Vikan - 29.05.1986, Blaðsíða 53

og verið vinir í mörg ár. Þegar Duckworth til-
kynnti Putnam að hann væri rekinn fékk hann
æðiskast - sem er starfsfólkinu í háskóladeild-
inni enn í fersku minni. Hann ásakaði
Duckworth um að vilja losna við sig úr starfinu
vegna afbrýðisemi, um að hann hefði eyðilagt
ævistarf sitt og gekk jafnvel svo langt að kenna
honum um dauða eiginkonunnar. í stuttu máli
sagt kenndi hann honum um alla sína ógæfu.
Hann hótaði því að hefna sín á honum ein-
hvern tíma. Og síðan hefur Putnam alla tíð
hatað Duckworth deildarstjóra jafnákaft og
hann gerði fyrir 10 árum. Nýlega gerðist svo
nokkuð sem hafði úrslitaþýðingu í þessu máli.“
„Ég held ég geti giskað á hvað það hefur
verið,“ sagði tengdamamma. „Duckworth á
ungan, ókvæntan son, er það ekki?“
„Undravert," tautaði Millner. „Við hefðum
svo sannarlega not fyrir svona hugsuð í morð-
deildinni..“
„Má ég benda þér á,“ sagði tengdamamma,
„að þú ert að nota hann hér og nú.“
„Það er best að ég haldi áfram með sög-
una,“ sagði ég snöggt - en Millner lögreglu-
varðstjóri hafði ekki enn gert sér grein fyrir
því hve tengdamóðir mín var mér miklu fremri
við að leysa hin flóknustu mál. „Þú hefur rétt
fyrir þér, tengdamamma. Ted, sonur Duck-
worths deildarstjóra, er kennari við háskólann.
Hann er liðlega þrítugur og enn ókvæntur.
Fyrir nokkrum mánuðum opinberuðu þau trú-
lofun sína, Joan og hann. Deildarstjórinn var
fullkomlega sáttur við þetta en Putnam gerði
uppreisn. Hann tilkynnti dóttur sinni að hann
tæki ekki í mál að hún giftist syni þess manns
sem hefði gjöreyðilagt líf hans. Og þegar ungi
maðurinn reyndi að sættast við hann neitaði
hann að hleypa honum inn. Fyrir viku ruddist
Putnam svo inn á heimili Duckworths - hann
býr í tveggja hæða húsi í grennd við Was-
hingtontorg - og olli hneyksli fyrir framan
fjölda gesta sem þar voru. Hann lýsti því yfir
að Duckworth deildarstjóri hefði rænt hann
atvinnunni, eiginkonunni og sjálfsvirðingunni
og nú ætlaði hann að svipta hann því síðasta
sem hann ætti eftir í lífinu, dóttur sinni. Hann
hótaði því meira að segja að drepa hann. - Og
það verður ekki morð, sagði hann, það verður
aftaka. Niðurstaðan varð sú að Joan dóttir
hans útskýrði fyrir Ted að hún gæti ekki gifst
honum að svo stöddu. Hún fór fram á frest þar
til faðir hennar tæki sönsum."
„Sem verður aldrei,“ skaut Shirley inn í.
„Þetta eru algeng viðbrögð hjá hugsjúku fólki.
Hann réttlætir það fyrir sér hve afbrigðilega
hann er háður dóttur sinni með því að yfirfæra
sektarkenndina á þriðja aðila.“
„Já, algeng viðbrögð," sagði tengdamamma
með vott af lítilsvirðingu sem gjarnan bregður
fyrir þegar Shirley vitnar í sálfræðinámskeiðið
sem hún fór á í Wellesley. „En hvaða gagn er
í að vita það?“
„Hvað sem því líður,“ hélt ég áfram, „getur
þú reynt að giska á hvað gerðist svo, tengda-
mamma. Síðastliðinn mánudag fór Putnam að
heiman eftir kvöldmat eins og hann er vanur
og Joan beið hans. En á miðnætti var hann
ekki kominn heim. Það var ekki fyrr en um
klukkan 1.30 að hann skilaði sér, valtur á fótun-
um og það lagði af honum viskíþefinn. Um
svipað leyti fundu lögreglumenn lík Duck-
worths deildarstjóra í grennd við Washington-
torgið. Hann lá á gangstéttinni skammt frá
heimili sínu. Hann hafði verið barinn til bana
og vopnið var við hliðina á líkinu - brotin
viskíflaska.
