Vikan - 10.02.1983, Síða 13

Martin Russell
Fyrsti hluti
1. KAFLI
Drunumar heyröust aftur þegar
hún var að taka til morgunmatinn.
Hún hugsaöi fýlulega meö sér að
víst væri hægt aö lýsa þessum
hraunstraumi tóna og hálftóna á
mildari hátt en sú lýsing yrði svo
sannarlega ekki nákvæm. Hún
reyndi að halda áfram að afhýða
baunimar og láta þetta sem vind
um eyrun þjóta, rétt eins og bænd-
urnir sem búa viö rætur eldfjalls-
ins.
Þetta var bara hljóð. Ekki var
hætta á aö það ryddist gegnum
loftið og umlykti hana. Engin
ástæða til að æsa sig upp út af tón-
um tengdum saman á sérstakan
hátt. — Eða kannski ekki svo sér-
stakan. Varla gætu þeir rofið gat á
loftið. Þó gætu þeir þrengt sér inn í
þúsund milljónir mólekúla áður en
þeir sameinuðust inni í dagstof-
unni hennar af jafnmikilli fyllingu
og styrkleik og þegar þeir hljóm-
uöu úr stereohátölurunum tveim-
ur — eða voru þeir fjórir? Tækni-
atriöi eins og magnarar og hátal-
arar voru ofar hennar skilningi.
Hún brosti í kampinn. — Víst var
um það. Hér var kannski lausnin.
— Brosa — hvað sem fyrir kynni
að koma, bara halda ró sinni. Ekk-
ert varir endalaust.
Hljóðið sem heyröist þegar hún
spýtti baununum úr hýðinu fór að
fara í taugamar á henni. Það var
ekki í takt við tónana. Þetta var
undarlegt. Venjulega var þetta ró-
andi hljóð. Hún ákvaö að nú væri
komið nóg. Hún hafði misst áhug-
ann á matnum. A virkum dögum
fékk hún sér brauðbita á skrifstof-
unni. Ef herra Parker hefði ekki
gefið henni baunirnar úr eigin
garði, sem hann var stoltur af,
hefði hún farið út og fengið sér
bita. En hefði hún látið þessi rækt-
uöu meistarastykki hans frjósa í
ísskápnum hefði það virst yfir-
lætislegt og kjánalegt. Sú
ákvörðun hennar aö halda sig
heima viö og elda fjölskrúðugan
málsverð gerði hana reglulegt
dyggðablóö.
Svo kom þetta.
Hálf klukkustund. Þetta mundi
svo sannarlega reyna á þolrifin í
hverri venjulegri manneskju. Og
þegar þar viö bættust fjörutíu
mínúturnar í gærkvöldi og af og til
dagana þar áður, svo ekki sé
minnst á heila klukkustund fyrri
sunnudag, var þetta komið á svo
hátt stig aö jafnvel þætti talsvert í
verksmiðjusal hvað þá í íbúða-
hverfi sem taldist hafa væröar-
kennt yfirbragö, svo sem hæfði
þessum eftirsótta stað. Þolinmæði
gæti snúist í sinnuleysi.
En jafnframt var hún hrædd við
að gera of mikið úr þessu.
Hún gekk yfir eldhúsgólfið og
fyllti pott með vatni, gerði tals-
verðan skarkala, skellti hlemmn-
um á og síðan pottinum á plötuna.
Það var ekki tilraun til að gjalda
líku líkt. Allt og sumt sem hún
vildi sanna sjálfri sér var að hún
gæti, ef hún kærði sig um, gert
nógan hávaða til að yfirgnæfa
hávaðann að ofan. Hún setti fullan
straum á, reif upp ísskápshurðina,
krækti sér í disk með lambalifur
og nýrum sem hún hafði keypt í
kjörbúðinni. Þetta setti hún á
steikarpönnuna, skellti henni á
plötuna við hliðina á pottinum og
sneri síðan athyglinni aö
kartöflunum. Þegar hún var
hálfnuð að flysja seinni kartöfluna
hætti hún snögglega. Þetta gekk
ekki. Sama hvað hún reyndi gat
hún ekki útilokað drunumar aö of-
an. Milliveggir og loft virtust ekki
gagna neitt. Hún leit á úrið. Tutt-
uguogsjömínútur.
Meö tómleikatilfinningu í mag-
anum, sem ekki stafaöi af hungri,
þreif hún af sér svuntuna og kast-
aði henni á stólbak.
Hún lét líða nærri heila mínútu
eftir fyrstu hringinguna áöur en
hún ýtti aftur á bjölluna.
Miðað viö hávaöann inni
heyröist víst ekki mikiö í bjöll-
unni. A stigapallinum þar sem hún
stóö var djöfulgangurinn hvorki
meiri né minni en inni hjá henni.
Þaö var engu líkara en að hátölur-
unum hefði verið komiö fyrir á
hinum ýmsu stöðum í þessum
hluta hússins til að tryggja jafnan
styrkleika.
Það var grískur blær á söngl-
andi röddunum, jafnvel austur-
lenskur. Hinn þrungni ásláttur,
sem hefði eflaust verið magnaður
í mánaskini á fjarlægri sjávar-
strönd, fól í sér bergmál hins
frumstæöa.
Hún herti sig upp og ýtti í þriðja
sinn á ferkantaöa bjölluna og
þrýsti lengi.
Að innan heyrðist hljóð svo sem
einn hlutur rækist á annan. Hún
hafði gert sér heigulslegar vonir
um að þreföld hringing væri í
sjálfu sér nóg til að skilja mætti
tilganginn og var um það bil að
læðast niður til sín aftur þegar
dyrnar opnuöust. Hún sá aö for-
stofan var eins og hennar eigin.
Öðruvísi veggfóöur að vísu. —
Brosa — minnti hún sjálfa sig á,
vera afslöppuð, góðvildin uppmál-
uö.
„Halló,” sagði hún. „Eg er Be-
linda Craig og bý í íbúðinni hér
beint fyrir neðan. Við höfum víst
ekki hist, eða hvað? Þaö var ekki
meiningin að eyðileggja ánægjuna
á nokkum hátt en mér datt í hug
aðbiðja. . .”
Henni til skelfingar kom hann
fram á stigapallinn og stóð óþægi-
lega nálægt henni. Hún horfði
niður á hann. Það var ekki oft sem
hún gnæfði yfir nokkum mann þar
sem hún var tæplega 159 cm.
Henni varö meira um þetta en
honum að því er virtist. Erfitt var
aö sjá hvort hann horfði á hana.
Þykkur hárlubbi laföi niður í augu
og gerði hann óræðan á svipinn.
Annað munnvikið vísaði niður.
„Hvað?” sagðihann.
Obeislaður, titrandi hávaöinn
frá hátölurunum þrumaði. Hún
hækkaöi röddina.
„Eg bý hérna beint fyrir neðan
þig og mér finnst hljómtækin full-
hátt stillt er ég hrædd um. Gætirðu
ef til vill stillt örlítið lægra ? ’ ’
Hann stóð hreyfingarlaus.
Henni leið eins og stóru klunna-
legu dýri í glerbúri. Hávaöinn
hætti inni í íbúðinni og skyndilega
hvíslaöi hún: „Vandræðin við
þessa staði eru að gólfin eru frek-
ar. . .”
Endir setningarinnar drukknaöi
í hávaðanum sem hófst að nýju,
auðheyranlega afbrigði af sama
stefinu. Höfuð mannsins kipptist
til nokkrum sinnum eins og eitt-
6. tbl. Vikan 13