það, hún vildi bara sjá það. Ted
áleit að það væri vegna meltingartrufl-
ananna.
Hann hafði uppi á frú Roberts sem
auglýsti sjálf í Times. Þar lýsti hún sér
sem góðum kokki sem hefði sérstakt lag
á börnum. Hún kom, risavaxin kona frá
Puerto Rico sem hafði sjálfsagt góðan
umboðsmann á bak við sig úr því að hún
hafði komið saman svona góðri auglýs-
ingu undir jafn ensku nafni og frú
Roberts. Sjálf talaði hún varla nokkra
ensku.
— Ég vinna fyrir marga spanska
difflómata.
— Einmitt það, sagði hann kurteis-
lega.
— Marga spanska forstora.
Málið varð sifellt flóknara.
— Jæja, ég á einn litinn dreng.
— Og konurnar?
— Elognar.
— Loco, sagði hún.
Hún kleip hann hressilega í kinnina.
Hann vissi ekki hvort það átti að tákna
atorku hennar eða kynferðislega upp-
örvun, en hann verkjaði að minnsta
kosti í kinnina.
— Hefurðu annast börn áður?
— Ég eiga sex. Puerto Rico. Bronx.
Sá litli tuttugu og tveggja.
Ef hann réði frú Roberts mundi Billy
verða orðinn spönskumælandi fimni ára.
— Þúsæt.
— Afsakið?
— Þú sæt manneskja.
Annaðhvort var hún að reyna að
koma með ósæmilegt tilboð eða þá að
umboðsmaður hennar hafði ráðlagt
lostafulla framkomu. En hvort heldur
var leiddu frekari spurningar í Ijós að frú
Roberts var ekki einu sinni á lausum
kili. Hún var að fara í „leyfar" tii Puerto
Rico þar sem maður hennar vann fyrir
„difflómat". Þegar hún fór var Ted bú-
inn að finna út að difflómat var
diplómat. forstori forstjóri og að frú
Roberts var sæt manneskja en engin
Mary Poppins.
Hann fór á fleiri vinnumiðlunarskrif-
stofur, las blaðaauglýsingar og rakst á
nokkrar sem vildu vinna við daghjálp.
Laglega konu frá Jamaica með hljóm-
mikla rödd sem Ted hefði gjarnan viljað
nota til að lesa fyrir sig sögur undir
svefninn eða kannski eitthvað annað.
En því miður gat hún bara unnið á
sumrin. Alvörugefna konu sem kom til
viðtals í stífuðum, hvítum búningi. Hún
sagðist vera ensk barnfóstra á eftirlaun
um. Eleiri kynslóðir barna höfðu kallað
hana fóstru en hún treysti sér ekki
lengur til að vinna allan daginn. Var
ekki nóg að hún ynni tvo og hálfan dag i
viku? írska konu á grófum gönguskóm
sem tók sjálf af skarið með því að
skamma Ted fyrir að leyfa konu sinni að
fara sem sjálfsagt vissi ekkert hvað hún
var að gera. Prú Colby hringdi og sagði
að það væri köllun hennar i lífinu að
finna Ted húshjálp sem allra fyrst þar
sem hún hefði fengið persónulegan
áhuga á þessu máli vegna hins sorglega
fráfalls konu hans. Hún hafði greinilega
blandað Jóhönnu saman við slysasögur
sínar.
19. tbl. Vikan 23