Við höfum unnið að þessu máli í allan morg-
un. Samkvæmt upplýsingum eiginkonu hans
og sonar fór deildarstjórinn að heiman um
klukkan 12.30 og ætlaði að kaupa síðdegisblað
við neðanjarðarbrautarstöðina. En hann hafði
engin blöð á sér og blaðsölumaðurinn minntist
þess ekki að hafa séð hann. Hann hlýtur því
að hafa hitt morðingjann á leiðinni þangað.
Vel á minnst, frú Duckworth og Ted biðu sam-
an eftir deildarstjóranum allt kvöldið og veita
því hvort öðru fjarvistarsönnun. Það tók okkur
ekki langan tíma að komast að ástæðunni fyrir
illdeilu Putnams og Duckworths. Klukkan sex
um morguninn vorum við mættir að dyrum
Putnams prófessors til að yfirheyra hann.“
„Veslings maðurinn," mælti Millner lög-
regluvarðstjóri og hristi höfuðið. „Hann var
sljóeygur af þreytu og ringlaður í kollinum.
Dóttir hans átti í erfiðleikum með að vekja
hann. Þegar við sögðum honum hvað komið
hefði fyrir Duckworth deildarstjóra starði hann
á okkur um stund eins og hann skildi ekki
hvað við vorum að segja. Svo byrjaði hann að
gráta. Síðan hóf hann að rifja upp liðna tíð,
þá daga er þeir Duckworth voru ungir hug-
sjónamenn að hefja kennslu við háskólann. Og
allan tímann horfði dóttir hans á föður sinn
og okkur til skiptis með skelfingarsvip því að
hún vissi hvað hann yrði sakaður um, veslings
barnið."
„Það var skelfilegt, tengdamamma," sagði
ég og mig hryllti við tilhugsuninni. „Að lokum
sáum við okkur tilneydda til að trufla hann og
báðum hann afdráttarlaust að gefa skýrslu um
gjörðir sínar þetta umrædda kvöld. Hann neit-
aði því.“
Tengdammma pírði augun. „Neitaði hann?
Eða hafði hann verið svo drukkinn að hann
mundi ekki hvað hann hafði gert?“
„Hann neitaði. Hann reyndi ekki einu sinni
að afsaka sig með minnisleysi. Hann sagðist
einfaldlega ekki vilja segja okkur frá því. Við
aðvöruðum hann og bentum honum á hversu
grunsamlega þetta hljómaði og dóttir hans
reyndi að sannfæra hann. Hún sagði að hann
þyrfti ekkert að skammast sín fyrir að hafa
verið að drekka á einhverri kránni því að allir
vissu að hann væri drykkjumaður. En hann
neitaði þrátt fyrir fortölur. Hvað gátum við
gert, tengdamamma? Við ákærðum hann að
vísu ekki fyrir morð strax en við fórum með
hann niður á aðalskrifstofu til nánari yfir-
heyrslu."
Tengdamamma kinkaði kolli stríðnislega.
„Þriðju gráðu yfirheyrslu!"
„Nei, hún var langt frá því að vera þriðju
gráðu,“ svaraði ég dálítið ergilegur. En tengda-
mamma hefur yndi af að gefa í skyn að lögregl-
an notist ennþá við aðferðir sem giltu fyrir
hundrað árum, þótt hún viti betur.
„En við yfirheyrðum hann vandlega í ríflega
tólf klukkustundir."
„Við neyðumst til að fara þannig að,“ skaut
Millner lögregluvarðstjóri afsakandi inn í.
„Morðingjar eru venjulega afar slæmir á taug-
um rétt eftir að þeir fremja glæp. Því fyrr sem
við hefjum yfirheyrslur þeim mun meiri líkur
á játningu. Þú mátt ekki halda að ég hafi haft
ánægju af því,“ bætti hann við. „Þessi aumkun-
arverði gamli maður - já, gamli, þótt hann sé
í raun og veru á sama aldri og ég. Guð veit að
ég hafði ekki ánægju af því.“
Tengdamamma varð strax blíðari á manninn.
