Vikan - 09.01.1986, Síða 17

vænna aö ég gerðist þorstaheft-
ur!”
— Er það erfitt hlutskipti að vera
þorstaheftur?
,,Ja, þaö þarf allavega ekki aö
sérhanna fyrir mifí tröppur!"
sagöi Flosi og hló viö. ,,En þetta
máttu auövitað alls ekki hafa eftir
mér! En í alvöru talaö, þá er það
aö minnsta kosti ekki slík hörm-
ung að ég sjái ástæöu til þess aö
næsta ár veröi ár þorstaheftra.
Það er kannski meiri ástæða til aö
hafa ár þorstlátra. Nei, málið var
einfaldlefia þaö aö ég var þúinn aö
vera afskaplega duglefíur viö
drykkjuna í ein 35 ár om éf> fann
bara aö ég'var búinn meö kvót-
ann.”
— Nú skulum við færa okkur aft-
ar i timann. Hvers vegna gerðistu
leikari?
„Efí veit þaö ekki. Eg veit bara
aö leiklist of> leikhús hefur fasiner-
aö mig alvefi frá því að éf> var
barn. Viltu nú að éf> fari aö segja
þér frá leikritunum sem viö
krakkarnir settum upp í vaska-’
húsinu niöri í kjallara, eins of> allir
leikarar viröast hafa f?ert9" F’losi
Klotti ískyggilefta. „Nei, sann-
leikurinn er bara sá að ég féll
kylliflatur fyrir leikhúsinu strax
og ég fór aö geta staöiö í fæturna.
Fyrsta leikritiö, sem ég man eftir,
var sýning stúdenta á Faust eftir
Goethe; þaö var brúðuleikhús sem
sett var upp í Varðarhusinu
gamla. Svo komu Gullna hliöið,
Nítúss og revíurnar. öll halarófan,
og það geröist eitthvað sem eg get
ekki skýrt. Foreldrar mínir ætl-
uðu mér víst aldrei aö verða leik-
ari. Fvrst átti ég aö verða alvöru-
læknir en siðan tannlæknir og ég
held að hafi brennivínið oröið mér
og þjóöinni til einhvers góðs þa sé
það að hafa forðað þeirri kata-
strófu aö ég gerðist tannlæknir.
Eg djammaði mér út úr tannlækn-
ingunum með miklum bravur! Nú
var ekki annað eftir en ruslakistan
og þa biasti viöskiptafræðin við.
Allt fór þetta út um þúfur og þá
má segja að ég hefði alveg eins
getaö endaö á sjónum. Eg hafði
stundað sjóinn á sumrin og kunni
þar sæmilega til verka. En leik-
listin varð ofan a; þetta er nu líka
hugguleg innivinna og ekki mjög
óþrifaleg. . ."
- Hvað ertu annars að fást við
um þessar mundir?
„Eg er með í handraðanum leik-
verk sem er aö heita má fullbúiö.
Eg á aðeins eftir aö skrifa þaö!"
Flosi hló aö s jálfum sér.
„Þarna séröu. Svona er hann,
þessi Flosi Olafsson. Alltaf léttur
og skemmtilegur og meö eitthvaö
smellið á hraðbergi. Hann lætur
aldrei koma sér á óvart, hann
Flosi, og virðist sjá alla hluti meö
gleraugum spaugsins! Meiri kall-
inn! Einu sinni tók Jónas Jónas-
son vinur minn við mig svona mið-
næturviðtal. Þegar hann spuröi:
„Er Flosi svona eins og hann lítur
út fvrir aö vera?” varð ég alger-
lega stúmm."
— Ja, ég spyr þig þess sama.
„Ég held að það sé af og frá.
Sannleikurinn er sá að ég er ótta-
lega lítill töffari, alveg óvenjulega
lítill töffari, heid ég meira að
segja. En svona er þetta: maður
er kannski að segja hallærislegar
gamansögur þegar manni líður
allra verst."
Flosi þagnaði og horfði út í ioft-
ið. „Ég er til dæmis ægilega vondur
á morgnana," sagði hann svo.
„Þá finnst mér allt ómögulegt og
hin minnstu smámál geta orðið
hrikaleg stórmál. Stundum ætla
ég varla að geta haft mig fram úr
rúminu til að takast á við daginn.
En þetta er auðvitað helvítis væl
sem allir eru með, ef út í það er
farið. Maður verður bara að hrista
sig og vissulega bjargar það oft
því sem bjargað verður að geta
komið auga á broslegu hliðarnar á
málunum."
Þú hefur verið að lýsa býsna
lokuðum manni. En eru leikarar
yfirleitt ekki taldir mjög opnir og
óþvingaðir menn?
