Vikan - 11.12.1980, Síða 19

tfo-
Við Santa Croce: Dino
i H6r«na «r aHt á sama stafl, hflfufl-
klrtcjur og halllr endurraisnartimans.
Hér ar gengið Inn i sæki hinna
dýrlagustu vfna i Dlno. (LJósm. KH)
Riserva af árgangi 1970, hæfilega
gömlu. Það var dimmt á litinn, dálítið
gruggugt, hafði höfugan blómailm, sem
batnaði stöðugt þá tvo tíma, sem við
vorum þarna. Sumir segja raunar, að
Brunello di Montalcino þurfi að taka
upp sólarhring fyrir notkun. Bragðið var
voldugt, þungt og milt i senn og bar þess
merki, að vínið hefði mátt geymast mun
lengur.
Sérstakur vínþjónn notaði allar
helstu serimoníur, þegar hann hellti
víninu úr flöskunni í karöflu yfir
kertaljósi til að tryggja, að gruggið færi
ekki með. Þegar hann. var farinn, kom
signora Dino og sagði okkur að drekka
gruggið líka. Svona dýrt vín mætti ekki
fara til spillis. Við stálumst þá til að
drekka þaðog þótti harla gott.
Allt í rösemd
Smám saman fylltist veitingahúsið og
klukkan hálftvö var hvert sæti skipað.
Allt fór samt fram með mestu ró. Engin
tilraun var gerð til að flýta borðhaldi
okkar, sem því miður er víðast gert
annars staðar á Italiu. Signora Dino vildi
greinilega, að við hefðum nógan tíma til
að sötra vínið.
1 forrétt fengum við okkur annars
vegar „Penne alla boscaiola”, ágætar,
stuttar hveitilengjur með kjötsósu á
1.500 lírur. Hins vegar „Spaghetti con
strigoli”, mjög gott spaghetti með
grænni sósu á 1.500 lirur. Ofan á báða
forréttina fengum við rifinn Grana ost.
Annar aðalrétturinn var „Pette di
pollo al curry con riso pilaw”. Það var
kjúklingabringa I karrísósu með hris-
grjónum og hnetum. Kjötið var mcyrt
og karríbragðið hóflegt. Rétturinn í
heild var spennandi og mjög góður.
Hann kostaði 5.000 lírur.
Þjöðarréttur ítala
Hinn aðalrétturinn var „Osso Bucco
Milanese”, kálfaleggur nteð gulum,
eggjasoðnum hrísgrjónum, ágætur á
bragðið og kostaði 5.000 krónur. I einni
Feneyjagreina minna um síðustu
áramót lýsti ég matreiðslu þessa þjóðar-
réttar ltala.
Allir þessir réttir voru valdir
samkvæmt ráðleggingum matreiðslu-
mannsins. Með þeim fengum við
þlandað hrásalat árstíðarinnar,
„Insalata di stagione” á 800 lírur. Það
voru salatblöð, tómatar og seljurót,
vætt í olíu og ediki að ítalskri venju.
Á eftir fengum við okkur auðvitað
osta á stað sem þessum. Annars vegar
fengum við margfrægan gráðaostinn
Gorgonzola, sem var hreinasta sælgæti.
Og hins vegar harðan sauðamjólkurost,
Pecorino, mjúkan og fastan í senn. Við
völdum þessa osta af 15 ostum á vagni.
Skammturinn kostaði 1.000 lírur á
mann.
Það var svo með trega að við
kvöddum herra og frú Dino og stigum
út í sólskinið til að hyggja frekar að
fortíðinni.
ítalfa kvödd aö sinni
Og með þessari grein kveðjum við
Italíu að sinni. Hér hefur verið sagt frá
átta bestu veitingahúsum Flórens og
fimmtán bestu veitingahúsum Rórnar,
svo og þeim hótelum beggja borganna,
sem best hlutfall hafa verðs og gæða.
Áður var ég búinn að gefa lesendum
Vikunnar hliðstæða skýrslu frá
Feneyjum.
Áhugasamir lesendur Vikunnar ættu
því að vera vel í stakk búnir, ef þá langar
til að iíta á sögustaði ttalíu.
Jónas Kristjánsson
(Dino, Via Ghibellina 51 r, lokað
sunnudagskvöld, mánudaga og júli).
*o. tbl. Vlkan 19