Vikan - 26.02.1987, Blaðsíða 52

Frásögn cf’tir ríthöfimdinn Thyra Ferré Bjom - seinni hluti
Þrátt fyrir þann unað að standa á
amerískri grund var mamma ein-
mana. Aldrei áður hafði hún séð fólk
æða svona áfram. Henni fannst hún
vera ósköp lítil og ómerkileg þar sem
hún stóð við stærðar kistu, umkringd
börnunum fimm meðan frú Johans-
son fór í gegnum tollinn. Frekar
feitlagin kona, skrautlega klædd,
sagði eitthvað við mömmu á fram-
andi tungu og benti á börnin.
Mamma brosti hjálparvana og konan
hélt áfram án þess að fá nokkurt
svar. Mamma var að því komin að
beygja af en stillti sig. Svo þetta var
þá New York með sína stórfenglegu
skýjakljúfa og hröðu umferð. Og hér
var hún niðurkomin - allt pabba að
kenna. Hún fékk sting í hjartað þeg-
ar hún hugsaði til friðsæla prestsset-
ursins í Sviþjóð, svo óralangt i burtu.
Hún velti fyrir sér hvort pabbi sakn-
aði hennar - eða að minnsta kosti
matargerðar hennar. Hvílíkur bjáni
að sleppa henni! Bara tilhugsunin um
það gerði hana bálreiða. Þegar frú
Johansson loksins kom var mamma
búin að sigrast á allri löngun til að
gráta. Frú Johansson þakkaði henni
með mörgum fögrum orðum.
„Hér skilja okkar leiðir, væna mín.
Þú hefur verið mér sannur bjargvætt-
\
52 VIKAN 9. TBL