Vikan - 09.01.1986, Síða 34

Ég man þaö eins og þaö heföi gerst
í gær. Ég var ekki aö gera neitt sér-
stakt og eftir á aö hyggja er þaö
raunar þaö sem mér þykir einna
merkilegast; aö þetta skyldi gerast
alveg upp úr þurru. Ég sat bara úti á
miöju gólfi í herberginu okkar
krakkanna og var eitthvað aö dunda
meö legó-kubbana mína þegar ég
var skyndilega sem þrumu lostinn.
Leifturskærri hugsun skaut niöur í
hugann: ég vissi fyrirvaralaust að
ég væri ekki eins og annað fólk. Ég
var snillingur.
Eftir
llluga Jökulsson
Ég tók þessari merkilegu uppgötv-
un meö ró Stóuspekinganna og ef ég
kafa djúpt niður í undirsjó minning-
anna þá held ég satt aö segja aö þetta
hafi ekki komið mér sérlega mikið á
óvart. Kannski mér hafi bara aldrei
tekist að oröa þessa hugsun alveg
rétt áöur. En þarna var þaö komið og
lá ljóst fyrir: ég var óumdeilanlega
snillingur.
Nú er best aö ég taki þaö fram að
ég var ekki alveg viss um hvaö
snillingur væri í raun og veru. Ætli
ég hafi ekki verið svona sjö, átta ára
þegar rann upp fyrir mér ljós og ég
haföi ekki haft mikil persónuleg
kynni af snilligáfu fram aö því — þó
vissi ég að hún var til og þótti afar
eftirsóknarverö. Ég vissi og aö
snillingar voru fáir og veslings
meðalmennin hlutu aö dást mikið aö
þeim; ég vissi líka aö menn lögöu
mikiö á sig til þess aö geta kallast
snillingar. Þess vegna var ég svolítiö
hissa á því aö ég skyldi veröa
snillingur svona fyrirhafnarlaust, en
svona varö þetta aö vera. Ekki gat
ég breytt sköpunarverkinu, þó
snillingur væri.
Ég lagöi frá mér legó-kubbana því
hvaö sem ööru leið var ég viss um aö
snillingar léku sér ekki aö legó-kubb-
um. Ég velti því fyrir mér hvort ég
þyrfti aö fá mér gleraugu. Svo ákvaö
ég aö athuga hvort fólkið í kringum
mig geröi sér jafnljósa grein fyrir
snilligáfu minni og ég. Vissu pabbi
og mamma til aö mynda aö þessi
agnarsmái feimnislegi drengur
þeirra væri í rauninni séní? En þar
varö ég fyrir svolitlum vonbrigðum.
Þó ég yröi ekki var viö annað en að
ættingjum mínum líkaði ljómandi
vel viö mig þá fóru þeir aö minnsta
kosti leynt meö þaö ef þeir geröu sér
ljóst aö snillingur væri á meöal
þeirra. Eg reyndi á lymskulegan
hátt að lauma þessari vitneskju aö
foreldrum mínum en þau virtust
undarlega skilningssljó á einmitt
þennan hæfileika minn. Ég spuröi
hvað snillingur þyrfti aö hafa til að
bera og fékk heldur loðin svör en svo
mikiö var vist aö lýsingin átti ekki
beinlínis viö mig sjö ára. Mamma
viðurkenndi að vísu aö ég væri
undragóður í lestri miöaö viö aldur
en hún tók þó aldrei svo til orða aö ég
væri snillingur. Enda vissi ég náttúr-
lega meö sjálfum mér aö lestrar-
kunnáttan var ekki annaö en eitt ein-
stakt dæmi um snilligáfuna — orsök
en ekki afleiðing. Systir mín var til
dæmis ennþá betri i lestri en ég, en
mér var lífsins ómögulegt aö líta svo
á aö hún væri snillingur.
Þessar hugleiömgar uröu svo til
þess aö ég einsetti mér aö komast aö
því hvaö snillingur væri í raun og
veru. Ég yröi aö þekkja hlutskipti
mitt sjálfur, þó aörir bæru kannski
ekki kennsl á mig. í því augnamiði hóf
ég markvissan og skipulegan lestur
ýmissa vísindarita sem ég haföi
aðgang aö, einkum og sér í lagi
þeirra fjölfræðibóka sem þá voru á
markaðnum og máttu teljast viö
alþýöuskap. Þar var ýmislegur
fróðleikur sem snillingar hlutu aö
eiga aö kunna skil á. Einnig fór ég aö
kynna mér ævisögur snillinga. Ég
man sérstaklega eftir tveimur lit-
skrúöugum bókum um ævi þeirra
snillinganna Edisons og Kólumbusar
urinn
34 Vikan 2. tbl.