Vikan - 28.10.1982, Blaðsíða 22

skyndilega aö þeir ætluðu aö
stökkva á hana. Hún ætlaði inn í
eldhúsið, var komin hálfa leið
þangað inn þegar Boronov skaut
og hún hneig í hrúgu á þröskuld-
inum.
Boronov sagði ástríðulaust:
„Settu húninn á aftur. Við verðum
að bíða þangað til ekkert er til
fyrirstöðu. Hringdu á sendiferða-
bílinn. Fullvissaðu þig um að þeir
verði með kassann. ”
Duncan ók Mini-bíl Tammyar
og lenti í umferöarhnút. Bræðin
ólgaði í honum í umferðaröng-
þveitinu sem entist alla leiðina frá
London. Þá stefndi hann í gagn-
stæða átt við umferöina. Hann
þurfti aö spyrja til vegar í Chorley
Wood. Það var nokkuð langt
þangað sem Russell bjó og hann
beygði tvisvar vitlaust og það
tafði fyrir honum. Þegar hann
fann húsið viö kyrrlátan veg, með
há lárviðarlimgerði fyrir framan
og steypta hliðstólpa, var hann
sveittur, heitur og uppstökkur.
Þegar Connie opnaði fyrir
honum leist honum þegar vel á
hana og gat sér til að hún væri gift
Russell. Um leið og hann spurði
eftir Neil Russell varð hún
tortryggin og áhyggjufull. Duncan
gerði sér grein fyrir því að hann
var tötralegur í þessu umhverfi og
fann ósjálfrátt til löngunar að
vera blíður viö hana. Útkoman
varð sú að hann virtist flóttalegur.
Russell var farinn á skrifstof-
una. Sem var hvar? spuröi hann.
Þá vildi hún ekki segja fleira.
Hann reyndi að telja hana á það en
hún var búin að ákveða að hjálpa
honum ekki. Loks sagöi hann:
„Frú Russell, ef þörf krefur get ég
beöið í allan dag eftir að hann
komi heim. Eg ætla ekki aö gera
honum mein.”
, ,Hvað viltu honum þá ? ”
Þetta var erfiöara. „Mig vantar
upplýsingar.”
„Spurðu mig. Ef til vill get ég
sagtþér eitthvað.”
hugsanlegt að þú þekkir Charles
nokkum Corbett? ”
Hún virtist undrandi. „Já. Hann
ervinur okkar.”
Þetta var þó alltént eitthvað.
Russell hafði logið.
„Kemur það honum eitthvað viö
að þú þarft að finna manninn
minn?”
Það lá við aö hann segði henni
sannleikann en lét þess í stað ein-
falt „já” duga.
Hún var á báðum áttum. Hún
var líka búin aö gera það upp viö
eikur
Hann vissi að hann var á hálum
ís. „Líklega er best að ég bíði. Ég
verö við hliðiö ef þú skiptir um
skoðun.”
„Ef þú hangir þar hringi ég í
lögreglu.”
Hann sá aö honum yrði ekki
ágengt. Hann yppti öxlum vonlaus
og örvænting hans skein í gegn.
„Ertu í vandræðum?” spurði
hún.
„Vandræðum? ÆtU það ekki, en
ekki í sambandi við lögregluna.
Ekki lögin. Ég þarf hjálp og
maöurinn þinn getur veitt mér
hana.” Hann tók áhættu. „Er
© Buils
... ertu ákveðin iað láta mig lœra á fiðiu?
sig að honum tækist á einhvern
hátt að ná tali af NeU. Hann
myndi ekki gefast upp. Hún hafði
enn sínar efasemdir en sagöi: „Þú
segist heita Duncan? ”
„James Duncan.”
„Ég er alls ekki viss um að ég sé
að gera rétt en ég skal segja þér
hvar skrifstofan hans er.”
Þegar hann var farinn hringdi
hún í manninn sinn og sagði hon-
um hvað hefði gerst og hvað hún
hafði gert. RusseU gramdist að
Duncan hafði haft uppi á honum en
lét það ekki heyrast á sér. Hann
sagði henni að hann hefði aldrei
heyrt James Duncans getið og
gæti ekki gert sér í hugarlund
hvað hann kæmi Corbett við. Hann
skyldi segja henni frá því ef Dun-
can kæmi.
