Vikan - 11.12.1980, Qupperneq 15

Framhaldssaga
að ganga héðan þegar veðrinu slotar og
við getum ekki tekið þig með í þessu
ástandi.
— Ég tef sem sagt fyrir ykkur, sagði
hún.
— Nei, það var ekki það sem ég átti
við. Það eru líklega margir dagar þar til
við getum lagt af stað. Það er hætt að
snjóa, en það er kaldara og vindstyrkur-
inn er sá sami. En því fyrr sem þú verður
frísk því fyrr getum við lagt af stað.
Hún tók um hönd hans og hélt fast i
hana. — Ríkarður, ég hata þetta hótel!
Það er eins og við séum fangar i dýflissu
í stórri ógeðslegri rottuholu sem við
komumst aldrei upp úr.
— Ég hef sjálfur haft sömu tilfinn-i
ingu, viðurkenndi hann. — Vertu samt
ekki hrædd! Ég verð hjá þér allan
tímann og reyni að gera allt svo við
náum aftur til byggða. Farðu nú aðsofa.
Þú hefur það örugglega betra á morgun.
Jennifer leið þó ekki betur næsta dag.
— Þvert á móti.
Hún vaknaði annað slagið og hugsaði:
— Ég er með hita — hún hafði ekki
rænu á að hugsa mikið meira. Ríkarður
birtistannaðslagið. Hann færði henni te
og súpu og sat venjulega dálitla stund
hjá henni. Hann strauk hár hennar, sem
var rakt af svita og hvíslaði hughreyst-
andiorðum að henni.
Það var alltaf Rikharður sem kom til
hennar, ekkert hinna. 1 þau skipti sem
hún gat hugsað heila hugsun datt henni
í hug hvort ekki hefðu einhverjir fleiri
óhugnanlegir atburðir gerst. Hún vissi
ekki hvort hún hafði spurt hann því hún
gleymdi öllu jafnóðum.
Annars var það unaðslegt að geta
bara legið og helst sofið.
Daginn eftir — fimmta daginn á
Tröllastóli — var umheimurinn ekki
jafnógreinilegur en hún var ennþá með
hita.
— Ríkarður, muldraði hún. Varirnar
voru þurrar og sprungnar.
Hann var hjá henni og lagði hönd sína
yfir hennar.
— Við komumst aldrei í burtu héðan.
Henni fannst eins og hún hefði sagt
þetta óteljandi sinnum áður og það hafði
hún kannski gert.
— Jú, Jennifer. Þéreraðbatna.
— Eruð þiðaðbíða eftir mér?
— Nei, alls ekki, þaðer tuttugu stiga
i rost úti.
— Úff! sagði hún og breiddi
sængina betur yfir sig. — Þú fylgist með
að Börri liggi þar sem hann á að vera!
Rikarður hrukkaði ennið. — Jennifer,
ertu svona slæm?
— Ég sá andlit. Þú erl dáinn.
hugsaði ég. Mig getur bara hafa verið að
dreyma. Mér þætti vænt um að þú
athugaðir þetta.
Því lofaði Rikarður, en það mátti
heyra á rödd hans að hann var ntjög
áhyggjufullur.
— Hvernig gengur annars? spurði
hún sljó.
— Vel, miðað við aðstæður. Lovisa
fékk taugaáfall og reyndi að flýja héðan
en ívar náði henni. Ivar er mjög góður,
hann hugsar vel um hana og Trinu,
þeim líður ekki nógu vel.
— Hvernig tekur Trina fráfalli
mannsins síns?
Ríkarður brosti. — Ég held að hún sé
farin að finna andblæ frelsisins þó hún
sakni hans ennþá. Það má eiginlega
fremur segja að henni þykir ntiður að
hann liggi þarna ógrafinn. Hún hafði til
allrar hamingju prjónadót meðsér. Hún
er víst að prjóna eitthvað á barnabarnið
— og það hefur ofan af fyrir henni. Jarl
Fretne fann skákborð og við teflum
mörgum sinnunt á dag. Hann vinnur
alltaf.
Jennifer brosti en varð síðan alvarleg
aftur. — Ríkarður, ég skil ekki hvað ef
að gerast hérna.
— Ekki ég heldur. Getum við gengið
út frá því að það hafi verið sama mann-
eskjan sem við rákumst á i kjallaranum
fyrstu nóttina og sú sem var að þvælast
uppi á annarri hæð þegar við vorum
þar? Það hafi einnig verið hún sem
leitaði I farangri Fretnes?
— Já, ég held að það sé sú sama.
— Upp á siðkastið hef ég grunað
Ivar. . .
— En hann er svo viðkunnanlegur!
Ellefu dagar i
SNJ
SO. tbl. Vikan 15