Vikan - 11.06.1981, Side 39

kartöflurnar beint af
pönnunni. Öllu gamni fylgir
nokkur alvara og alvaran i
piparsveinalifi mínu voru
þessir ógurlegu ógnvekjandi
uppþvottadagar. Þvo dauðans
ómöguleg 1-ö-n-g- 1-ö-n-g
kvöld og sunnudagssíðdegi sem
fóru í að ljúka því að þvo
diskana í fjallháu stöflunum,
meðan ég var með fjögur
matarstell í gagninu. Ég notaði
allt, jafnvel sósuskálamar
mínar. Það er enginii vandi að
borða spælegg og steiktar
kartöflur úr sósuskál. Því
miður var ekki byrjað að
framleiða pappadiska í þá tíð,
annars hefði ég getað skemmt
mér við að horfa á fljúgandi
diska út um eldhúsgluggann
minn á fimmtu hæð.
En til allrar hamingju var
uppþvottavélin fundin upp og
ég varð einn sá fyrsti til að
útvega mér eina slíka. Það var
mikill munur en þó ekki nóg.
Það var sama hvað uppþvotta-
vélin var góð, maður varð eftir
sem áður að koma diskunum í
hana og út úr henni. Það gat
hún ekki sjálf. Það getur svo
sem vel verið að nú séu til vélar
sem sjá um það líka en í minni tíð
var það ekki. Nú orðið
kem ég aldrei í eldhús. Og mér
fannst mikill galli á pipar-
sveinatilverunni að verða að
koma diskunum í vélina.
Uppþvottadagarnir voru
farnir að hvíla á mér eins og
mara. Ég komst svo langt að
eiga tólf tólf manna matarstell,
og það táknaði að ég þurfti
ekki að setja svuntuna á mig
nema á 144 daga fresti, en þá
var þetta líka þrælavinna. Það
var ekkert grín að ná saman-
klesstum diskunum sundur og
koma þeim gegnum uppþvotta-
vélina. Þótt himinn og jörð
færust myndi ég ekki gleyma
uppþvottadögunum mínum.
Aldrei!
Ekki heldur þeim síðasta.
Þetta var hlýtt og milt sumar-
kvöld. í lit’a eldhúsinu mínu
var moli .. Ég þrælaði og
sleit mér ui yið uppþvottinn og
svitinn perlaði á enninu. 117
taldi ég og setti disk númer 117
á sinn stað. 118 taldi ég og setti
118. diskinn á sinn stað. 119
taldi ég . . . og mér sortnaði
fyrir augum þegar ég leit yfir
skítugu diskana, blautu
svuntuna, reif hana af mér,
fleygði þurrkustykkinu,
uppþvottaburstanum og
tuskunni í ruslafötuna og gekk
inn í stofu. Þar stóð ég
smástund og glápti út í loftið,
leit í kringum mig sljóum
augum, á piparsveinaíbúðina
mína og allt draslið sem fylgdi
henni. Svo gafst ég upp. Ég
reikaði niðurlútur og hangs-
andi út að dyrum, náði mér í
morgunblaðið og leit á
auglýsingasíðumar aftast i
blaðinu, greip simann og valdi
númer.
— Halló, sagði ég í
uppgjafarróm, þreyttur og
uppgefinn piparsveinn. Röddin
svaraði: — Halló!
— Já, það er Willy
Breinholst sem talar. Er þetta á
Segöu starfsfólkinu að nú sé kominn
tími til að það eigi þátt í afrakstri
fyrirtækisins.
*4. tbl. Vlkan 39