Duncan áttaði sig á tvennu þeg-
ar hann var kominn í stóru skrif-
stofubygginguna hjá Outlab Ltd í
Victoria: Russell var yfirmaðurinn
þar og hann átti ekki að fá að
koma nærri honum. Hann hafði
búist við að Connie hringdi til að
vara mann sinn viö en hann hafði
ekki búist við því aö Russell
myndi sniðganga hann þegar hann
væri kominn á áfangastaö. Hefði
hann vitað hver skrifstofan það
var hefði hann ráðist inn. En þær
voru rúmlega fjögur hundruð.
Hann hafði hátt og kvartaði og lét
sér ekki vel líka kurteislegar und-
anfærslumar sem óvelkomnir
gestir fengu og loks var honum
vísað inn í biðstofu þar sem glæsi-
leg og dugnaðarleg kona á fimm-
tugsaldri kom til hans. Hún hélt
því fram aö hún væri fulltrúi Russ-
ells.
Hún gerði sitt besta til að sann-
færa hann um að Russell væri
raunverulega ekki við og að það
myndi ekki bregðast að hún skil-
aði hverju því sem hann vildi til
hans. Hún var með minnisblokk
og kúlupenna á lofti.
Duncan var farinn aö verða
áhyggjufullur yfir því hvað
Tammy var búin að vera lengi ein.
Ferðalagið og biðin höfðu tafiö
hann fram yfir hádegi. Hann
gæti alltaf komið aftur eða beðið
seinna heima hjá Russell. Honum
fannst hann sigraður þegar hann
sagði: „Færðu honum skilaboð frá
mér. Segðu honum að mér hafi
verið boðnir sextíu þúsund dollar-
ar til aö láta Corbett í friði. Spurðu
hann hvort hann hafi svar við því.
Hann veit hvar mig er að finna.”
Einkaritarinn geröi enga at-
hugasemd eða breytti um svip.
Hún brosti æfðu brosi og spurði:
„Er þetta allt og sumt? ”
Russell kom aftur á skrifstofu
sina og las skilaboðin sem búið
var að vélrita. Þetta gekk ekki
eins og hann hafði hugsaö sér. Það
gerði það aldrei. Russell þekkti
vel hvemig verslunarráö störf-
uðu, hvemig þau veittu haldlítið
en þó furðu traustvekjandi yfir-
bragð. Fyrst Charles Corbett var
núna sestur aö í París hafði Russ-
ell ævinlega búist við að Charles
væri við sama heygarðshomið, þó
í litlum mæli væri.
Þetta gat ekki verið í litlum
mæh. Sextíu þúsund dollarar.
Russell hafði búist við því að allt
væri komið í háaloft milli Duncans
og Charles Corbett þessa stund-
ina. Meiri háttar fjölskyldu-
sprenging sem myndi enduróma
innan hennar, hrista upp í henni
og eyðileggja hana. Nancy var á
ystu nöf. Hann ætlaði að hrista
hana lausa og ná þannig ljúfum
hefndum á manni sem haföi fleygt
frá sér vináttu hans og móðgað
hann á stundu þegar hann þurfti á
skilningi að halda. Hugsanir hans
voru óskýrar; hann missti stund-
um sjónar á um hvað þetta snerist
en aldrei á því sem hann varð að
gera.
En einhver var að reyna aö
halda þeim aðskildum. Duncan
var enn í London. Ef til vill hefði
hann átt að styrkja hann f járhags-
lega svo hann kæmist til Parísar
en hann var engan veginn viss um
að Duncan hefði þegið það. Hann
líktist föður sínum; var fullur af
gervistolti. Hann las orðsending-
una aftur. Corbett hlaut aö vera aö
fást viö eitthvað stórt. Ef heppnin
var með gat það reynst afdrifarík-
ara fyrir Corbett en honum hafði
22 Vikan 43. tbl.