Vikan - 28.10.1982, Blaðsíða 20

mistökin orðið banvæn. Líf
annarra var í húfi. Þeir voru
búnir að yfirfara þetta aftur og
aftur. Að lokum myndi Smith láta
það ráða sem hann teldi að væri
föðurlandi sínu fyrir bestu. Cox
vissi það. Smith vissi það.
Smith var búinn að eyða ævinni í
þjónustu föðurlandsins og trúði enn
ástríðufullt á það sem hann var aö
gera. Ef hann neyddist stundum
til að vera miskunnarlaus, til að
bægja burt efasemdum þar sem
engar voru fyrir við eyðileggingu
þess sem hann trúði að rétt væri
að verja, gerði þaö hann ekki
ómannlegan. Duncan var líkt og
hár á sigti leyniskyttu og hann
varð að fjarlægja ef miðið átti
ekki aðspillast.
Þetta tilvik var ekki alveg jafn-
ópersónulegt. Smith hafði komist
að ýmsu um Duncan hjá Cox og
hann var farinn að dást hlutlægt
að honum. Maðurinn var hug-
rakkur og hafði til að bera einsýni
sem Smith reyndi að kenna undir-
mönnum sínum. Hann horfði upp
á fánana. Hann sneri sér hægt viö.
,,Við eigum baráttu fram-
undan.” Hann hikaði fáein andar-
tök enn, yppti öxlum. „Líklega er
þetta ástæðan fyrir því að ég er
með hærra kaup en þið, strákar;
ég verð að taka ákvarðanir sem
eru endanlegar fyrir hina og
þessa. ” Hann lagaði jakkann sinn,
horföi beint í augun á Cox. „I gang
meö það. Losið ykkur við Ðuncan.
Stúlkuna líka ef einhverjir erfið-
leikar verða. En eitt annað. Ekki
láta „vini” okkar vita af því. Lítiö
áberandi aðgerðir alla leið.”
12. KAFLI
„Við getum ekki annað en
beðið.” Boronov stóð innarlega í
herberginu og ódýrt rúmið studdi
aftan á fætur hans. Hann lét sjón-
aukann síga. „Komstu með nætur-
kíkinn?”
Kunavin sat á hækjum sér á
rúminu og rétti honum sjónauk-
ann. Hann var enn aö taka upp úr
töskunni. Hann leit í kringiun sig í
stóru herberginu, á hátt loftið og
dymar inn í næsta herbergi.
„Úrkynjun hefur sína kosti. Það
er ekki þröngt um okkur.”
„Húsgögnin eru viðbjóðsleg.
Það er fýla af þeim.” Boronov
hafði ekki litið af húsinu handan
götunnar. „Kapítalískt bragð til
að pína meira fé úr leigjendunum
meö því að kalla þetta búið
húsgögnum.”
„Þeir geta áfrýjað nú á
dögum.”
„Og verið fleygt á dyr síöar.”
Kunavin brosti að baki Boron-
ovs. Það var auðvelt að espa
félaga hans. Uppáhaldsaðferðin
var að benda honum á Nelson á
Trafalgar Square. Og Boronov
hélt enn einn fyrirlesturinn um
Nelson og konunginn af Napólí.
Það brást aldrei. Þeir áttu langa
bið fyrir höndum, þó gátu þeir
ekki slakað á. Tækifæri var lykil-
orðið. Þeir urðu einhvern veginn
að ná stúlkunni hávaðalaust. Það
væri nærri því öruggt að hún átti
að hverfa síðar. Þannig var yfir-
leitt farið að; Kunavin var
ónæmur fyrir aðförunum. Svo
ónæmur, ef satt skal segja, aö
hann var fyrir löngu búinn að
endurheimta meðfædda kímni-
gáfu sína. Boronov var harður í
gegn. Hann gat ekki drepiö nema
meö alvörusvip.
Þeir skiptust á að vera við
gluggann en aldrei of nærri. Þeir
voru tilneyddir að standa vegna
sjónarhornsins og kvörtuðu ekki
yfir því. Þegar Boronov var ekki á
vakt hitaði hann te í litla eld-
húsinu. Þeir höfðu haft samloku-
hlaða meðferðis og svolítið af
nýjum ávöxtum. Þeir stóðu og
horfðu og drukku og borðuðu. Sá
sem ekki var á vakt lá yfirleitt
endilangur á rúminu til að hvíla
fæturna eftir áreynsluna við að
standa of lengi uppréttur.
Þegar rökkvaði hafði Boronov
samband við flokkinn sinn gegn-
um talstöðina. Kunavin greip
nætursjónaukann þegar of dimmt
var orðiö. Meö honum sá hann allt
sem hann þurfti. Hann stirðnaöi
upp og tók að gefa skýrslu. „Þau
eru ekki enn farin að kveikja. Það
er óvenjulegt. Ég greini mann
fyrir innan gluggatjöldin. Hann
stendur á stól eða í stiga.”
Kunavin hikaði. „Ég held aö hann
sé að negla eitthvað í karminn.”
Og svo: „Ég er búinn að átta mig
á þessu. Hann hlýtur að vera að
negla í hann til að ekki sé hægt að
smeygja gluggakrókunum frá.”
Boronov settist upp þegar hann
heyrði þetta. Opinn samlokupakki
var við hliðina á honum á rúminu
og það skrjáfaði í bréfinu þegar
hann hreyföi sig. „Þau ætla þá að
vera kyrr.”
