Vikan - 22.08.1985, Qupperneq 48

upp úr og tróð honum
spriklandi inn í stúlkuna.
Þegar hér var komið
stífnaði hún og veinaði
af undrun en Abdúllah
kastaði sér yflr hana og
ýttihenni niður á dýnuna
þar til hún gat slakað á og
notið hinn ar einkennilegu
kynæsingar við að finna fyrir
litla fiskinum innan í sér. Um
leið og stúlkan fór að stynja af
vellíðan renndi Abdúllah sér
niður eftir henni og saug með
mikilli lipurð gullfískinn rólega

egar sú ljóshærða ók
sér núna undir líkama Abdúll-
ah og ópin í henni urðu hávær-
ari kallaði aðstoðarforinginn
hans í hann gegnum skrautlega
útskornar hurðirnar á
Dorchesterhótelinu. „Yðarhá-
tign, herra. Síminn, herra. For-
sætisráðherrann, herra.”
Abdúllah kastaði aftur höfð-
inu og gnisti tönnum. Suliman
átti að sjá til þess að síminn
truflaði hann ekki, sér í lagi
ekki síðdegis.
, ,Áríðandi, yðar hátign. ’ ’
Kattliðugur stökk Abdúllah
fram úr rúminu og með ósjálf-
ráðum viðbrögðum var hann
búinn að grípa byssuna áður en
konan á rúminu áttaði sig á
hvað var að gerast. Hún lyfti sér
upp á olnbogana um leið og
Abdúllah gekk aftur á bak að
símanum, lyfti tólinu hægt og
talaði stutta stund við einhvern
á kokmæltri arabísku.
Abdúllah setti símtólið hægt
niður aftur. I rökkrinu sást að
honum var brugðið, hann var
var um sig og í miklu upp-
námi. Allt í einu varð konunni
í rúminu ljóst að þó að hann
virtist stara ógnvekjandi á hana
þá hafði hann gleymt að hún
var þarna.
„Yðar náð,” sagði hún
óörugg með sig. Þeim hafði
ekki unnist tími til að fara að
nota skírnarnöfn. Hann depl-
aði augunum og var hugsandi.
,,Ekki yðar náð,” sagði hann,
,,Yðar hátign.”
Fari þessi úfna, ljóshærða
gála til andskotans, hugsaði
Abdúllah þegar hann strikaði
nakinn til dyra. Andskotinn,
andskotinn, andskotinn!
—26
£jxf/eiðr
eiðna sat uppi í
rúmi og var að drekka mangó-
safann sinn þegar Robert kast-
aði morgunblaðinu að henni
og sagði: „Þessi svard, kærastinn
þinn, er nú kominn á valdastól-
inn.” Fyrirsögnin var svona:
Ungur herkonungur tekur viö
völdum.
Heiðna sagði ekkert en þegar
Robert var farinn aftur á skrif-
stofuna fór hún að barskápnum,
tók fram vodkaflösku og klifr-
aði aftur með hana upp í rúm.
hatursfullu augnaráði og
togaði ruddalega í hlýrann á
gula silkináttkjólnum hennar.
Um leið og Heiðna sleit sig af
honum hvæsti Robert undar-
lega, reif silkið utan af henni
og nauðgaði henni.
Hún hrópaði og reyndi að
ýta honum af sér en fíngurnir á
honum grófust bara dýpra
niður í brjóstin á henni. Á eftir
sá hún á andliti hans ánægju-
svip sem lýsti valdi og grimmd.
Hún gerði sér ljóst að hann
hafði haft gaman af að meiða
hana og myndi gera það aftur.
Hann var orðinn svarinn óvinur
hennar.
Nú, árið 1954, var samband
hennar við eiginmanninn orðið
að köldu, kurteislegu hatri.
Heiðna hafði ekki lengur svo
góð áhrif á viðskiptin. Satt að
segja var hún mjög oft illa
drukkin.