„Kannski ættu þeir að vera það,
ég veit það ekki, en ég held að
raunin sé allt önnur; aö þeir séu
frekar íntrovert. En þeir geta
stundum sprellað þegar harmur-
inn er alveg í botni; þegar þeir
vita ekki hvort þeir eiga að grenja
eða hlæja og gera þá oftast hvort
tveggja í senn. Eg er að lýsa
„kláninu" eða trúðleikaranum en
kannski rís leiklistin hæst í honum
og nægir þá að nefna dárana í
ítölsku kómedíunni og fífl Shake-
speares. Það er ein aðferö í lífinu
að spila klán sem kemst upp með
allan djöfulinn og hefur alla tíð
gert. Hirðfíflin gátu sagt kóngin-
um til syndanna án þess að þurfa
að óttast að missa höfuðið. Það er
hreint ekki galin aðferð til að
koma skoðunum sínum á framfæri
að leika fíflið. Það nennir enginn
að eiga í orðaskaki við fíflið en
engu að síður kemst það til skila
sem fíflið eða dárinn hefur sagt.
Svo ég vitni í danska þýðingu
Georg Brandes á oröum Shake-
speares í As You Like It: „Giv
mig min narrekappe / lad mig
sige frit hvad jeg vil / sá skal
tilgavns jeg rense / den fule verd-
ens pestbefængde krop”. Kannski
hef ég stundum brugðið yfir mig
kápu fífisins.”
Og hvernig finnst þér hafa
gengið að hreinsa út pestarkýli
samfélagsins?
„Svona líka prýðilega! Þú sérð
hvað hér er tandurhreint; næstum
eins og 1 fjósi Augeasar eftir að
Heracles liaföi mokað flórinn! ”
Viö höfum talað mest um
pistlaskrif þin og annað þeim tengt.
En hvað með vinnuna í leikhúsinu?
„Ja, í hausthef ég veriö að leika í
Islandsklukkunni, æfa ,,í deigl-
unni" og auk þess fengist við aö
kynna starfsemi Þjóðleikhússins,
koma upplýsingum á framfæri við
blöð og aöra f jöLmiðla — þess hátt-
arstúss.”
— Ekki ertu oröinn þreyttur á því
að leika?
„Nei, nei. Að vísu er það sjálf-
sagt borin von að ég fái að leika
Rómeó eða Hamlet. Nú eru vonirn-
ar bundnar við Falstaff eða Hringj-
arann frá Notre Dame.
— En ertu alltaf jafnheillaður af
leikhúsinu sjálfu?
„Já, já, ég er alltaf jafnhrifinn
af leikhúsinu sem listgrein. Hitt er
svo annað mál hvort ég er alltaf
jafnhrifinn af mínum vinnustað
eða því sem ég horfi á í öðrum
stofnunum. Það er allur gangur á
þvi eins og eðlilegt má telja.”
— Jæja. Eigum við að enda þetta
á einni léttri og smellinni gaman-
sögu frá Flosa Ólafssyni?
Flosi skellihló. „Ja, nú kemuröu
mér í bobba. Ég kann nefnilega
enga brandara og hef aldrei kunn-
að. Og þegar mér eru sagðir
brandarar þá get ég ómögulega
munað þá. Þegar ég hef lent í því
að semja brandara fyrir sjónvarp
eða útvarp þá hefur liöið í kring-
um mig alltaf þurft að útskýra
fyrir mér hvað væri sniðugt og
hvað ekki. Mér er alveg fyrirmun-
aö að gera mér grein fyrir slíku.
Eg hef líka lesið bók sem heitir
40.000 Jokes án þess að mér stykki
bros! Ég fatta varla Hafnar-
fjaröarbrandara og ég hef heldur
aldrei botnað í bröndurum um
Skotann og Irann og Englending-
inn. Eg fer alltaf aö hlæja áður en
sagan er búin og skil svo ekki end-
inn. Þó vil ég taka fram að mér
þykja gamansögur Leifs Sveins-
sonar í Morgunblaðinu afar
spaugilegar. . .”
Flosi hugsaði sig lengi um áður
en honum tókst að rifja upp létta
og smellna gamansögu handa les-
endum Vikunnar.
„Eg gleymi öllu jafnóðum, eins
og ég sagði, en bíddu, það er ein
saga í þjóðsögum Jóns Arnasonar
sem mér finnst afskaplega smell-
in. Jú: Það var bóndi einn sem
vissi að biskup væri væntanlegur í
vísitasíu og vildi taka vel á móti
honum. Hann æfði sig til dæmis í
því að taka í hönd biskups með því
að taka í sting sem stóð í heystál-
inu úti í hlöðu og hrista hann inn-
virðulega. Svo kom biskup og
bóndi greip hönd hans og sagði:
„Komið þér nú sælir og blessaðir,
heyhrókurgóður!”
Þetta þykir mér ógurlega fynd-
ið!!”
Og Flosi hló mikiö og ég hló
auðvitað með honum.
Vikan 2. tbl. 17