Vikan - 12.04.1984, Blaðsíða 46

5 Framhaldssaga
„Nei, þaö er það ekki. Eg er aö
fara á þjálfunarsvæði fyrir kalda
veöráttu skammt frá Bridgeport í
High Sierra.” Hann vissi aö þetta
myndi valda sprengingu og þaö
stóðheima.
„Kaliforníu! A skíöi! Þú ert
skepna, Tom Peterson! ”
„En ljúfan mín, ef þú fengir
byltu á skíöum gætirðu misst
fóstriö. Eg vildi ekkert fremur en
hafa þig hjá mér í Bridgeport.
Ekki svo að skilja að þú hittir mig
oft. Við komum allir til með aö
búa viðharðræði.”
„Þetta er allt í lagi, ég skil
þetta.” Hún greip blíölega um
hendur hans. „Með hverjum
veröurþú?”
„Fáeinum úr gömlu sveitinni
minni. Eg þarf að aöstoða við aö
þjálfa þá.” Hann þrýsti henni blíö-
lega að sér og kyssti hana. „Þetta
var ívið meira en ég átti að
segja.”
Hún flutti sig til á sófanum og
horfði áhyggjufull beint í augu
hans. „Tom, þegar þessu lýkur,
hvað svo sem það er, viltu taka til
athugunar að hætta í landgöngu-
liöinu, leggja eitthvað annaö fyrir
þig? Eg kann ekki við tilhugs-
unina um þig í hættu.”
„Ljúfan mín, ég verð það ekki,
ekkiíþetta sinn.”
Þessi hughreysting kom naum-
ast að gagni því hún greindi eftir-
sjánaírödd hans.
„Viltu hugsa um það, ástin
mín?” spuröi hún aftur.
„Ef þú vilt að ég geri það, já, þá
geri ég það.” Þetta var hrein-
skilnasta svar sem hann gat gefið
þar sem landgönguliðið hafði
veriö allt hans líf þar til hann
kynntist henni. „En núna,” hann
hélt af ásettu ráði alvarlegum
raddblæ, „þar sem ég verö að
heiman um tíma, má ég þá spyrja
þig að nokkru, frú Peterson? Þú
getur ekki verið á skíðum vegna
barnsins, en geturðu sofið hjá? ”
„Já,” sagöi hún og faðmaði
hann, „það get ég svo sannar-
lega.”
SKIPULEGGJANDI Delta-
sveitarinnar var Charles Beck-
with ofursti, maðurinn sem stjórn-
aði árangurslausri tilraun Carters
forseta til að bjarga bandarísku
gíslunum í Teheran 1979. Þó að
Tom Peterson hefði ekki verið
þátttakandi var hann engu aö
síður einn þeirra manna sem
nefndir voru Englar Charlie’s og
að hans mati hafði stjórnar-
farslegt og pólitískt getuleysi sett
árásinni í Iran hömlur sem
hæfasti stjórnandi gat ekki sigrast
á. Carter forseti frestaði árásinni
nítján sinnum. Þetta var honum
ofarlega í huga þegar hann flaug
til Fort Bragg í Norður-Karólínu
til að hrinda í framkvæmd ráöa-
gerö Kings aðmíráls. Hann vildi
vera fullviss um aö hans menn
eyðilegðu ekki aftur möguleika
Delta-sveitarinnar.
Ef Fort Bragg væri flutt til
Englands næði þjálfunarsvæði
þess og herskálar frá Aldershot til
London. Þetta var gífurlegt flæmi
af því sem herinn nefndi gjarna
„fasteign”, aðsetur tveggja
bandarískra flugsveita og sér-
sveitanna aö auki, Grænu alpa-
húfanna.
Delta-sveitin hafði eigið svæöi
innan Fort Bragg þar sem valdir
voru menn í undirflokkana tvo,
hugtak sem fengið var að láni hjá
sérdeildum breska flughersins
sem hafði gefið góð ráð þegar
sveitin var sett á laggirnar 1977.
