Vikan - 22.08.1985, Page 50

eða’ætti ég að spyrja
lögfræðinginn í
St Austellj?”
„Góða, gerðu það, en ég
get sagt þér það sjálf.
Sem fjárhaldsmaður þinn
tók ég Trelawney á leigu
til fimmtíu ára gegn
viðgerðum og upp hæð sem
jafngildir afborgun og
vöxtum af lánunum sem hvíla á
leigninni. Ég er nú þegar búin
' að útskýra þetta fyrir lögmönn-
um eiginmanns þíns. Þeir voru
hreinasta plága á meðan þið
voruðgift.”
,,Ha? Viltu gjöra svo vel að
segja þetta aftur . . ” Móðir
hennar gerði það. „Þýðir þetta
að þegar ég verð orðin sextíu og
átta ára verði ég enn með
skuldir afa á bakinu þó að þú
hafir mokað inn gróðanum I
hálfa öld? Hvað gerist ef þú
deyrð á morgun?”
Æ
óðir hennar horfði í
eldinn. ,,Við Selma erum bún-
ar að gera sams konar erfðaskrá.
Við eigum báðar helmingshlut
í hælinu og ef annar hluthafínn
deyr þá getur hinn keypt hlut
hans á nafnvirði. Ég taldi enga
ástæðu til að segja lögmönn-
um Roberts það — þeir voru
hræðilega ágengir — en ætli
það sé ekki rétt að þú vitir það
núna.”
, ,Þú átt við að ef þú deyrð þá
fær Selma leigusamninginn á
Trelawney?”
„Elskan, mér var heldur
ekki kennt að vinna fyrir mér.
Þegar afí dó varð ég að fallast á
tilboð sem Selma gerði mér.
Auðvitað gæti ég rekið staðinn
ein núna eftir að hafa fengið
fimm ára reynslu, en manstu
ekki í hvernig ástandi eignin
var á þeim tíma? Og við eigum
að sjá um allt viðhald. Þú færð
staðinn aftur í fullkomnu ásig-
komulagi sem eykur verðmæt-
ið.”
, ,Það hefur ekki verið sérlega
mikið. Afí hélt eigninni alltaf
eins vel við og hægt var.
,,Ég vildi óska að þú þyrftir
ekki að tala svona hátt, sjúkl-
ingarnir gætu heyrt til okkar. í
sannleika sagt hafa ég og hinir
stjórnendurnir þegar rætt
möguleika á því að greiða þér
dálítinn framfærslueyri.’’
„Hverjir eru hinir stjórn-
endurnir?”
,,Selma og endurskoðandinn
hennar. Endurskoðandinn okk-
ar.”
,, Og hvað sögðu þeir?”
„Hillshaw hélt að við gætum
séð af þremur pundum á
viku.”
„Fjórum, að viðbættum
rekstrarkostnaði og viðhaldi á
litla húsinu.”
,,Svo sannarlega ekki
rekstrarkostnaði. ”
,,Þá fer ég til St Austell á
morgun.”
lágu þröng stræti að litlu
torgunum fyrir miðjunni. Alla
vikuna hafði legið einhvers
konar fyrirboði I loftinu á
torgunum. Övenjuhljótt var á
markaðnum og andlit manna
voru þungbúin og áhyggjufull
og skyndilega heyrðust reiði-
legar raddir. Friðarspillar voru
aftur komnir á kreik með öll sín
venjulegu slagorð. Abdúllah
hugsaði með sér að það væri
sennilega tvíeggjað að senda
ungt fólk til náms I öðrum
löndum. Það kom aftur með
óviðeigandi, róttækar hugsjón-
ir sem voru yfirborðslega út-
skýrðar sem „framfarastefna”
,Jæja, þá. En enga síma-
reikninga.”
,, Enginn sími, elskan.
í svitabaði í þyrlunni. Abdúll-
ah lyfti þyrlunni hærra upp.
Hann var alltaf sæll og óheftur
þegar hann var á flugi, laus við
óttann sem hann gat aldrei
losnað við niðri á jörðinni.
Bæði hann og Súliman höfðu
lært að fljúga I Sandhurst og
Abdúllah hafði síðar tekið
þyrluflugmannspróf.
Þeir flugu suður frá höfuð-
borginni Semira. Gamla borg-
in stóð á nyrðri bakka fljótsins
og á næstu hæðinni gnæfði
konungshöllin yfír kös af glæsi-
legum, strýtumynduðum, hvít-
um húsþökum og frá þeim
og talaði um að koma á
laggirnar svokölluðu alþýðu-
lýðveldi þar sem enginn þyrfti
nokkru sinni að óttast neitt eða
vera án lifibrauðs.
Kvöldið áður hafði konung-
urinn átt áríðandi fund með
sendiherra Bandaríkjanna.
Sendiherrann hafði varað
konunginn vi$.að hann gæti átt
von á að honum yrði affur sýnt
banatilræði innan tveggja daga
og tilræðið hefði þegar verið
skipulagt á æðri stöðum.
Hvorugur þeirra var undrandi.
Síðastliðin ár hafði þjóðhöfð-
inginn ungi í Sydon gert lýðum
ljóst að hann hygðist gera
margar breytingar. Hann ætl-
aði að uppræta spillinguna og
sinnuleysið sem ríkti í stjórn-
kerfi landsins. Því miður vildu
eldri stjórnmálamenn ekki láta
hrófla við gömlu stjórnar-
háttunum og ungu mennta-
mennirnir, sem numið höfðu á
Vesturlöndum, vildu róttækar
breytingar og þar með steypa
konunginum af stóli. Það var
því ekki að búast við öðru en
vandræðum.
&
kki voru tíu mín-
útur liðnar er þeir komu
auga á lágt, svart geitarskinns-
tjald og hóp af tjóðruðum úlf-
öldum. Þyrlan lenti um hundr-
að metra frá skepnunum til
þess að styggja þær eins lítið og
mögulegt var. Ungur herfor-
ingi og tveir liðsmenn fyrstu
herdeildar hlupu að þyrlunni.
Eftir að hafa heilsað að forn-
um sið fór konungurinn inn I
tjaldið, flýtti sér að setjast með
krosslagða fætur og bauð hin-
um að gera það sama.
„Yðar hátign, það er sagt að
líf yðar sé í hættu. Við vitum
þetta vegna þess að einn yfír-
foringi í hernum kom til annars
okkar og bauð honum stöðu-
hækkun ef hann vildi hlýða fyr-
irmælum orðalaust næstu
daga.”
Hann þagnaði og leit eins og
til stuðnings á félaga sína.
„Við vitum líka að hernum
hafa verið boðnar stórupphæðir
í mútur.” Hinir foringjarnir
kinkuðu kolli.
„Yðar hátign, við óttumst
að okkur verði fyrirskipað að
umkringja höfuðborgina og
hindra allar útgönguleiðir. Ef
slíkt og þvílíkt fær að eiga sér
stað þá gæti annaðhvort brotist
út borgarastyrjöld í öngþveit-
inu eða erlent ríki, eins og til
dæmis Saudis-hundarnir, gæti
náð yfírráðum í Semira, þar
með útvarpinu og síðan öllu
landinu.”
Hann dró djúpt andann.
„Okkur grunar að það séu svik-
arar út um allt í hernum. Við
drögum meira að segja tryggð
yfirmanna okkar í efa og við
viljum fá fyrirmæli beint frá
yðarhátign.”

að varð algjör þögn í
tjaldinu, það eina sem heyrðist
var gnauðið í eyðimerkurvind-
ínum.
Framhald í næsta blaöi.
13
50 Vikan 34. tbl.