Vikan - 12.04.1984, Blaðsíða 38

1F Vikan og tilveran
Ég varð
trúnaðarvinkona
barnsföður míns
Ég var ekki nema sextán ára
þegar ég eignaðist barn. Ég er
þrítug núna. Barnsfaðir minn var
einn af sætustu og skemmti-
legustu strákunum í skólanum og
ég var alveg yfir mig skotin í
honum. Því miður hafði hann
engan áhuga á mér. Barnið varð
til eftir eitt skipti og hann kallaði
þaö bara fjárans óheppni, en
þrætti ekkert fyrir að eiga þaö.
Foreldrar mínir voru afskaplega
skilningsríkir. Þetta var auðvitað
visst áfall fyrir þau, ég efast ekki
um það, en þau tóku því afskap-
lega vel og lögðu áherslu á að ég
gæti haldið áfram í skólanum og
studdu mig mjög. Ég mat það ekki
sem skyldi þá, þó ég hafi vonandi
seinna getað sagt þeim hvað ég er
þeim þakklát fyrir hvað þau
reyndust mér vel, einmitt á þann
hátt sem þau geröu, að láta mig
ekki finna þaö.
En það eina sem ég hugsaði um
var þessi strákur, barnsfaöir
minn. Hann var jafngamall mér,
fyrrverandi bekkjarbróðir (í tvö
ár) en fór aðra leið eftir landspróf
en ég. Eg ætla nú ekki að vera að
tíunda það hér. Við vorum bæði
talsvert úti á lífinu og stunduðum
böll stíft (ég reyndi að sækja sömu
böll og hann, jafnvel á meðan ég
var ólétt). Það var ekkert bein-
línis sukk á okkur þó við værum
bæði helst til blaut um tíma. í það
minnsta áttum við mjög auðvelt
meö að losna úr því þegar sumir
vinirnir, sem kannski bar minna
á, ánetjuðust drykkjunni og
jafnvel öðru sterkara.
En það er skemmst frá því að
segja að mér varð ekkert ágengt
með þennan strák þó ég væri
dauðskotin í honum og hefði séns í
flesta aðra. Það var eins og hann
afskrifaði mig þegar barnið kom í
spilið. Þá var ég líklega orðin
ógnun við frelsið hjá honum, en
hann var alltaf mjög indæll við
mig og heimsótti mig á fæðingar-
deildina, færði mér blóm og svo-
leiðis. Hann var líka sæmilega
rausnarlegur við barnið. Fjöl-
skylda hans tók þessu misvel.
Hann borgaöi yfirleitt með
barninu á réttum tíma og gaf því
gjafir en sinnti því lítið að öðru
leyti. Hann mætti meira aö segja í
skírnarveisluna og það var bara
talsvert miðað við móralinn í
hópnum, sem var ekkert sérlega
mikið fyrir hátíölegar athafnir.
En þar með var það upptalið.
Eg var nú svo vitlaus að það
komst ekkert annað að hjá mér en
hann, jafnvel þó ég væri með
öðrum, það var þá oftar en ekki til
að gera hann afbrýðisaman, þó
það tækist auövitaö ekki. Ég hélt
áfram í námi og gekk svona la, la,
því ég hafði tækifæri til að stunda
skemmtanalífið eins og ég vildi.
Mamma leit eiginlega á barnið
mitt sem sitt barn og tók ábyrgð-
ina að mestu af herðum mínum.
En líklega hefur þetta forðað mér
frá því að sökkva mér niður í
sjálfa mig á þessum tíma, það var
mjög mikilvægt að geta tekið þátt
í öllu! Smám saman gerði ég mér
ljóst að það yrði ekki mikiö úr
þessu hjá okkur, við vorum kannski
saman kvöld og kvöld en aldrei
tvö kvöld í einu. Hann gerði mér
vel ljóst að hann ætlaði sér ekkert
með þessu en ef ég vildi — og ég
vildi — þá væri þetta allt ágætt.
Eg reyndi einu sinni að væla í
honum en hann hristi mig mjög
ákveðið af sér, virtist samt ekki
neitt fúll og sýndi mér fullan
vinskap, þaö má hann eiga. Mér
fannst hann óskaplega göfugur en
núna finn ég að auðvitaö var ég í
fullum rétti að hanga utan í
honum og hann sjálfsagt í jafn-
miklum rétti aö hrista mig af sér.
