Vikan - 18.09.1980, Blaðsíða 23

verið innilega ástfanginn af þér
lengi, fröken Kamilla, og...
Fröken Kamilla lagði kaffi-
bollann frá sér og starði forviða
á hann.
— Hamingjan hjálpi mér. Þú
situr þó ekki þarna i sófanum og
biður mín, bara rétt si svona...?
í miðri kaffidrykkjunni? Þú
kemur mér algjörlega á óvart, ég
veit bara ekki hvað ég á að gera.
— Þú mátt ekki trufla mig
núna, kæra fröken Kamilla,
heyrirðu það? grátbændi
Andreasen stúdent hana og stóð
upp úr sófanum eins og dauða-
dæmdur maður. Ég var búinn
að undirbúa þetta allt vandlega
heima, áður en ég lagði af stað.
Þetta er í fyrsta skiptið sem ég
geri nokkuð af þessu tagi svo þú
mátt ekki ... guð hjálpi mér,
blómin, ég hafði næstum gleymt
því langmikilvægasta, blómun-
um ... afsakaðu mig augnablik.
Hann hvarf fram í forstofu og
á hillu í fatahenginu fann hann
vönd með dökkrauðum rósum.
Hann flýtti sér aftur i litlu
rókókóstofuna og stillti sér upp í
viðeigandi stellingu, fyrir
framan fröken Kamillu. Og
aftur varð hún að hjálpa honum
af stað.
— Vildirðu ekki heldur hafa
silkipúða undir hnjánum? sagði
hún. — Þú ferð illa með brotin í
buxunum þínum á þessu.
Með daufu brosi kinkaði
Andreasen stúdent kolli. Hún
færði honum silkipúðann og
hann kraup á ný af slíkri alvöru
að líktist helst því að hann væri
við höggstokkinn. Síðan rétti
hann fröken Kamillu vöndinn
með dökkrauðu rósunum og dró
um leið með skjálfandi hendi
upp litla öskju, bólstraða að inn-
an, með trúlofunarhringunum í.
Honum tókst að opna hana og
hélt henni fyrir framan sig. Loks
stundi hann upp:
— Kæra fröken Kamilla. Frá
því ég steig fæti mínum inn fyrir
dyr apóteks föður þíns, til að fá
mér töflur við höfuðverknum
sem hrjáði mig í prófunum, og
augu mín fengu litið þín eitt
andartak hefur þú ekki horfið úr
huga mér eitt andartak. Hvert
sem leiðir mínar hafa legið hefur
þú fylgt mér sem ósýnilegur
skuggi og nú er svo komið að ég
verð að viðurkenna að líf mitt er
einskis vert án þín, innantómt,
dapurlegt og innihaldslaust. Þú
ert dásamleg vera, hið yndis-
legasta sem skaparinn hefur sett
hér á fold og sú unaðslegasta
kona sem ég hef nokkru sinni
þekkt. Ég hef tapað hjarta mínu
gjörsamlega til þín og þess vegna
vildi ég, kæra Kamilla ... má ég
auðmjúklega biðja um hönd
þina og hjarta. Má ég biðja þig
að verða konan mín?
Andreasen stúdent þagnaði.
Hjartað barðist í brjósti hans
meðan hann beið teikns frá
Kamillu. Augnablik sat hún
hljóð og naut þess sem hún sá,
stúdentinn á hnjánum,
dökkrauðar rósirnar og
glampandi gullhringana.
Síðan leit hún í augu hans.
— Ertu til í að endurtaka
þetta orðrétt, einu sinni til, í
heilu lagi? spurði hún. •
Andreasen stúdent kinkaði
kolli.
— Fyrir hvern? muldraði
hann dálítið taugaóstyrkur.
— Mömmu og pabba.
Kamilla stóð upp, greip
rósirnar, gullhringana og litla
mjúka silkipúðann og dró
Andreasen stúdent inn i dagstof-
una við hliðina. Þar sátu
foreldrar hennar að síðdegis-
drykkju, við hvítdúkað borð úr
rósaviði.
— Hafið þið ekki alltaf sagt
að það vildi mig enginn, sagði
hún.
Svo setti hún rósavöndinn og
hringana í höndina á Andreasen
stúdent, hlammaði sér á stól,
skellti silkipúðanum niður fyrir
framan sig og gaf Andreasen
stúdent merki um að krjúpa.
— í gang með þig, sagði hún,
áfram með smjörið.
Þýð.: aób
38. tbl. Vlkan 23