Vikan - 28.10.1982, Blaðsíða 18

uleikur
„Hvað gengur að ykkur? Við stöndum frammi fyrir stórfenglegasta tækifæri
síðustu þriggja áratuga og þið tiplið áfram eins og bjarndýr við hunangsdós
sem er þakin vespum. Við skulum vera hreinskilnari. Setjum við hann í
geymslu eða drepum hann?”
Höfundur: Olivor Jacks
Heidel kunni vel aö meta þessi
jákvæðu fyrirmæli. Þaö var á
svona stundum sem Muhlen hers-
höföingi sýndi hæfni sína. Einfalt
og blátt áfram, engar málaleng-
ingar. Losiö ykkur viö alla hættu
og þið þurfið ekki að hafa
áhyggjur af henni framar. Eins og
hershöfðinginn vildi af ásettu ráði
grípa fram í fyrir honum bætti
hann við: „Ég þarf að fá staðfest-
ingu. Byrjaöu þegar að gera fyrir-
spurnir en ég verð að fá staðfest-
ingu á hinu. Þú getur búist við
slíkri staðfestingu frá mér um
fjögurleytið.” Hershöfðinginn
notaði vindilinn sinn sem nokkurs
konar merki til að Heidel skyldi
nema staðar þegar hann hélt til
dyra, reykurinn liðaöist upp í
langa beina línu áður en hann
byrjaði að hlykkjast; hann veifaði
honum eins og fingri og reyklínan
slitnaði.
„Ég veit að þú hefur gefið Lond-
on fyrirmæli í þessu sambandi en
það er aldrei lögö of mikil áhersla
á það. Það skiptir algjöru megin-
máli að Bandaríkjamenn viti ekki
aö við verndum Corbett. Um leið
og þeir komast að því komast þeir
aö öllu. Það er ekki mál sem þeir
geta látið framhjá sér fara. Það
verður að beita hvaða ráðum sem
er til að leyna þá því. Ég vonaði,
Heidel, að þeir myndu vinna
verkið fyrir okkur en enn sem
komið er hefur þeim ekki tekist of
velupp.”
„Við erum þegar búnir að skjóta
Duncan skelk í bringu. Banda-
ríkjamenn hljóta að halda áfram
að sýna honum áhuga. Það er ekki
síður þeim í vil en okkur. Ég hef
trú á að við höfum þaggað niður í
Duncan með góðum árangri. ”
„Hefurðu trú á? Þú verður að
vera viss um það.” Muhlen leit
hugsandi yfir herbergið. „Það er
til önnur leið til að Duncan þegi og
sé bundinn að auki. Náið stúlk-
unni. Núna.”
Duncan átti þá hugmynd að
hitta Cox á sama stað á Trafalgar
Square og hann hafði hitt Russell.
Cox fór með hann í Grill Room í
Strand Comer House. Yfir steik-
inni sagöi Cox: „Fimmtíu þús-'
und.”
Gaffall Duncans stöðvaðist á
miðri leið til munnsins. Hann lét
gaffalinn síga. „Fimmtíu þúsund
hvað?”
„Dollara.” Cox tuggði hægt,
leitaði að réttum viðbrögðum.
„Ég hlýt aö vera sljór, Marvin.
Fyrir hvað?”
„Þú ert ekki það sljór. Fyrir að
láta karl fööur þinn í friði.”
„Fyrir aö hitta hann ekki?”
„Einmitt. Skattfrjálst. í reiðufé.
I hvaða banka sem þú kýst. Hvar
sem er.”
Duncan tók upp kúlupenna, fékk
lánað blað úr minnisbók Cox.
„Um það bil tuttugu og tvö þúsund
pund. Drottinn minn! ”
„Það væri þess virði, ekki
satt?”
Duncan hallaði sér aftur. ,,Ég
hef ekki lengur lyst á steikinni og
það er langt síðan ég fékk steik.”
„Með þessa fjárhæð gætirðu
keypt allar steikur sem þig langar
í.”
„Því ætti ég að gera það ef ég
hef ekki lyst á þeim, Marv? En
þetta er f reistandi. ”
„Þaðáaðveraþað.”
„Hver skollinn er það við gamla
karlinn sem er svona mikils
virði?”
„Það svarar þessu enginn. Ég
skal þó segja þér eitt. Hann þarf
að vera svolítið í friði núna.
Okei?”
,,Er hann fús að greiða mér
þetta eða ert það þú?”
„Borðaðu steildna þína. Hann
veit ekki að þú ert að leita að
honum, þaö égbestveit.”
„Það er þá verið að vernda
hann.”
„Ekkert svar. Ef þú lýkur ekki
viö matinn geri ég það.”
Duncan byrjaði aftur að borða.