Það sem geröi að þetta varð ekki
neitt hörmulegt var fyrst og
fremst að hann var alltaf mjög
hlýlegur og skemmtilegur, en því
miður viöalla!
Þegar ég segi ekki hörmulegt
er ég auðvitaö ekki aö tala um öll
kvöldin sem ég grét söltum tárum
yfir honum. Þá voru það miklir
harmar en núna finnst mér þaö
allt saman mjög auðvelt og
hérumbil fallega fyndið.
Þjóöhátíöarárið, þegar við
vorum bæði tvítug, fór hann allt í
einu að búa, svona upp úr þurru.
Hann varð hreinlega yfir sig ást-
fanginn af stelpu og þau fóru að
búa og voru alveg að drepast úr
ást og hamingju. Þetta var
ævintýralegt sumar, fyrsta
sumarið sem ég kynntist barninu
mínu almennilega og var ein meö
það, alla ábyrgöina og allt þaö
ævintýri sem eitt barn getur verið.
Og eftir fjögurra, í rauninni fimm,
ára tímabil, sem hvorki gekk né
rak í okkar sambandi, var það að
vissu leyti léttir að hann var ekki á
lausu lengur.
Eg kunni þrælvel við stelpuna
sem hann var með en því miður er
ekki sömu sögu aö segja um
afstöðu hennar til mín. Henni var
mjög í nöp við mig og ég frétti það
fljótlega. Hún tók fyrir allt sam-
band við okkur, mig og barnið,
þannig að ég fékk bara meðlagið
en sambandið var á núlli. Það
voru ekki mikil viðbrigði en samt
fannst mér það sárt, sérstaklega
af því að barnið spuröi um hann og
vildi hafa pabba þó það kallaði afa
sinn (pabba minn) líka pabba.
Hann guggnaði fljótt á þessu og
fór aö hitta okkur aftur, kannski
ekki nema einu sinni á heilu ári,
en samt, það var litlu minna en
áður. Og eftir að þau voru búin að
búa saman í þrjú ár var hann
farinn að hitta okkur, mig og
barnið okkar, oft, en alltaf í
laumi. Þetta var að vissu leyti
óþolandi laumuspil. I millitíðinni
eignuöust þau barn og hann var
voða hamingjusamur með það og
konuna sína (þau giftu sig reyndar
talsvert seinna). Þegar hann var
orðinn svona ráðsettur með fjöl-
skyldu fékk hann miklu meiri
áhuga á barninu okkar en fyrr.
Eg var enn óbundin, þó ég væri
af og til á föstu með einhverjum
ákveðnum (það gat nú kostað sitt
stundum í útskýringum og svo-
leiöis). Ég var flutt aö heiman og
bjó meö barninu og systur minni.
Viö höfðum það reglulega gott og
systir mín var mjög hlynnt þessu
undarlega sambandi sem var
smám saman að komast á án þess
að ég gerði mér grein fyrir því. Eg
man sérstaklega eftir einu skipti,
þegar ég var að koma heim af
balli með strák, þá var hann þar
mættur og hafði tekið við af systur
minni aö passa svo hún kæmist á
11-bíó. Þetta var allt hálfkjána-
legt, sérstaklega af því hann átti
sína fjölskyldu, en samt þótti
mér alltaf mjög vænt um þetta.
Ég þarf víst ekki að taka það fram
að það var aldrei neitt á milli
okkar eftir að hann var farinn að
vera með núverandi konu sinni,
enda veit ég ekki til að hann hafi
haldið fram hjá henni og það er
mikið sagt með þann mann! Hann
segir það sjálfur og ég hef enga
ástæðu til að rengja hann.
Það hlaut auðvitað að koma að
því að úr yrði sprenging á hans
heimili en út úr henni kom ekkert
nema óbreytt ástand og vaxandi
óánægja. Og þegar þar var komiö
sögu var hann farinn að gera mig
að trúnaöarmanni varðandi alla
skapaða hluti. Samkomulagið
við tengdafólkiö, mismunandi
skoðanir þeirra á húsgagna-
kaupum, allt flaut þetta með, en
oftast vorum viö að tala saman
um eitthvað hlutlaust, sameigin-
leg áhugamál eins og músík og
fleira, og mér fannst hann alltaf
jafnskemmtilegur og fyrr og
38 Vikan 15. tbl.