Hver þeirra nokkur hundruð her-
manna sem báru svörtu alpa-
húfuna haföi staðist nærri því
grimmdarlegar prófraunir í
líkamlegu úthaldi og andlegu þol-
gæði. Allir yfirmennirnir voru
annaðhvort þjálfaðir í návígi eða
flugi, oft hvoru tveggja. Peterson
var einn af fáum landgönguliðum
sem gengiö höfðu í sveitirnar, að
nokkru vegna þess að landgöngu-
liðiö hafði eigið úrval könnunar-
sveita sem löðuðu að sér
metnaðargjarna menn.
Hershöfðinginn sem samhæfði
Delta-sveitirnar og Grænu alpa-
húfurnar bauð hann velkominn í
látlaust búna, verklega skrifstofu
og sneri sér beint að efninu. Stutt-
klippt hár hans undirstrikaði upp-
mjótt höfuölag og hann hafði
snubbóttan hreim.
„Við erum búnir að safna
saman hópi fyrir þig, ofursti.”
Hann rétti Peterson lista.
„Howard Smith kafteinn verður
fyrir hópnum. Flestir hinna eru úr
fjallasveitum. Að okkar mati þarf
hann tilfinnanlega næstráðanda,
sjúkraliða sem hefur verið á rann-
sóknarstofunámskeiði, sérfræðing
í skemmdarverkum, fjarskipta-
mann og norskumann. Taka ein-
hverjir Norðmenn þátt í þessu?”
Við vonum það, herra. ”
Hershöfðinginn sá efasemdirn-
ar í svip Petersons. „Þér líst ekki
á það, ha? Of andskoti ótryggt,
ha? Jæja, ætli við verðum ekki að
læra að sætta okkur við þessa
bandamenn okkar í NATO.”
Fimmtán mínútum síöar var
veriö að kynna Peterson fyrir
Howard Smith, foringjanum sem
velgengni árásarinnar hvíldi
endanlega á.
Howard Smith var dæmigeröur
háskólaborgari af austurströnd-
inni, með reglulega andlitsdrætti
sem minntu á Kennedy heitinn
forseta, vel rakaöur, bláeygöur,
hreinskilnislegur, grænn gallinn
óaðfinnanlega pressaður.
Hernaðarferill hans, ef marka
mátti upplýsingarnar sem hers-
höfðinginn hafði nálgast, var ekki
síöur óaðfinnanlegur og svo ólíkur
ferli Petersons sem hugsanlegt
var, hófst í herskólanum í Valley
Forge og meömæli þingmanns
höföu tryggt honum vist í
West Point. Það hvarflaði aö
Peterson að Smith hefði oröið
fyrir valinu vegna þess að þetta
gæti orðiö alþjóðleg aðgerð en
hann vísaði þeirri hugdettu frá í
skyndi. Mörkin í Delta-sveitunum
voru of há fyrir slíkt.
„Gleður mig aö hitta þig,
herra,” sagöi Smith kurteislega
þegar þeir tókust í hendur. „Þetta
viröist vera spennandi fyrir-
ætlun.”
„Harla erfið.”
„Því erfiðara því betra.” Það
mynduðust hrukkur hjá augum
Smith þegar hann brosti.
Nei, hugsaði Peterson, ég get
ekki nákvæmlega sagt um þaö af
hverju ég treysti þessum náunga
ekki til fullnustu. Hann er kannski
einum of líkur kvikmyndastjörnu.
Hann óskaði þess að hann mætti
velja hópinn í stað þess aö slíkt
væri gert fyrir hann. „Ætli sé ekki
best að snúa sér að kynningunni,”
sagði hann við hershöfðingjann.
