Vikan - 18.08.1983, Qupperneq 42

„Vondi gamli pabbi, hvernig
gastu farið frá okkur?” eða
„Vonda gamla kerling, af hverju
heldurðu að þú sért nógu góö til aö
búa með pabba okkar? Af hverju
færðu að búa með honum en ekki
við? Ég hata þig!”
Ef þetta hefði gerst hefði telpun-
um kannski liðið betur. Reiöi
þeirra hefði kannski sprungið og
eyðst í stað þess aö brenna stöðugt
innra með þeim, minnka smám
saman eftir því sem árin liðu en
skjótast fram við og viö gegn
okkur Charlie. Okkur Charlie
hefði kannski líka liðið betur.
En við vorum siðmenntuð.
Sannleikurinn var hulinn. Ef til
vill vorum við ekki annaö en
kurteis. Við reyndum okkar besta,
samkvæmt verömætamati hvers
og eins. Og við vorum ringluð, við
vissum hvorki upp né niður. Við
elskuöum allar Charlie og við
vildum gera hann hamingjusam-
an en við þekktum ekki hver aðra.
Við elskuðum ekki hver aðra. Við
sátum í valtri tilfinningaóreiðu.
Og ég held, þegar öllu er á botn-
inn hvolft, að okkur hafi tekist
nokkuð vel upp. Þegar við áttum
aðeins eftir eina viku með
telpunum reyndi Charlie að gera
hana að afmælis-veislu-kjöt-
kveðju-hátíðar-sleikibrjóstsykur-
lands-tímabili svo að þær færu
aftur til Massachusetts og níu
mánaða hjá móöur sinni með
góðar, hlýjar, hressandi minning-
ar um föður sinn og Kansas City.
Hann keypti handa þeim ný skóla-
föt — kjóla, skó, kápur — allt
saman. Og ég geröi mitt, ég snerti
Charlie ekki eða kyssti hann alla
vikuna (nema auðvitaö í dásam-
legu einrúmi í rúminu okkar). Eg
var svo góð og vingjarnleg sem ég
gat hugsanlega verið.
Daginn sem við fylgdum telpun-
um á flugvöllinn enduöum við öll
grátandi. Cathy byrjaði og í þetta
sinn sá ég að tárin komu ekki úr
málmkrönunum hennar. I þetta
sinn var hún ekki að reyna að
stjórna neinum. I þetta sinn var
það satt.
„Ég vil ekki fara frá þér,
pabbi! ” volaöi hún allt í einu þeg-
ar viö stóðum í biðröðinni við
hliðið. „Elsku pabbi,” grét hún,
„komdu aftur og búöu hjá
mömmu og Caroline og mér. Ég
vil aftur verða fjölskylda!” Hún
hékk um hálsinn á honum og
bleytti skyrtukragann hans.
„Ég skal koma og heimsækja
þig bráðum. Ég skal hringja í þig í
kvöld. Ég skal skrifa þér bréf,
elskan,” sagði Charlie. Rödd hans
var hálfkæfð og hann gat ekki
haldiö aftur af tárunum.
Caroline stóö og kreisti nýju
brúöuna sína og flugtöskuna sína,
fulla af sælgæti og teiknimynda-
sögum, hélt dauðahaldi um þessar
eigur sínar eins og einhver myndi
kannski hrifsa þær af henni ef hún
væri ekki á varðbergi. Hana
langaði líka til að gráta og halda
dauðahaldi í fööur sinn en hún var
42 Vikan 33. tbl.