Vikan - 22.08.1985, Qupperneq 49

er allt fullbókað hjá okkur þrjá
mánuði fram í tímann. Þetta
gengur reglulega vel síðan nýi
vatnslækningatankurinn var
tekinn í notkun. Guð minn
góður, þú varst ekki lengi að
klára úr glasinu, ertu viss um
að þú viljir annað?”
Breytingin á móður Heiðnu
vakti undrun hennar. Hún og
Selma voru í brakandi, hvítum
einkennissloppum og kölluðu
sig framkvæmdastjóra og
næringarráðgjafa. Þær töluðu
saman lágum, blíðum rómi
jafnvel þegar þær voru einar.
Frú Trelawney var ómáluð,
gekk með stór skjaldböku-
spangargleraugu og var byrjuð
að æfa jóga.
Eftir að Heiðna hafði sofið
fjórar nætur í litlu þjónustu-
fólksskonsunni sagði frú
Trelawney: ,,Ég er búin að tala
um þetta við Selmu og við
höfum ákveðið að láta þig hafa
eitt af gestaherbergjunum —
herbergi ráðskonunnar —
þegar það losnar. En þú verður
að haga þér almennilega. Þú
veist hvað ég á við. Ekkert
áfengi, elskan. Ekki ein einasta
pínulítil, falin flaska. Þú veist
að ég get ekki tekið áhættuna
af því.”
C/eiðnu langaði ekkert
lengur til þess að búa á
Trelawney. Ókunnugt fólk í
náttsloppum gekk eftir of-
hituðum göngunum eða
dreypti á þunnu tei í garðstof-
unni. Hún var búin að ákveða
að flytja inn í hús veiðivarðar-
ins sem stóð autt um það bil
einn og hálfan kílómetra frá
húsinu. Frú Trelawney var búin
að ákveða að breyta litla húsinu
í lúxusíbúð en þegar hún sagði:
,,Því miður, elskan,” þá leit
Heiðna kuldalega á hana og
svaraði: „Elskan mín góða,
I gleymdu því ekki að ég á
Trelawney.”
í gráa, litla húsinu voru
aflóga húsgögn úr stóra húsinu
og frú Hocken kom einu sinni í
viku til þess að þrífa. ,,Þú þarft
1 að hafa einhvern félagsskap,
ungfrú Heiðna,” sagði hún
einn morguninn og hallaði sér
fram á sópinn. ,,Góðan hund
eða kött. Frú Tregerick var að
segja mér að síðanjim hennar
dó er enginn til þess að fara út
með hundinn þeirra. Það er
fjárhundur. Skaðar ekkert að
líta á hann.”
Búster var svartur og hvítur,
loðinn og á stærð við hæginda-
stól. í sameiningu viðhéldu
þau stöðugri óreiðu í húsinu. I
því var stöðugt lykt af blautum
hundi. Á hverjum degi fór
Búster með Heiðnu í göngu-
ferð og kippti handleggnum á
henni næstum því úr liði þegar
hann togaði í ólina. Búster
gerði það að verkum að Heiðna
var ekki alein í húsinu allan
daginn, hangandi uppi í sófa-
bakaðar baunir með vodka út á
úr hundaskálinni og gat varla
borið skeiðina upp að munnin-
um. Hún kastaði skeiðinni í
móður sína.
„Heiðna! Góða, hertu þig
upp!”
, ,Fólk segir þetta bara þegar
það er ekki hægt.”
Móðir hennar spurði hana
hvort hún vildi ef til vill ræða
við lækninn á stofnuninni sem
gat hjálpað fólki sem var illa
haldið af ýmiss konar sjúkleg-
um ávana.
,,Það er fullseint að fara að
bera mig fyrir brjósti nú,” æpti
Heiðna.
skriflinu sem brakaði í þegar
hún teygði sig eftir vodkaflösk-
unm.
