Vikan - 18.08.1983, Blaðsíða 48

skýra aö hann færi á ráöstefnu á
austurströndinni. Hann lagði til aö
viö myndum sækja telpurnar á
föstudagskvöldi, fara út aö boröa
og láta þær gista hjá okkur eina
nótt. Viö myndum skila þeim
tímanlega í kvöldmatinn á laugar-
deginum. Adelaide hafði einfald-
legasvaraö: „Alltílagi.”
Síödegis á föstudegi ókum við
aftur á flugvöllinn í Boston í
límúsínu hótelsins. Charlie sat við
hliöina á mér og skrifaði hjá sér
minnisatriði. Ég horföi út um
gluggann, naut landslagsins sem
fór hjá, fjallanna og boginna
Enn eitt Hagkaupsveröið!
Nýi,hreini appelsínusafinn
kostaraðeins 29.95kr.pr. lítra!
Blanda er framleidd af
Mjólkursamlagi S.A.H.á
Blönduósi, úr C-vítamínríku
appelsinuþykkni frá Brasilíu
blönduöu meö íslensku
lindarvatni. Engum sykri eöa
aukaefnum er bætt í safann.
Þeir sem fylgjast meö
verölagi vita hvarer
hagkvæmast aöversla! 1
opiö íSkeffunni til kl.2l í kvöld
HAGKAUP
veganna. Ég var döpur, ég var
ekki viss um af hverju. Ef til vill
vegna þess að bæði líf sem móðir
var töfrandi. Þaö voru tré allt í
kring og falleg hús og ég gat séö að
Charlie var ánægður.
Stjúpan
og líf sem háskólaborgari virtist
mér jafnóaögengilegt.
í Boston leigðum við lítinn bíl til
að aka til Hadley. Adelaide og
dætur hennar bjuggu í stóru,
fallegu gömlu nýlenduhúsi. Þaö
„Ég ætla að fara og sækja
telpurnar,” sagði Charlie þegar
við ókum upp að húsinu.
„Ágætt,” svaraði ég. Ég leit í
bílspegilinn, greiddi mér og bar á
mig varalit. Mig langaði ekkert til
að fara með Charlie þó að ég væri
forvitin um Adelaide.
Af gamalli ljósmynd, sem ég
hafði séö, vissi ég að hún var lag-
leg og auðvitað velti ég því ævin-
lega fyrir mér hvort hún væri
fallegri en ég. Það var eitt vanda-
máliö við stjúpustand — börnin
eru alltaf til staðar til að minna á
að eiginmaðurinn elskaði ein-
hverja aðra fyrst — að hann lagði
handleggina utan um hana og
þrýsti henni að sér — að hann
skapaði henni heimili, keypti
handa henni föt og sér í lagi að
hann deildi með henni rúmi.
Þegar ég giftist Charlie gat ég
fyrst ekki afborið að hugsa um
hann með Adelaide en stundum
gat ég ekki varist að hugsa um
það. Ég vildi eiga hann allan —
fortíð hans, nútíð og framtíö.
Þegar tímar liðu, varð ég minna
afbrýðisöm við fortíð hans, ég
gleymdi lífi hans meö henni rétt
eins og ég gleymdi öllum gömlum,
ósigrandi sorgum. En þegar
telpurnar komu í heimsókn heföu
þær allt eins vel getað haft með-
ferðis þrjátíu feta langan, rauðan
og gylltan borða og vafið honum
um veggi heimilis okkar: Charlie
elskaöi og svaf hjá annarri konu á
undan mér.
Þá sat ég og beið í litla leigða
bílnum okkar, beið eirðarlaus.
Charlie var farinn inn í húsið, inn
til fyrri konu sinnar og barnanna
þeirra tveggja. Hvað voru þau að
gera? Brostu þau hvort til
annars? Voru þau að kyssast? Ég
ætlaði aldrei að kyssa hann aftur,
aldrei nokkru sinni, ef hann kyssti
hana. Hann var svo lengi þarna
inni, svo lengi að sólin virtist
setjast og koma upp aftur og setj-
ast og koma upp aftur. Mér fannst
mér vera ofaukið. Þau voru inni í
hlýju húsinu og ég var ein í bílnum
og kalt marskvöldið var að skella
á.
Enn kom hann ekki. Enginn
kom. Ég fylltist skelfingu. Hvað
hafði komið fyrir? Hafði hún
hleypt af byssu og skotiö hann um
leið og hann gekk inn úr dyrun-
um? Hafði það aö hitta hana aftur
— hún var aftur oröin ljóshærð —
heillað hann svo mikið að hann
hafði skálmað yfir herbergið og
gripið hana í fangið og borið hana
upp tröppurnar, í rúmið? Héldu
telpurnar dauðahaldi í húsgögnin
og grátbáðu um að þurfa ekki að
fara með okkur?
Framhald í næsta blaði.
48 Víkan 33. tbl.