Vikan - 22.08.1985, Qupperneq 47

— 25 —
<q
lerdyrnar á
íburðarmikilli þaksvítunni á
Dorchesterhótelinu voru opnar
upp á gátt. Þó enn væri
skammt liðið á júní var heitt í
London.
Inni í ljósbláu svefnherberg-
inu, á stóra rúmteppinu, lá
Abdúllah, tuttugu og þriggja
ára, nakinn ofan á hálfklæddri
konu. Hann renndi hendinni
undir krumpaða, hvíta silki-
blússuna, sem hún var í, og dró
annað brjóstið varlega undan.
Bleik geirvartan var stíf og titr-
aði í munni hans um leið og
varirnar soguðu viðkvæmt
holdið, fastar fastar. Hann
sleppti snögglega.
„Ekki hætta, gerðu það,
ekki hætta!” ,,Nú ætla ég að
klæða þig úr, ’ ’ sagði hann mal-
andi röddu, ,,mjög hægt.”
Abdúllah talaði alltaf við
konurnar sem hann var með,
sagði þeim alltaf blíðlega hvað
hann ætlaði að gera rétt áður
en hann gerði það. Það var
stundum þægilegra að afklæða
konu, sem hann var með í
fyrsta sinn, ekki alveg. Þá var
enginn tími til að muna eftir
eiginmanni, finná til sektar
þegar hann dró af þeim fötin,
og þar fyrir utan fannst Ab-
dúllah stundum gott að finna
fyrir hálfklæddum konulíkama
undir nöktum líkama sínum.
Honum fannst gott að finna
unaðslega mýkt satíns og silkis,
fíngerða blúndu milli fingra
sér, eða, ef hann var í sérlega
villtu skapi, að rífa fíngert efni
með höndunum.

'onan undir honum
stundi. „Hvernig getur þú . . .
hvers vegna kemur þú ekki . . .
hvernig getur þú þolað þetta?
En Abdúllah hafði fengið
kennslu í austurlenskum ástar-
siðum og þessi merkilegu, fág-
uðu fræði höfðu kennt hon-
um að karlmaður, sem ekki
taldist lengur drengur, gæti
ekki fengið sanna fullnægingu
án imsak, það er án þess að
hafa stjórn á ástríðum sínum.
Það var aðeins vegna þess að
hann hafði þessar vikur fengið
miskunnarlausa, góða kennslu
að hann gat nú leyft þessari
ljóshærðu manneskju, sem lá
undir honum, að kynnast meiri
sælu en líklegt var að hún nyti
nokkru sinni með vestrænum
karlmanni. Fáar vestrænar kon-
ur höfðu kynnst jafnmikilli
ástúð og Abdúllah gat sýnt,
slíkum sveiflum milli blíðu og
ástríðu og hamslauss algleymis.
Abdúllah elskaði frumstæða
muskolíukennda lyktina af
konum, hann þekkti konur og
líkama þeirra eins og hann
þekkti sinn eigin líkama. Hann
virtist mjög slunginn í að lesa
vestrænum karlmönnum.
Hann elskaði konur eins og
sumir elska hesta. Hann fann í
nær því hverri konu eitthvað til
að dást að og þrá. Hann elskaði
óútreiknanleik þeirra, hlátur
þeirra. Hann elskaði stórar
stúlkur og lidar, þrýsmar stúlk-
ur, granna líkama og þybbna.
Hann elskaði svart, silkimjúkt
hár og stutta, Ijósa lokka.
Hann elskaði lítil, stinn,
hástæð brjóst og stór og þrýstin
eins og melónur, mjó mitti en
líka dálítið holduga maga,
stóra, holduga rassa og mjaðm-
ir eins og mjúka kodda. Hann
naut þess að vekja æsing í
hugsanir kvenna og vita ná-
kvæmlega hvað þær vildu hve-
nær sem var — allt sem þær
höfðu nokkm sinni þráð með
sjálfum sér. Hann var snilling-
ur í að beita tungunni. Abdúll-
ah var gjörsamlega laus við alla
hleypidóma og því fannst kon-
unum, sem hann var með, þær
líka geta sleppt fram af sér
beislinu. Það var venjulega það
sem gerði gæfumuninn á því
hvernig þeim leið með sínum
þvinguðu, bresku eiginmönn-
um og Abdúllah sem veitti
þeim unað og sem vakti með
þeim slík æsandi viðbrögð við
því sem hann hvíslaði í eyrun á
þeim. Hann vissi vel að taland-
inn skipti miklu máli.
