Vikan - 09.01.1986, Blaðsíða 48

Viktoríustöðin...
„Þaö er aftur í sambandi viö
Cavendish-máliö, herra. Þaö er enn
í bókunum hjá okkur.”
„0, já, auövitaö. Þegar þiö félag-
arnir eruö búnir að koma tönnunum í
eitthvaö sleppið þiö aldrei, er ekki
svo?”
„Ekki ef viö getum varist því. Og
þetta mál hefur aldrei veriö skýrt
svo okkur líki.”
„Eg er hræddur um aö hann hljóti
aö hafa misst minniö.”
„Á vissan hátt gæti maður haldiö
það, herra,” sagöi Silver, „en iæknir-
inn hans er ekki á því. Hann segir aö
síöasti maðurinn í heiminum aö hans
mati til aö þjást af minnisleysi væri
Cavendish.”
„Þá gefst ég upp,” sagði klúbb-
félaginn íhugull og eilítiö ráövilltur.
„En það gerum viö aldrei.”
„Jæja, hvað er þaö sem þér vilduð
spyrja mig um? Ég get ekki talað viö
yöur nema fáeinar mínútur.”
Rólyndislegur lögreglumaöurinn
fitlaði viö stálgrátt yfirskeggiö.
„Mér þykir fyrir því, herra, en við
getum ekki hraöaö svona málum.
Þaö eru fáein atriöi sem ég vildi
gjarna rifja upp meö yður, ef yöur
væri sama. Ég er hér meö minnis-
punktana mína varöandi hvaö þér
sögöuö daginn eftir hvarf
Cavendish.”
„Þaö liggur í augum uppi aö ég get
engu bætt viö það sem ég sagöi þá.”
„Ef til vill ekki, herra. Engu aö síö-
ur verö ég aö halda áfram, þó þaö sé
ekki nema formsatriði. Nú, nú, ég sé
aö þér hafið sagt aö þér komuð heim
til yðar meö Cavendish klukkan tíu
um kvöldið og fóruö ekki út aftur.”
Porlock hló stutt.
„Já, en þetta heyrir allt sögunni
til. Ég fullvissa yöur...”
„Hvaö ætliö þér aö veröa lengi í
burtu,herra?”
„Æ, mánuö eöa hugsanlega í sex
vikur. Það fer eftir því hvaö ég finn
mér til dundurs í París.”
„Leyfist mér aö spyrja hvaöa
farangur þér ætliö meö ? ’ ’
Porlock, töluvert virðulegum
manni, virtist koma þetta nokkuö á
óvart.
„Ég fæ ekki alveg skiliö hvernig
þaö getur meö nokkru móti komið
Scotland Yard viö, en ef þér viljið
endilega vita þaö hef ég ekkert á
móti því aö skýra frá því.”
„Ég væri því feginn ef þér gerðuö
það, herra,” svaraöi Silver, ævin-
lega jafnóbifanlegur.
„Látum okkur sjá, þaö er ferða-
kista, ferðataska og skjalataska. En
hvers vegna í ósköpunum vilduö þér
vita þaö?”
„Þaö er engin sérstök ástæöa,
herra, nema hvaö þaö er eins og þér
segiö: þegar viö sökkvum tönnunum
einu sinni í mál höfum viö þær þar.
Einhvern daginn komumst viö ef til
vill aö því hvaö kom fyrir Cavendish
en þangaö til getum viö ekki leyft
okkur aö láta okkur sjást yfir neitt.”
„Ákaflega viröingarvert en ég er
hræddur um aö ég geti ekki oröið
yður aö meira liði. Ef þér vilduö
afsaka mig, yfirlögregluþjónn...”
„Þér verðið aö afsaka mig, herra.
Þaö eru fáein atriöi sem viö eigum
eftir aö líta á. Ef þér vilduð aöstoöa
mig svolitla stund verö ég fljótur aö
hreinsa þetta upp og þá getiö þér far-
iö burt og gleymt því öllu. Þaö er
ekki annaö en formsatriði en vilduö
þér vera svo vænir aö segja mér
hvar farangurinn yöar er?”
