Vikan - 18.04.1985, Qupperneq 13

var vegna starfs eiginmannsins
sem fjölskyldan flutti til Níger og
dvaldist þar í tvö ár.
Þar komst Nína í kynni viö
nytjalist blámanna sem eru hirö-
ingjar í Sahara-eyöimörkinni.
Nína segir þá afar stoltan þjóö-
flokk sem líti niður á aðra kyn-
stofna Afríkunegra. Líferni þeirra
byggist mikið á notkun leðurs og
gera þeir sér meðal annars stór-
eflis tjöld úr húöum, allt að 30 m á
kant. Komst Nína að raun um aö
nytjalist þeirra, skór, úlfalda-
söðlar og úlfaldapokar, meðal
annars skrautlegir púðar, er ein-
göngu unnin af konum og kynnti
hún sér handverk þeirra nánar.
Blámannakonurnar áttu mjög
erfitt með aö skilja að listin gæti
réttlætt sig ein og sér, eða yfirleitt
hvaða fyrirbæri listin væri, og
þegar Nína bað þær að vinna fyrir
sig verk eftir frumdráttum (skiss-
um) hennar fékk hún út einhvers
konar púða sem áttu ekkert skylt
við hugmyndir hennar.
Þess vegna tók Nína sjálf upp
vinnuaðferðir þeirra, sérstaklega
leðurlitunina, sem framkvæmd er
með því að rista í leðrið með hníf
og lita í sárin, og sameinar hún
þannig málun, vefnað og leður-
skúlptúr.
Aðspurð sagði Nína þetta mun
frjálsara listform en vefnað sem
hún stundaði áður þótt þar hefði
hún ekki farið hefðbundnar leiðir
heldur. „í vefnaði verður alltaf að
hugsa um hvort hann beri sig,
þræöir geta skroppið saman og
svo framvegis.”
„GARNAGAMAN"
Þegar Nína var spurð hvert hún
sækti innblástur í verk sín sagði
hún það hvorki í náttúruna né
aðrar beinar fyrirmyndir heldur
væri það „villimaðurinn í henni
Sinder.
Amina.
Kopar.
sem brytist út í þessum efniviði”,
það er aö segja að persónuleiki
hennar kæmi fram í verkunum
eða eins og Frakkar orða það, „að
þetta komi úr gömunum” (faire
quelque chose avec ses trippes”).
Nöfn verkanna eru flest afrísk
manna- og borgarnöfn, valin til að
aðgreina verkin án beinna tengsla
við þau. Þannig ber ein stærsta
myndin nafn barnfóstrunnar suð-
ur í álfu, önnur nafn garðyrkju-
manns þeirra hjóna og margar
stærstu borgir Níger eiga sér nöfn-
ur á sýningunni.
BÖRN OG LIST/LISTBARN
Það er ekki auðvelt og kostar
mikla skipulagningu og sjálfsaga
að hlaupa úr barnastússi eða
heimilisstörfum í það að skapa
listaverk. Það skal engan undra
þótt afköst listamanns, sem hefur
um tvö börn á hressasta aldri og
heimili að hugsa, séu ekki jafn-
mikil og þess sem getur helgað sig
listinni óskiptur.
Annars kveðst Nína vera að
leita fyrir sér með ný tjáningar-
form, svo sem málun og límingu,
en ekki vera of ánægð með árang-
urinn; hafa „erfiðar fæðingarhríð-
ir” eins og hún orðaði það á mjög
táknrænan hátt.
Vonandi fáum við samt, áður en
langt um líður, að sjá „nýja barn-
ið” hennar Nínu Gautadóttur þar
sem fullvíst er að hún er ekki enn
búin að „rekja úr sér allar garn-
irnarӒlist sinni.
Odibo.
Nína viö verk sitt, Aminu.
16. tbl. Vikan 13
Texti og myndir: Árni Þ. Jónsson.