Vikan - 09.07.1981, Blaðsíða 12

10. hluti
STCLKAN
FRÁ
MADA GASKAR
Allt frá því að hún sá fyrst mótafyrir dökkum,
háum fjöllum úti við sjóndeildarhring var hún
sem bergnumin. Madagaskar — þarna var
Madagaskar, föðurland hennar, draumaeyjan
hennar. Hún klökknaði, reyndi ífyrstu að
sporna gegn því en eftir skamma stund runnu
tárin í stríðum straumum niður kinnar hennar.
Söguþráður til þessa:
Árið 1938 finna norsk hjón. Ellen og
Áki Vasstad, ungbarn sem borið hefur
verið út og falið niðri á ströndinni i
nánd við Nossi Be á Madagaskar. Þau
taka barnið að sér og Vanja vex upp i
útjaðri Ostóborgar og á hamingjusama
æsku. Besti leikfélagi hennar og vinur
er Þorbjörn Staverud. Þau eru
óaðskiljanleg I mörg ár en hrökkva
hvort frá öðru á kynþroskaskeiðinu.
Vanja er skotin i honum og
óhamingjusöm ást hennar til hans og
kynþáttafordómar valda því að hún
verður einrœn og feimin. Draumur
hennar er sá að fara einhvern tima til
Madagaskar og komast jxtr að sann
leikanum um hana sjálfa. Þegar Vanja
er 19 ára gömul finna þau hvorl annað
á ný, hún og Þorbjörn. verða mjög ást-
fangin og bindast tryggðum. Þettasama
haust fer Þorbjörn að heiman til að
gegna herþjónustu og dag einn fréltir
Vanja að Þorbjörn er tekinn saman við
aðra stúlku. Vanja tekur það mjög
nœrri sér og ræður sig skyndilega sem
þernu á ms. Katarínu í þeim tilgangi
aö komast með henni lil Madagaskar.
Henni fellur vel vistin um borð og
kemst þar í góðan kunningsskap við
brytann, Steinar Gundersen. Kvöld eitt
þegar Katarína er á siglingu á
Miðjarðarhaft, daginn áður en komið
er til Port Said, lætur Steinar í Ijós ást
sína til Vönju. Vanja hugsar enn um
Þorbjörn en biður Steinar að vera
þolinmóðan, hugsanlegt sé að hún geti
gleymt.
ÞaÐ VAR dásamlegt að sjá opið haf
allt í kring. Nú ríkti ró og friður að nýju
á skipinu, öll þilför höfðu verið hreinsuð
og hressandi svali lék um vangann.
Stórir, hvitir albatrossar svifu fram hjá,
hægt og tignarlega, litu niður til þeirra
en héldu siðan í áttina til hafs.
Á öðrum degi tók að hvessa svo að
um munaði. 1 fyrstu var þetta aðeins
þægilegur kaldi sem breyttist ótrúlega
fljótt í storm og síðan hvassviðri með
ógurlegum öldugangi.
Vanja varð óttaslegin og ákvað að
fara upp i loftskeytaklefann i von um að
Logi gæti haft róandi áhrif á hana.
Steinar hafði gengið upp í stjórnklefann
til að njóta leiksýningarinnar.
Logi var ekki i eins góðu skapi og
hann var yfirleitt vanur að vera. Það var
víst vegna þess að veðurfræðingarnir á
Madagaskar sendu fregnir sínar út á
frönsku sem Logi skildi harla litið í. Og
um þetta rausaði hann töluvert. „Þeir
geta ekki búist við því, þessir herrar,”
sagði hann ákafur, „að hver fleyta hafi
loftskeytamann sem skilur frönsku."
„Má ég þá ekki hjálpa þér?” spurði
Vanja.
„Kannt þú frönsku?” Logi sneri sér
við undrandi.
„Já, það er uppáhaldsmál mitt. Ég
lærði það heima á kvöldnámskeiðum."
„Þetta er gaman að heyra. Þá ætla ég
að biðja þig að þýða fyrir mig það sem
stendurá þessu blaði.”
Þetta var besta meðalið gegn óveðurs-
óttanum. Þó að hún þyrfti að halda sér
fast með annarri hendinni á meðan hún
skrifaði, og vatnið flæddi inn um dyrnar
svona hátt uppi, gleymdi hún næstum
allri hræðslu. Logi fékk hana meira að
segja til að hlæja þegar stóra, þunga rit-
vélin tók aðdansa eftir skrifborðinu.
„Við skulum vera glöð á meðan loft-
skeytatækin fara ekki af stað líka,” sagði
Logi og hló. „Þau eru að vísu skrúfuð
föst en það er aldrei hægt að gera sér
fulla grein fyrir hvað verða kann undir
svona kringumstæðum."
Allt I einu fór vatn að leka niður úr
loftinu og þá fór nú Loga ekki að lítast á
blikuna. Hann vissi vel að vatn og há-
spennuleiðslur áttu ekki beint vel
saman. Vanja hjálpaði honum eftir
bestu getu til að reyna að þétta götin en
það reyndist ekki auðvelt að halda jafn-
vægi uppi á skrifborðinu eða á stólnum í
þessu ægilega ölduróti.
Og fyrir hverja rifu sem þeim tókst að
þétta fór að leka úr nýrri.
Skyndilega fékk skipið á sig meiri sjó
en nokkru sinni fyrr. Vanja var þá uppi
á skrifborðinu að hefta lekann og ekki
við þessu búin. Skipti það engum togum
I* Vikan XS. tbl.