Vikan - 09.01.1986, Qupperneq 46

...horfinn
13
HENRYHOLT
[Uavid Porlock hallaöi sér aft-
ur í þægilega stólnum sínum í
klúbbnum og kveikti í góöum vindli,
sáttur viö hiö góöa í heimi hér. Hann
haföi snætt yfirvegað og listrænt,
eins og hans var vandi.
Eftir aö hann haföi fylgst meö
fyrstu angandi reykjarslæöunum
stíga upp beindi hann athyglinni aö
gullleitu innihaldinu í líkjörsglasi og
var í þann mund aö bera þaö aö vör-
unum þegar þjónn nálgaðist meö
spjald á silfurbakka.
„Silver yfirrannsóknarlögreglu-
maöur frá New Scotland Yard,” las
Porlock upphátt án þess aö breyta
svip. „Hvaö vill hann?”
„Hann nefndi þaö ekki, herra
minn.”
„Vísiö honum í gestaherbergiö. Ég
kem þangað eftir fáeinar mínútur.”
Porlock lauk við líkjörinn og rölti
svo í hægöum sínum að vita hvaöa
erindi Scotland Yard gæti átt viö
hann.
„Mér þykir fyrir því aö ónáöa
yður, herra,” sagöi Silver rann-
sóknarlögreglumaður. „Þetta snert-
ir Charles Cavendish bankastjóra.”
„Cavendish? Hvaö er aö honum?”
spuröi Porlock og áhugi hans vakn-
aöi snögglega.
„Nú, ef satt skal segja veit ég þaö
ekki. Hann virðist vera horfinn á
dularfullan hátt.”
Svipur Porlocks, sem haföi verið
alvöruþrunginn, mildaöist nú allt í
einu.
„Hvaða vitleysa!” sagöi hann.
„Menn eins og Cavendish hverfa
ekki. Hann boröaöi meö mér í gær-
kvöldi. Þaö getur ekki veriö neitt
stórvægilegt aö.”
„Þaö vona einmitt allir, en hann
kom ekki heim til sín í gærkvöldi og
hann hefur ekki sést síðan.”
Augnaráö Porlocks var ringlaö
þegar hann mætti augum lögreglu-
mannsins.
„Ég botna ekki í þessu,” sagöi
hann. „Þaö virtist ekkert aö
Cavendish þegar hann fór héöan.”
„Hvenær var þaö, herra?”
„Ö, ætli þaö hafi ekki verið um
ellefu eöa fljótlega upp úr því. Ég
lagði þaö ekkert sérstaklega á
minniö.”
„Nefndi hann hvert hann ætlaöi aö
fara.”
„Nei. En auövitaö hélt ég aö hann
væri aö fara rakleitt heim og ég hafði
enga ástæöu til aö ætla annað.”
Silver strauk stálgrátt yfirskeggið
meö fingrunum.
„Virtist hann fyllilega meö sjálf-
um sér þá, herra ininn?”
„Fullkomlega. Raunar var hann í
prýðilegu skapi. Viö vorum búnir aö
koma okkur saman um aö fara á
fiskveiðar næsta laugardag.”
„Mér skilst aö þiö Cavendish séuö
gamlir vinir.”
„Þaö er rétt. Viö vorum saman í
skóla fyrir tuttugu og fimm árum.
Ég myndi ekki taka þetta of hátíð-
lega, yfirlögregluþjónn. Hann hlýtur
að skila sér mjög fljótlega — nema
auövitaö aö hann hafi oröið fyrir
slysi.”
„Viö erum búnir aö spyrjast fyrir
á sjúkrahúsunum en þar hafa menn
ekkertséðtil hans.”
„Andartak, sagöi hann ekki aö —
jú, ég held að hann hafi nefnt þaö viö
mig að konan hans væri ekki heima, í
Éastbourneeða eitthvað í þá veru.”
„Frú Cavendish kom óvænt heim í
gærkvöldi, herra minn, og hafði
miklar áhyggjur. Hún hringdi í okk-
ur klukkan fjögur í nótt. Viö erum
búnir aö spyrjast víða fyrir án
árangurs. Þaö var ekki fyrr en í
kvöld að yfirgjaldkerinn mundi aö
hann hafði heyrt Cavendish segja
eitthvað á þá leiö aö hann ætlaði aö
snæða kvöldverð meö yður.”
„Þetta hljómar vissulega harla
einkennilega,” sagöi Poriock.
„Væri yður sama þó þér segðuð mér
nákvæmlega hvaö gerðist í gær-
kvöldi.herra?”
„Þó þaö nú væri. Ég hitti hann í
klúbbnum mínum klukkan átta. Viö
snæddum þar og lékum knattborös-
leik. Síðan fórum viö í leigubíl i
íbúðina mína."
„Hvenær komuö þið heim til yöar,
herra?”
„Hún hlýtur aö hafa veriö um tíu."
„Var einhver sérstök ástæða fyrir
því aö þiö fóruö þangað?”
„Já. Ég á ákaflega gott og gamalt
Napóleonskoníak og ég vildi láta
hann bragðaáþví.”
„Þannig aö hann dvaldi heima hjá
yöur í rúman klukkutíma?”
„Eitthvaö um það.”
„Hvar voruö þér þegar þér buöuö
honumgóðanótt?”
„Viö dyrnar á íbúöinni minni ”
„Fór hann svo einn niöur í lyft-
unni.”
„Nei. Satt aö segja notaði hann
ekki lyftuna. Hann sagöi aö hann
nennti ekki aö bíða eftir henni.”
„Fóruö þér aftur aö heiman,
herra?”
„Nei. Ég las um hríö og fór í hátt-
inn um mionætti.”
Fingur lögreglumannsins snertu
yfirskeggiö aftur.
„Þetta virðist allt ósköp glöggt,”
4B Vikan 2. tbl.