Þegar Heiðna vaknaði
morguninn eftir lá Robert með
höfuðið á öðrum handleggn-
um. Hann horfði á hana með
slíkri meinfýsi að hún varð
hrædd. Allt í einu rann það
upp fyrir henni að hún hafði
alltaf verið dálítið hrædd við
hann. Hún horfðist í augu við
þá staðreynd að hún hafði gert
hræðilega skyssu. Hún hafði
gifst montrassgati sem var
glæsilegt útlits. Robert var
uppblásinn af sjálfumgleði en
tómur að innan eins og blaðra.
,,Þú ert að hugsa um svarta
djöfulinn eins og venjulega, er
það ekki?” Robert kastaði
rúmfötunum út úr rúminu
með ískaldri reiði, starði á hana
Þegar hann var farinn út á
veröndina til þess að borða óað-
finnanlega framreiddan
morgunverðinn staulaðist
Heiðna inn á baðherbergið.
Silkitætlurnar héngu utan á
henni og í speglinum sá hún
förin eftir fíngurna á
brjóstunum á sér. Hún skalf
lét renna heitt vatn í baðið og
lagðist niður í vatnið. Með
blautri hendinni tók hún upp
símtólið og hringdi út á flug-
völlinn.
Hún tók fyrstu vél til
London og skildi bláa Rollsinn
sinn eftir. Seinna sá hún mjög
eftir honum því hún hefði
getað fengið gott fyrir hann.
Ts W C/óðir Heiðnu var
skelfd en ekki undrandi á að sjá
dóttur sína. Það hafði komið
skeyti daginn áður til Heiðnu
og frú Trelawney hafði opnað
það því hún hélt að dóttir
hennar væri enn í Egyptalandi.
Ætla að skilja við þig strax
stop ástæðan fórst frá mér stop
ekkert meðlag vegna óafsakan-
legrar framkomu þinnar stop
gjörðu svo vel að samþykkja
robert salter.
Heiðna gretti sig þegar hún
las skeytið. ,,Það er eins og ég
hafi verið rekin vegna van-
rækslu.”
,,Viltu segja mér hvað
gerðist?”
„Elsku mamma, gætum við
ekki fengið okkur drykk fyrst?
Ég er búin að vera átta tíma í
lestinni.” Móðir Heiðnu
þefaði út í loftið, gekk tveimur
skrefum nær og þefaði aftur.
,Já, ég veit að ég fékk mér
einn eða tvo í lestinni — til
lækningar og huggunar. Það er
svo kalt hérna miðað við Kaíró.
Og ég er örlítið vonsvikin yfir
því að þú skyldir ekki taka á
móti mér á flugvellinum.
Fékkstu ekki skeytið frá mér?”
,JÚ, elskan, en ég gat ekki
bara farið og skilið Selmu hér
eina eftir í tvo daga. Maður
þarf nú að sinna skyldum
sínum. Og þú ert nú ekkert
barn lengur, þú þurftir bara að
taka leigubíl frá flugvellinum á
Paddingtonstöðina. Hvað
heldurðu að þú verðir lengi? ’ ’
„Elskan mín góða, ég er
komin heim. Hingað. Ég á
heima hérna á Trelawney. Ég
ætla að dvelja hér í sveitasæl-
unni í Cornwall. ”
gekk móðir hennar að veggskáp
í einu horninu. „Ég held að við
þurfum báðar á hressingu að
halda.”
Hún hellti Amontillado-
sérríi í tvö glös. „Það er allt
fullt hjá okkur eins og er,”
sagði hún eftir andartaks þögn.
„Það er ekkert gesta-
herbergi laust en eitt af þjóna-
herbergjunum er laust. Það er á
efstu hæð í austurálmunni. ’ ’
„Meinarðu uppi á þessu
ógeðslega háalofti? ’ ’
,Ja, þú verður að viður-
kenna að heimkoma þín var
býsna óvænt. Við vissum ekkert
um að þú værir að koma og það
48 Vikan 34. tbl.