Vikan - 18.08.1983, Blaðsíða 43

of stór. Tvö tár sluppu áöur en hún
þurrkaði þau hranalega meö
handarbakinu á hvítum hanska.
Og ég leyföi tárunum að
streyma, flóa, hrynja. Ég vor-
kenndi þeim öllum. Eitt andartak
langaöi mig að hrópa: „0, faröu
aftur til Adelaide og telpnanna —
þetta er of hræðilegt til aö afbera
þaö!”
Þess í staö sagði ég: „Bless,
telpur,” og kyssti þær aftur í flýti
og Charlie gekk með þeim aö flug-
vélinni til að vera viss um að þær
kæmust öruggar um borð.
Það sem eftir lifði dags var eins
og óbrúuö gjá. Það var of stórt, of
djúpt, of breitt op í lífi okkar til að
við kæmumst yfir. Við vorum
hljóö á heimleiðinni, kvöldverður-
inn var bragðlaus og við horfðum
sljó á sjónvarpið. Við elskuðumst
ekki það kvöld. Þaö heföu verið
helgispjöll.
Við fórum snemma að hátta.
Charlie sneri sér í aðra áttina og
ég í hina. Ég lá lengi vakandi,
velti fyrir mér hvort þessi brestur
merkti aö samlífi okkar væri
lokið. Mér leið verr en mér hafði
nokkru sinni liðið á ævinni. En
loks kom svefninn og einhvern
veginn fór það þannig að við
Charlie vöknuðum næsta dag
sömu megin við þessa ofboðslegu,
einmanalegu gjá. Við hurfum
hvort í annars faðm. Síðar
borðuðum við morgunverö og
ýmislegt gerðist, vinir hringdu,
dagar liðu og líf okkar var aftur
komið í eðlilegan farveg.
Einn hressilegan dag þetta
haust var ég í dásamlegu skapi.
Það var október og telpurnar
farnar fyrir rúmum mánuði. Ég
fann enn fyrir frelsi þessara fáu
fyrstu ára, eins og alltaf þegar
dætur Charlies voru farnar og
húsið mitt, líf mitt, tími minn og
maðurinn minn urðu aftur algjör-
leg mín eign. Ég var byrjuð að
vinna að MA-prófi þessa önn og
hafði fengið vinnu sem aðstoðar-
kennari. Ég komst að því að ég
hafði gaman af að kenna og það
var líkt og þykkur, traustur
klumpur af lífi hefði fallið í sitt far
hjá mér, eins og ég hefði fundið
bút sem vantaði í myndþraut. Nú
vissi ég hver ég var og hvað ég
vildi gera. Ég vildi kenna ensku.
Og mér var greitt fyrir að gera
það. Það var undursamlegt. Lífið
virtist vera ein heild.
Ég gekk frá háskólanum heim
til mín þennan dag, valhoppaði
næstum af venjulegri hversdags-
gleöi. Allt var í lagi. Fyrr þennan
dag hafði ég póstlagt tvö risastór,
fyndin allrasálnamessukort til
Caroline og og Cathy. Ég var örlát
í hamingju minni, ég vildi að
telpur Charlies væru líka
hamingjusamar.
Þegar ég kom heim rétti Charlie
mér einhver blöð.
„Pósturinn í dag,” sagði hann.
Rödd hans var þungbúin.
Fyrsta blaðið var afrit af bréfi
frá Adelaide Campbell til lögfræð-
ings hennar, Jonathans Pease.
Adelaide vildi fara í mál við fyrr-
verandi eiginmann sinn, Charles
Campbell, og fá meðlagiö hækkaö.
Hún vildi láta tvöfalda þaö. Hún
sagði að hún kærði sig ekki um fé
fyrir sjálfa sig en að sér fyndist
ekki sanngjarnt að börn hennar
fengju ekki sitt þegar faöir þeirra
og nýja konan hans ættu tvö heim-
ili, annað í borginni, hitt í sveit-
inni. Tvo hesta. Tvo bíla. Og dætur
hennar tilkynntu að hin nýja eigin-
kona hr. Campbells ætti að
minnsta kosti þrjátíu dýra kjóla,
ferðatöskusett úr leðri og skart-
gripi úr demöntum. Því ætti hún
að eiga svona margt og dætur
hans svona lítið?