„Vissulega. Hann er í farangurs-
geymslunni á Viktoríustööinni. En er
þetta ekki harla fáránlegt? ”
„Þegar mannslíf er í húfi, herra,
veröum viö aö gera ýmislegt, hvort
sem öörum viröist það fáránlegt eöa
ekki. Eg býst ekki viö aö þaö sé nein
ástæöa fyrir því aö þér viljið ekki
svara spurningum mínum.”
„Hreint ekki, nema hvaö slíkt er
tímaeyösla.”
„Og þér hafið ekkert á móti því að
koma meömér á Viktoríustöðina?”
„Ekki fyrst þér viljið,” sagöi
Porlock. „En ég fæ enn ekki séö til-
ganginnmeöþví.”
„Bara formsatriði, herra,” tautaöi
lögreglumaöurinn. „Það er mikið af
slíku í starfi lögreglunnar. Sumir
umturnast þegar viö þurfum aö
spyrja spurninga en þaö breytir
engu fyrir okkur. Þó reynum viö aö
gera fólki ekki gramara í geöi en við
neyðumst til. Eigum viö þá aö fara,
herra?”
Porlock hreyföi axlirnar örlítiö.
Svo samþykkti hann.
„Jæja, herra minn,” sagöi lög-
reglumaöurinn þegar þeir voru
komnir á Viktoríustööina, „ég vildi
gjarna skoöa farangur yöar. Eruö
þér meö geymslumiða ? ”
Porlock rétti lögreglumanninum
hann með þreytulegu brosi.
„Gjörið svo vel,” sagði hann, ,,og
ef yöur langar til að skoða í töskurn-
ar þá eru lyklarnir hér. Ég veit ekki
hvaö þér búist viö aö finna, en okki
koma meiri óreiðu á fötin min on
nauðsyn krefur.”
Silver losaöi næstum afsakandi
lásinn á kistunni og eftir aö hafa
gægst í hana til málamynda lokaði
hann henni aftur.
„Þetta er í lagi, herra,” sagöi
hann. „Eg vona aö þér hafið ckki
fyrst viö.”
„Hreint ekki,” svaraöi Porlock
hinn vingjarnlegasti. „Segiö mér nú
af hverju þér vilduð skoöa í ferða-
kistuna mína.”
„Bara til aö sjá hvaö væri í henni,"
var órætt svariö.
„Jæja, cruð þor ánægöur?”
,,Aö sjálfsögöu trúi og eigin aug-
um." Silverkippti laust i vfirskcggið.
„En cruö þér okm 0 moiri farang-
ur, hcrra minn?"
„Drottinn minn dýri, maður! Hvaö
haldið þér að maöur þurfi aö hafa
mikiö mcð sér í mánaðarfcrð til
Parísar?”
„En or þetta þaö eina sem var flutt
úr íbúöyöar í morgun?”
„Hvaö eruö þér aö gefa í skyn,
yfirlögregluþjónn?”
„Eg vil bara fá svar viö spurn-
ingu minni, herra, ef yöur væri
sama.”
„Þetta or þaö eina sem ég tek meö
inér til Parísar.”
„Eg spurði hvort þetta væri það
eina sem heföi verið flutt úr íbúö
yðar í morgun.”
„Auðvitaö.”
„Eitt augnablik var uggvænlegur
glainpi i augum Silvers.
„Eruð þér alveg vissir um þaö?”
„Fullkomlega.”
„Ekki annaö en ein feröakista og
þessar tvær töskur?”
„Þaðerrétt.”
„Eg bið yður aö hugsa yður um og
vcra vissir um hverju þér svarið,
Porlock."
„Það er ekki vani minn að segja
rangt frá, vfirlögregluþjónn,” var
hiklaust svarið.
„Eg skil. Þá hlýtur þvi aö vcra
þannig variö í þctta sinn að þér hafið
gleymtcinu.”
„Gleymthverju?”
„Mér var sagt aö þér hefðuð fariö
með tvær ferðakistur úr íbúö yöar og
hingaöí farangursgeymsluna.”
Porlock rifaöi augun hugsi sem
snöggvast.
„Þetta er hárrétt hjá yöur, yfirlög-
regluþjónn,” sagöi hann. „Mér þykir
þaö skelfilega leitt en þér eruð alveg
húnir aö rugla mig meö því aö spvrja
mig svona í þaula. Eg var meö aðra
kistu. I henni eru nokkrir töluvcrt
48 Vikan 2. tbl.