„Auðvitað datt mér það ekki í hug,“ sagði hún
við Millner lögregluvarðstjóra. „Ég væri fífl
ef ég héldi það.“
„Og Putnam prófessor játaði ekki,“ sagði ég.
„Hann fullyrti að hann hefði ekki framið morð-
ið en neitaði með öllu að segja frá því hvar
hann hefði verið. Við höfðum ekki nægjanlegar
sannanir til að halda honum svo að við fórum
með hann heim til dóttur sinnar."
Millner lögregluvarðstjóri roðnaði lítið eitt.
„Hún lét okkur fá það óþvegið,“ sagði hann.
„Ég er nú hræddur um það.“ Hann andvarp-
aði. „En lögreglumenn eru nú ýmsu vanir.“
„Við töldum víst að Putnam væri sekur,"
sagði ég, „svo að næsta skref var að finna vitni
sem staðfestu að hann hefði verið þarna á ferli
umrædda nótt. Og það gekk vel. Þegar maður
eins og Putnam fer út til að drekka sig fullan
hlýtur einhver að taka eftir honum, jafnvel
þótt hann kjósi að vera einn síns liðs. Við tók-
um með okkur ljósmynd af Putnam og leituðum
síðan uppi allar krár í grenndinni. Ein þeirra
er aðeins um þrem húsaröðum frá heimili Duck-
worths og þar fundum við vitni. Harry Sloan,
barþjónn og jafnframt eigandi krárinnar,
mundi eftir Putnam. Hann sagðist hafa séð
hann á kránni öðru hverju síðastliðin ár. Og
nóttina, sem morðið var framið, sá hann Put-
nam aftur. Það var um klukkan 12.45 eftir
miðnætti. Þau hjónin ætluðu að fara að loka
staðnum. Nemendur háskólans eru aðalvið-
skiptavinir þeirra og þar sem þeir eru nú í
jólaleyfi er lítið að gera hjá þeim og þau á-
kváðu að loka fyrr en venjulega. Putnam hafði
barið að dyrum hjá þeim með miklum hávaða.
Þau opnuðu dymar og sögðust vera búin að
loka. Þá sýndi Putnam þeim peningana sem
hann var með og kvaðst nauðsynlega þurfa á
drykk að halda. Harry sagðist þá hafa séð sér
þann kost vænstan að afgreiða hann til að losna
við þessi ólæti. Svo hleyptu þau Putnam inn
fyrir. Harry og kona hans fúllyrða að hann
hafi drukkið nær hálfa flösku af bourbon. Þeim
tókst ekki að losna við hann fyrr en um klukk-
an 1.15. Hann var ekki að drekka ánægjunnar
vegna, sögðu þau. Hann virtist hafa eitthvað á
heilanum. Frú Sloan segir að sér hafi virst
hann hræddur við eitthvað.“
„En ekki sannar það að hann hafi framið
morð,“ sagði tengdamamma.
„Nei, en þegar allt kemur til alls em líkum-
ar mjög miklar. í fyrsta lagi hafði hann ástæðu.
í öðm lagi hafði hann tækifæri. Tímasetningin
stemmir. Duckworth fer að heiman klukkan
12.30 til að kaupa blað. Á leiðinni mætir Put-
nam honum, annaðhvort fyrir tilviljun eða af
ásettu ráði. Putnam er með flösku sem hann
notar til að beija Duckwort með. Það gerist
um klukkan 12.45. Að því loknu er Putnam svo
æstur og hræddur vegna gjörða sinna að hann
hraðar sér á næstu krá í örvæntingarfullri þörf
fyrir drykk. Hann fer þaðan klukkan 1.15 og
heldur rakleiðis heim til sín. Að sögn dóttur
hans kemur hann heim klukkan 1.30. I þriðja
lagi rennir hegðun hans stoðum undir tileátu
okkar; hin knýjandi þörf hans fynr drykk á
krá Sloans og að hann skuli neita að segja
okkur hvað hann aðhafðist þessa nótt. Þetta
liggur í augum uppi, tengdamamma."
Og Millner lögregluvarðstjóri skaut harm-
22 TBL VIKAN 53