^^odúllah prinsi fannst
ekki erfitt að nota vestrænar
konur til þess að ná sér niðri á
mjúku, hlýju, nautnalegu
holdinu, að sjá einhverja
fegurðargyðjuna iða sér stjórn-
laust eftir hans höfði, svara af
ofsa léttri, ákveðinni snertingu
hans á meðan hann sjálfur
hafði aftur á móti fullkomna
stjórn á sjálfum sér og gat verið
þannig klukkustundum sam-
an. Margar konur upplifðu
með honum þá rómantísku
sælu sem þær höfðu látið sig
dreyma um þegar þær voru
ungar skólastúlkur. Sumar
konur upplifðu svo óhefta
nautn að þær höfðu aldrei vog-
að að láta sig dreyma um það.
Hann fangaði konur með
áköfu, stoltu andlitinu, spengi-
legum, þjálfuðum líkamanum
og geislandi kynþokka, villtum
eins og hjá graðfola. Þessu til
viðbótar hafði Abdúllah fas og
bjó yfír kunnáttu mun eldri
manns, auk hins ósýnilega
sjálfsöryggis sem peningar og
völd sköpuðu.
8.
'n það var samt
ekki alltaf dans á rósum
að elska Abdúllah þó
hann sendi ástkonu sinni
hverju sinni reyndar alltaf
stóra rósavendi þrisvar á dag.
Abdúllah gerði hverri ástkonu
sinni það ljóst að þó hann væri
þá stundina alveg á valdi
hennar þá yrði hún ekki til
frambúðar hluti af lífi hans.
Hann hvíslaði þetta með trega-
blandinni röddu, eins og hann
gæti ekki afborið að tala um
það, en honum fannst það til-
hlýðilegt að segja það áður en
hann beygði sig aftur yfir snjó-
hvít brjóstin á henni. Því gat
engin kona sagt að hann hefði
talið henni trú um annað þó
hann gæti auðveldlega sært
hana eða reitt hana til reiði
þegar hann hyrfi allt í einu.
Engin kona gat sagt að hann
hefði blekkt hana eða svikið,
kastað henni frá sér eða yfirgef-
ið vegna þess að það hafði hann
í rauninni aldrei gert. Hann gat
ekki afborið að kveðja konur.
Hann vildi alltaf hugsa sem svo
að hann væri tengdur þeim
með ósýnilegum silkiþræði sem
hann gæti togað varlega í ef
þess gerðist þörf. Eftir að
Abdúllah hafði elskað ein-
hverja konu þá gat hún ekki
minnst hans með reiði eða iðr-
un — aðeins söknuði, dálitlu
brosi eða minningu um að hafa
verið bergnumin. Það var eins
og hann hefði aðeins birst eina
nótt, eitt stutt andartak. Síðan
var hann horfinn jafnskyndi-
lega og næturnar dásamlegu
voru liðnar.
En minningarnar fyrntust
aldrei, þó ekki væri nema
vegna þess að það var ólíklegt
að þetta endurtæki sig nokkurn
tíma. Abdúllah muldraði ástar-
orð og gullhamra og fékk flest-
ar konur til að sýna af sér meiri
dirfsku og athafnasemi í ástar-
leiknum en þær höfðu nokkru
sinni haldið að væri mögulegt.
Hann batt úlnliðina á þeim
óragari með silkiböndum við
rúmgaflinn og síðan dýfði
hann hendinni ofan í gullfiska-
búr sem alltaf virtist vera við
rúmið. Abdúllah veiddi fiskinn
34. tbl. Vikan 47