ún var bitur og ótta-
slegin — misheppnuð. Hvern-
ig og hvar hafði hún gert svo
hræðilega vitleysu? Hefði ein-
hver önnur getað gert Robert
hamingjusaman? Hefði hún átt
að reyna lengur, betur? Það tók
meiri orku frá henni en hún
átti til að hafa það yfir aftur í
huganum og hver væri svo til-
gangurinn með því? Þetta færi
hvort sem er allt illa. Það var
betra að vera bara heima hjá
elsku Búster og vodkanu og
hætta að hugsa um karlmenn
sem ekki gátu elskað.
Morgun einn gekk frú Tre-
lawney yfir að lida húsinu. Þar
fann hún Heiðnu sitjandi á
gólfinu í gúmmístígvélum og
gömlum reiðbuxum og engu
öðru. Hún hafði verið að éta

egar Heiðna kom til
Englands var hún aðeins með
hundrað fimmtíu og sex pund í
vasanum, allt það sem hafði
verið inni á reikningnum henn-
ar í Ottomanbankanum. Eftir
tveggja mánaða dvöl í Eng-
landi voru aðeins eftir sautján
shillingar og fjögur pens svo
Heiðna ákvað að biðja móður
sína um peninga. Hún beið
fram á kvöldið með að ganga
heim að Trelawney. Eftir
klukkan sex hafði móðir henn-
ar enga ástæðu til þess að lykta
af henni með þessu hvassa,
þrungna augnaráði.
Frú Trelawney var að athuga
megrunarmatseðla við skrif-
borðið sitt á skrifstofunni.
,,Kem eftir fimm mínútur,
elskan,” tautaði hún og gægð-
ist yfir skjaldbökuskeljarspöng-
ina. ,,Fáðu þér sjálf. . .”
En Heiðna var þegar
farin að hella gini og
tónikvatnií glas.
„Elskan, áttu enga
kjóla? Ég hef bara séð
þig í gúmmístígvélum og^
gallabuxum síðan þú
komst.”
„Veistu það, mamma, það
er svo guðdómleg tilbreyting
frá Karíró. Það var eiginlega^
fullt starf að klæða sig þarnai
úti, maður var alltaf að skipta
um föt. Hryllilega leiðinlegt.
Og svo á ég enga peninga fyrir
fötum, og það er það sem ég
vildi ræða við þig. ”
,,Þú meinar að þú ætlist til
að ég sjái fyrir þér?”
, ,Ég veit ekki hver annar ætti
að gera það núna í augnablik-
inu.”
,,Það var leitt að þú skyldir
ekki hugleiða það áður en þú
fórst frá manninum þínum. ’ ’
„Mamma, langar til til þess
að vita hvers vegna ég fór svona
alltí einu?”
, ,Það er mál ykkar Roberts.
,,En viltu vita það?”
,,Nei.”
Frú Trelawney vildi ekki
blanda sér í málið, hún hafði
aldrei viljað blanda sér í neitt.
, ,En ég verð að fá eitthvað til
að lifa á, ég á ekkert annað en
Trelawney.”
,,Þú þarft ekki að vera sífellt
að núa mér því um nasir, elsk-
an. Ef Selma hefði ekki komið
til hefðum við orðið að selja
það.”
,,En fyrst þér gengur svona
vel núna þá hlýtur þú að geta
látið mig hafa smáframfærslu-
eyri? Þú þyrftir hvort sem er að
borga leigu ef þú flyttir heilsu-
hælið. Ég er alveg til í að vinna
ef ég finn einhvern sem vill
mig í vinnu, en hvað get ég
gert? Ég bý ekki yfir neinni
frambærilegri kunnáttu. Ekki
bjóst þú mig undir að vinna
fyrir mér. Ég er einskis nýt. ’ ’
,,Ég held að þú ættir ekki að
fá þér annan drykk, elskan. Ef
þú gætir bara hætt því þá gæti
ég kannski látið þig hafa vinnu
á vatnslækningadeildinni. ’ ’
, ,Við að sprauta úr slöngum
á feita, gamla karla? ’ ’
,,Þú getur stundum verið al-
veg ótrúlega dónaleg. ’ ’
„Hvernig er málum landar-
eignarinnar eiginlega háttað —
34. tbl. Vikan 49