„Ef til vill. Ef þau gera það
getum við hvílt okkur.”
„Ef þau gera það eigum viö í
erfiðleikum á morgun.”
„Við getum brotist inn.”
„Nei. Það væri of mikill hávaði.
Ef hann festir gluggana hefur
hann líka tryggt dymar. Við
verðumaðbíða.”
„Þetta þýðir að hann býst viö
okkur. Ég kann ekki viö það.”
„Kemur það þér á óvart eftir að
m mmssmmm
HwfunWu/: Otanr
við hræddum þau í gærkvöldi? En
hann veit sitthvað um öryggi.”
„Það breytir engu. Nú er búið
að kveikja. Hann hlýtur aö vera
búinn. Þau eru að draga þykku
tjöldin fyrir.” Kunavin lét ólina
bera þungann af sjónaukanum.
Hann liðkaði finguma.
Boronov lagðist aftur niöur með
greipar spenntar fyrir aftan
hnakka. Þetta var versti tíminn.
Nóttin.
Hvorugt svaf mikið. Þau kúrðu í
rúminu, töluðu stundum, hugsuðu
stundum. Einu sinni elskuðust
þau; kvíöi einkenndi atlot þeirra
en þau urðu aö fá huggun með
líkamlegri nærveru. Árla um
morguninn, þegar óttinn náði há-
marki, sagðiTammy: „Getumvið
ekki bara hætt viö? Þaö skelfir
mig að þaö sé fylgst meö okkur.”
Það hvarflaði ekki að henni aö
hann væri ekki vakandi.
„Við getum ekki gefið neina
yfirlýsingu þess efnis. Það er
orðið of seint. Við skutum þeim
skelk í bringu. Ég veit ekki
ástæðuna fyrir því. Faðir minn
hefur ýmislegt á sinni könnu.”
Þau dottuöu og sofnuöu fastar
um þær mundir sem þau hefðu
annars verið að vakna. Skyndi-
lega vaknaöi Duncan með þeirri
hugljómun sem myrkrið færir
stundum. „Ég ætla að hitta
Russell.”
Tammy heyrði til hans og settist
upp. Hún spurði ekki af hverju,
tók það gott og gilt að hann yrði að
taka eitthvað til bragös.
Hann sagði: „Best að ég hugsi
mér til hreyfings.” Hann greip
báðum höndum um andlit hennar.
„Ég þarf að draga út nagla. Þú
verður að negla hann aftur í. Og
ekki fara héðan.”
Boronov sagði: „Það er tími til
kominn að aðgæta þetta betur.
Vertu héma með sjónaukann.”
Hann f ór niður og út á götu án þess
að líta í átt til hins hússins. Hann
fór öfuga leið við þá sem Duncan
hafði farið áður. Þegar hann kom
loks fyrir húshomið heyröi hann
bankað. Hann leit upp án þess aö
snúa höfðinu. Einhver var aftur
byrjaður að negla fyrir innan
gluggatjöldin. Annar nagli. Þegar
hann var aftur kominn í herbergið
sagði hann við Kunavin: „Við
verðum að reyna núna. Það var
verið að negla í gluggakarminn
þegar ég gekk framhjá. Karl-
maður neglir ákveðið, þetta var
lauslegt bank. Hendumar virtust
vera kvenhendur. Hitt sást ekki
fyrirstórísnum.”
Kunavin lyfti kíkinum. „Þau
hefðu ekki skilið einn glugga eftir
þangaðtilnúna.”
„Nei. Og það er ólíklegt að
stúlkan noti hamarinn meðan
maðurinn er hjá henni.”
Kunavin leit úr sjónaukanum.
„Heldurðu að hann hafi komist út
umgluggann?”
„Ég veit það ekki. Ef svo er
verðum við að flýta okkur áöur en
hann kemur til baka.”
Þeir flýttu sér að spenna á sig
byssurnar, skrúfuðu hljóðdeyfana
á, tóku litla tösku sem minnti á
læknistösku. Þeir læstu og fóru út
á götu, aftur í öfuga átt. Eftir
nokkra stund sneru þeir við.
Núna voru böm á leið í skólann.
Fullorðnir á leið til vinnu. Klukk-
an var hálfníu. Tvær stúlkur, sem
bjuggu fyrir ofan Tammy, höfðu
skilið útidymar eftir opnar þegar
þær flýttu sér á skrifstofuna. Það
skipti raunar ekki máli en flýtti
fyrir.
Boronov opnaði töskuna og tók
upp hlustunarpípu þegar þeir voru
komnir að íbúðardyrunum. Kuna-
vin stóð við stigann svo hann gæti
gert aðvart ef fólk kæmi inn eða
gengi niður stigann. Boronov lagði
hlustunarpípuna við dymar.
Hann fór sér hægt, gaf Kunavin
homauga þar til hann heyrði
hljóð. Matarílát. Vatnsniður í
fjarska. Voru þau í eldhúsinu?
Hann miðaði við verstu aðstæöur,
að Duncan væri heima.
Þegar hann var loks orðinn
ánægður hófst hann handa við lás-
inn. Hann var enn að eiga við hann
þegar Kunavin flýtti sér að gefa
merki. Hann þreif hlustunarpíp-
una úr eyrunum og þeir Kunavin
földu sig bak við stigann. Það var
einhver á leiðinni niður. Karl-
maður. Öllum lá á um þetta leyti
morguns. Þeir héldu áfram þegar
eluieikur
20 Vikan 43- tbl.