Öryggiseftirlit var ævinlega
strangt á svæði Delta-
sveitarinnar. Hermennirnir gættu
þess vel að vera aldrei nafn-
greindir, hvaö þá ljósmyndaðir,
fyrir utan. Það var brýnt fyrir
þeim aö fréttaflutningur, eins og
áður var af Grænu alpahúfunum,
væri ekki aðeins óæskilegur
heldur beinlínis hættulegur. Við
þetta tækifæri var frekara
persónueftirlit áður en mennirnir
komu inn í fundarsalinn og settust
í sætin. Peterson hóf að útskýra
leiðangurinn með aðstoð ljós-
mynda og skyggna sem hann hafði
meðferðis frá Norfolk.
„Nafnið sem þessu verkefni var
úthlutað er Virginia Ridge,” til-
kynnti hann. „Og ég þarf ekki að
segja ykkur að sjálft nafnið er
ákaflega leynilegt. Virginia Ridge
verður aldrei á almanna vitorði,
hvorki fyrr né síöar, eða „ef Guð
lofar, eftir þrjátíu ár.” Ef við
getum forðast þessi andskotans
lög um frjálst upplýsingastreymi,
hugsaöi hann. „Þetta veröur ein
viökvæmasta aðgerð sem Banda-
ríkin hafa staðið í frá heims-
styrjöldinni síðari og við kærum
okkur ekki um neitt klúður.”
Með þessari kynningu hóf hann
myndskreytta lýsingu á Sval-
barða, um hernaöarlegt mikilvægi
eyjaklasans og um það sem talið
var að Rússar fengjust við þar.
„Ef marka má upplýsingar sem
við höfum fengiö,” sagöi hann,
þrýsti á stýrihnapp sem sendi
aðra mynd á skerminn, „verður
ratsjáin eitthvað í líkingu við
þetta.” A skerminum gat að líta
kassalaga hús með risastóran rat-
sjárskanna á mastri fáeinar
stikur frá. Myndlistarmaðurinn
hafði dregið upp snjóinn og
sléttuna á Plata-fjalli. „Þetta hús
er takmark okkar, það er aö segja
þegar því er lokiö, sem við getum
okkur til að verði eftir um það bil
mánuð. Um þaö leyti er að koma
vor þarna. Þá er ekkert myrkur
og harla lítið skjól.” Hann hélt
áfram að fara yfir vandamálin.
„Það þarf að komast þangað með
leynd. En þegar við erum búnir aö
klessa þetta. . .” Hann þagnaöi,
minntist þess að hann myndi ekki
taka þátt í aðgerðinni. „Þegar þið
eruð búnir að klessa þetta verðiö
þið sóttir flugleiðis.”
Þegar hann hafði lokiö máli sínu
voru lagðar fyrir hann ýmsar
spurningar um tæknileg atriði
varðandi vopn og radíó. Aftur á
móti var eitt ekki nefnt svo hann
lagði það sjálfur fram.
„Þið hafið ef til vill velt því fyrir
ykkur af hverju CIA er ekki falið
þetta verkefni?”
Einn maðurinn tautaði: „Af því
að þeir myndu klúðra því,” og
nokkrir hlógu.
„Nei, það er ekki ástæðan. Það
er . . Peterson leit yfir hópinn
eins og væri hann að veita
verðlaun, „vegna þess að CIA á
ekki menn sem hafa ykkar hæfi-
leika til átaka í fjallahéruðum.
Okei? En það er galli á gjöf
Njarðar. Ég sagði ykkur að þetta
væri ákaflega leynilegt. Ég meinti
það bókstaflega. Fjölskyldur
ykkar fá ekki heldur að vita um
það. Þetta er leynileg, ég endur-
tek, leynileg aðgerð.”
Hann þagnaði, meöan þeir voru
aö melta þetta, og það olli honum
sársauka að sjá fyrir hugskots-
sjónum sínum myndirnar í Time
og Newsweek af brunnum
mönnunum í írönsku árásinni,
brennd líkin lágu í eyðimörkinni
hjá flaki Hercules-vélarinnar.
Framhald í næsta blaði.
46 Vikan 15. tbl.