Hann sagði: „Eina ástæðan fyrir
því að ég er ekki kominn til
Parísar er sú að ég á ekki fyrir
helvítis fargjaldinu. Með þessa
fjárhæð gæti ég keypt mér miöa
fyrir allt tímabilið. ”
„Við yrðum að fá tryggingu. ”
„Ég er á sakaskrá. Hvemig
gætuð þiö treyst. þjófi?”
„Ég mynditreysta þér.”
Duncan var snortinn; Cox
meinti þetta. „Þú værir að gefa
mér fimmtíu þúsund ástæður fyrir 1
því að hitta föður minn. Það gerði
illt verra fyrir mig. Ég gæti ekki
afborið það.”
„Njóttu þess bara. Komdu undir
þig fótunum einhvers staðar.”
„Áttarðu þig á að ég gæti sagt
blöðunum frá þessu? Þannig gæti
ég fengið fé til Parísarferðar-
innar.”
„Gerðu það þá. Þú hefðir meira
en sakaskrá aö glíma viö þar.”
Hann var þegar búinn að tryggja
sér aðstoð D15 til að beita
þrýstingi við D-viðvörun. Duncan
sá að Cox haföi engar áhyggjur.
„Sextíu þúsund,” sagði Cox.
„Þaðer lokaboð.”
Duncan brosti. Hann var ringl-
aður. Hann kæmi undir sig
fótunum með þessari fjárhæð,
eins og Cox hafði nefnt. Þau
Tammy gætu gift sig án þess aö
þurfa að hafa áhyggjur. Þau gætu
opnað litlu fomgripaverslunina
sem þau höfðu oft talað um. Á
innbrotsdögunum hafði hann
fræðst mikið um fomgripi og lista-
verk. Og Tammy hafði mikla
þekkingu úr bókum. Þau gætu
keypt sér hús með því að fá veðlán
og farið að líta í kringum sig eftir
húsgögnunum sem þau vildu búa
það. Þeim var boðið nýtt líf. Mikil
gleði og engar áhyggjur í nánustu
framtíð. Það skipti ekki máli,
hann gat ekki borðað meira. Hann
lagði hnífinn og gaffalinn hlið við
hlið.
Cox hafði fylgst með Duncan,
skoðað hann. Hann hafði tapaö.
Hann vissi það þegar dimmdi yfir
svip Duncans. Augun voru dapur-
leg en sterklegur munnsvipurinn
hafði harðnað. Duncan hafði notið
draumsins sins, séð í svip
hamingju, fullkomlega óvænta
framtíð. Og hann hafði fleygt
henni frá sér. Cox var vonsvikinn.
Um leið fann hann til aödáunar.
Þetta hlaut að hafa verið mikið
átak. Svo fann hann til ótta.
„Mætti ég ræða við þig eins og
sannur vinur? Öopinbert?”
„Það breytirengu.”
„Ég ætla að segja of margt og
ég gæti lent í klípu fyrir það. Ég
breyti þvert á allt sem ég ætti að
gera. Taktu peningana, Jim, áður
en vondu karlarnir koma og taka
þig.”
Duncan leit yfir boröið. Cox var
fyllsta alvara. Meira en það; hann
var mjög áhyggjufullur.
Hann sagöi henni frá fénu og sá
svip hennar breytast. Hann beið
meðan hún upplif ði allar sömu til-
finningar og hann hafði gert. Það
væri grimmdariegt að grípa
fram í; hún varð að komast að
sömu niöurstöðu og hann. Hún
tók þessu mun betur en hann hafði
gert. Eftir að hún haföi skoðað
sömu drauma og hann féll hún um
hálsinn á honum og þrýsti sér að
honum.
,,Ég er stolt af þér,” sagði hún
loks meö ljómandi augu.
„Stolt kemur þessu máli ekkert
við, elskan. Ég er ekki falur. Og
þetta gerir mig enn forvitriari.
Stundum held ég að mig hafi
dreymt þetta, að hann hafi aldrei
boðið það.” Hann hélt henni blíð-
lega frá sér. „Við verðum að
skilja.”
, ,V ið stöndum saman. ’ ’
„Næsta skref er ofbeldi. Og þá
áttu ekki að vera neins staðar
nálæg.”
,JJvert heldurðu að við getum
farið?”
„Égverðkyrr. Þúferð.”
„Við erum á kúpunni, Jimbo.
Ég fæ ekki næstu ávísunina fyrr
enámánudag.”
, ,Ekki haf a áhyggj ur. ”
„Nei.” Henni féll ekki radd-
hreimur hans.
„Nóg til að þú getir falið þig í
nokkrar nætur og ég komist til
Parísarogheim.”
X8 Vikan 43- tbl.