Vikan - 18.09.1980, Blaðsíða 39

Þýð.: Magnom Matttúaaöóttk. (Ljótm. ainkaréttur Vikan — Woridvision Entarpricas inc.)
Níundi hluti
Haydrich og Himmler raaða nauflungarfkitninga gyflinga f höfuflstöðvum nasiata.
laus aö sumu leyti en það hafði ekki
verið til i honum þegar hann var
unglingur.
Þegar Muller gekk burt ætlaði bróðir
minn aðrjúkaáhann.
„Ekki, Weiss,” sagði Felsher. „Það er
ekki þess virði.”
„Skepnan. Hann notaði konuna mína
eins og maður notar sög eða málningar-
pensil... ”
„Fari hann til andskotans."
Karlkuðlaði saman bréfinu og henti
því á gólfið. Hann sat þegjandi við
teikniborðið og starði á ættartréð.
Felsher tók upp bréfið og lét hann fá
það.
„Hlustaðu nú á mig, strákur,” sagði
eldri maðurinn. „Það er ekkert lengur
eins og það á að vera. Svona, lestu það
nú. Þú verðuraðsýna umburðarlyndi.”
Karl kinkaði kolli. Það voru tár í
augum hans. Hann opnaði bréfið (sem
Inga hafði greitt Muller venjulegt verð
fyrir) og las það.
Elsku Karl minn, ástkæri eiginmaður.
Ég sakna þín svo mikið, meira með
hverjum degi sem líður. Að minnsta
kosti getum við haft eitthvert samband
núna, og það er gott, en það veldur því
að ég þrái þig enn meira. Við verðum að
halda voninni lifandi. Ég er búin að fara
á nokkrar skrifstofur hins opinbera en
þar segja þeir að það sé ekki 'hægt að
taka málið þitt upp aftur. Ég fékk heldur
skárri vinnu, er einkaritari yfirmanns
lítillar verksmiðju sem framleiðir land-
búnaðaráhöld. Það er skritið, við erum
búin að eiga í stríði í nokkur ár og samt
virðist það ekki bitna á verksmiðjum og
fyrirtækjum í einkaeign. Við fáum ágæt
laun, maturinn er nægur; burtséð frá
hermönnunum á vígstöðvunum þá lifir
almenningur ágætu lífi. Fólk virðist
hafa nokkrar áhyggjur af því að
Ameríka sé líka komin í stríðið en vonar
að Rússland falli áður en þeir koma til
hjálpar og að England gefist upp. Það
vill svo til að yfirmaður minn veit að
eiginmaður minn er í fangelsi en hann
leiðir það hjá sér — ég virðist vera á
einhverri skrá yfir „kynþáttarsaurgara"
— því hann segir mig vera duglegasta
einkaritara sem hann hefur haft og þann
sem kvartar minnst. (Hafðu engar
áhyggjur, elskan, hann er feitur og
gamall og heitur lúterstrúarmaður). Ég
vildi að ég vissi meira um fjölskyldu
þina. Það hefur ekkert frést af Rúdí.
Hann er horfinn. Það er hálfgert krafta-
verk, en í síðustu viku kom gamalt bréf
frá móður þinni i Varsjá. Þeim virðist
báðum líða vel, þau eru bæði í vinnu.
Lifið er ekki auðvelt en þolanlegt, sagði
móðir þín. Ástin mín, við megum ekki
gefast upp. Ég hef orðið að gera ýmislegt
til að koma þessum bréfum til þín og ég
vona að þú skiljir það...
Karl braut bréfið varlega saman og
stakk því aftur á sig.
Þeir Felsher sögðu ekkert um hríð.
Svo sagði eldri maðurinn: „Ég hef heyrt
um Teresienstadt, Weiss. Það eiga að
vera fyrirmyndarbúðir, bær fyrir
gyðinga. Kannski erum við heppnir.
Kannski leyfa þeir konunni þinni meira
að segja að koma að heimsækja þig. Ég á
enga fjölskyldu sjálfur svo mér er
nokkuð sama hvar ég er.”
Karl leit á ættartréð sem hann hafði
verið að gera fyrir Muller með Karla-
magnúsi og krossförunum. Hann þreif
upp dós með rauðri málningu og þeytti
henni á myndina. Svo hneigði hann
höfuðið niður á borðið og fór að gráta.
Dagbók Eiríks Dorfs
Berlín i
janúar 1942.
Fáeinar athugaseiudir áður en ég sný
mér að því sem þessi dagbókarfærsla
fjallar um, en það er Gross-Wannsee
ráðstefnan sem var 20. janúar.
Fyrir nokkrum mánuðum gaf
Heydrich mikilsverðar upplýsingar.
Einhvern tima sumarið 1941, meðan
Einsatzgruppen okkar hreinsaði Rúss-
land, kallaði Reichsfúhrer Himmler til
sín mann að nafni Rudolph Hoess, yfir-
38. tbl. Vlkan 39