Það var satt að hann hafði sent
stúlkurnar heim í sumar með ný
föt. Það var ekki sanngjarnt að hr.
Campbell reyndi að gera telpurn-
ar uppveðraðar með nýjum fötum
og leikföngum. Ef til vill hélt hann
að hann gæti keypt ást þeirra á
sama hátt, en hún fullvissaði hann
um að það gæti hann ekki. Hún
vildi draga hann fyrir dómstól-
ana.
Næst var bréf frá lögfræðingi
Charlies. Það var formlegt, lög-
fræðilegt bréf sem fræddi Charlie
á því hvenær hann ætti aö mæta
fyrir rétti. Neöst á bréfið hafði
hann krotað með penna: „Fyrir-
gefðu. Við Jonathan reyndum báð-
ir að fá hana til aö semja utan
réttarsalar en hún vill það ekki.
Hún er öskureið.”
„Charlie!” stundi ég þegar ég
lauk við að lesa bréfið. „Þetta er
hræðilegt! Þetta er óréttlátt!
Þetta eru mín föt, sem foreldrar
mínir keyptu handa mér í fyrra.
Þetta eru gömul föt! Og þetta er
minn bíll, sem foreldrar mínir
gáfu mér þegar ég útskrifaðist úr
gagnfræðaskóla! Ég hef ekki
keypt mér neitt nýtt annað en nær-
föt og skó síðan við giftum okkur.
Og ég á annan hestinn. Og ég á
ferðatöskurnar. Og skartgripirnir
með demöntunum eru eftirlíking-
ar!”
„Ég segi þeim það í réttinum,”
sagði Charlie. Svo léttist heldur
yfirbragöið: „Ég held ekki aö það
þurfi að hafa neinar áhyggjur af
þessu, Zelda. Ég borga í mennta-
skólasjóð handa Caroline og Cathy
og greiði alla lækna- og
tannlæknareikninga þeirra og stór
hluti af launum mínum fer
mánaöarlega til þeirra í meðlag.
Ég sé í rauninni ekki hvernig þær
geta kreist meiri peninga úr mér.
Við rétt komumst af núna. Ef
þeim eru úrskurðaðar hærri
greiðslur verð ég að selja býlið.”
Við þessa drungalegu tilhugs-
un þögnuðum við bæði og störðum
á hendur okkar. Ég barðist við
grátinn. Ég vissi að Charlie hafði
lítið að gera við ábót af leikrænni
eymd og volæði á þessari stundu
lífs síns. En — selja býlið! Hann
hefði allt eins getað sagt: „Við
skerum bara burt hluta af lífi
okkar, skerum líka af okkur fæt-
urna og bita af hjartanu.” Það
myndi hreint ekki færa okkur
mikiö í aðra hönd ef viö seldum
það. En það var okkur allt.
Það gerði mig reiða að hugsa til
þess að þessi kona, sem ég hafði
aldrei hitt, hefði rétt til að brjótast
inn í líf mitt og hóta að taka frá
mér það sem ég elskaði. Mér
fannst ég varnarlaus. Og ég vissi
að Charlie fannst hann Iika
varnarlaus þótt hann sýndist
rólegur.
Hann mætti í réttinn sautjánda
janúar, á köldum mánudegi í Kan-
sas. Hann ók til Wichita en ég
eyddi deginum við að æpa
hljóðlaust í Kansas City. Mér leið
eins og bónda hlýtur að líöa þegar
hann stendur úti í algjöru logni,
horfir upp í ólgandi grænan himin
á svartan, snúinn hvirfilbyl sem
nálgast, veltir fyrir sér hvaö þessi
hvirfilbylur muni valda mikilli
eyðileggingu í lífi hans, veltir fyrir
sér hve mikið af lífi hans og
heimili bylurinn muni mölva og
þeyta burt. Klukkustundirnar liöu
svo hægt að mér leið eins og ég
gæti ekki andaö.
Klukkan sex hitaöi ég kjötkássu.
Svo fór ég í innislopp og beið eftir
33. tbl. Víkan 43