Vikan - 26.02.1987, Blaðsíða 54

Hvernig mamma náði í pabba
ur á leiðinni. Maðurinn minn ætti að
koma á hverri stundu og þá verður
allt í lagi með okkur.“
Hún sagði mömmu frá sænsk-
amerískri atvinnumiðlun og þar
skildi hún við hana. Mamma var
þarna með tólf öðrum „græningjum“
sem biðu eftir verndarengli sem snerti
þær með töfrasprota og breytti þeim
í milljónamæringa á stundinni.
Mamma kunni bara níu orð í ensku
en hún kunni að blanda saman alls
konar efnum og hræra svo úr varð
mesta lostæti. Brátt fann brostið
hjarta hennar frið innan um potta
og pönnur í gríðarstóru eldhúsi á
fimmta stræti í New York. Hún var
nú aðstoðarmatreiðslukona hjá íjöl-
skyldu af gamalli amerískri ætt, sem
átti til skyldleika að telja við Vander-
biltana.
En hjarta hennar var ennþá á rauð-
og hvítmáluðu prestssetri handan
Atlantshafsins og hún var alltaf að
velta fyrir sér hvernig nýja ráðskonan
hans séra Franzon væri. Skyldi hún
lika gera tilraun til að verða frú
Franzon?
Að einni viku liðinni settist mamma
niður og skrifaði pabba mjög óper-
sónulegt bréf þar sem hún lét hann
vita að hún hefði náð höfn heil á
húfi. Hún skrifaði heimilisfang sitt
mjög greinilega. Svo beið hún.
Mánuðir liðu og loksins kom bréf
frá pabba. Mamma stakk því í
svuntuvasann sinn án þess að opna
það og beið þolinmóð þar til eftir
hádegi. Þá gat hún sest niður í borð-
stofu þjónustufólksins og lesið það i
ró og næði.
Kæra María!
Haustið hér í Svíþjóð hefur verið
mjög rigningasamt. Það hafa bara
verið tveir sólskinsdagar undanfarinn
mánuð.
Ávaxtasúpan, sem þú bjóst til áður
en þú fórst, var mjög góð. Ég borð-
aði hana á hverjum degi í tvær vikur.
Heilsufar mitt er ekki upp á það
besta þar sem nýja ráðskonan mín
kyndir of mikið og fyrir bragðið kvef-
ast ég þegar ég kem út i kuldann.
Auk þess minnkar viðarstaflinn
ískyggilega.
Matreiðsla hennar er ekki upp á
marga fiska og hún er mjög kærulaus
með leirtauið. Bláu kaffíbollarnir eru
allir annaðhvort skörðóttir eða
eyrnalausir.
Safnaðarlífið er blómlegt. Á sunnu-
daginn var bættust þrjú sóknarbörn
í hópinn, þar á meðal Olga Ström,
nýja ráðskonan mín.
Éf þú vildir íhuga þann möguleika
að koma aftur og vinna fyrir mig er
tilboð mitt enn til staðar!
Guð blessi þig!
Pontus Franzon.
„Ég vona að hún brjóti allt leirtau-
ið hans,“ hugsaði mamma í bræði
sinni um leið og hún grét beiskum
tárum. „Ég vona að hún klári viðar-
staflann hans á einum mánuði og að
allur maturinn brenni við hjá henni
og sé svo vondur að hann fái melting-
artruflanir. Tilboð hans stendur enn!
Nei, ekki það tilboð. . . ALDREI.
Og mamma svaraði bréfi hans
skjótlega.
Kæri séra Franzon!
Mér þykir leitt að það skuli alltaf
vera rigning í Svíþjóð. Hér í Ameríku
er heiðskírt alla daga. Þetta er dá-
samlegt land og ég hugsa mér að
vera hér kyrr.
Ef ég skyldi einhvern tímann
ákveða að koma aftur og vera hjá
þér kem ég ekki sem ráðskona. Láttu
mig vita ef þú hefur betra tilboð fyr-
ir mig.
Mér líður ágætlega.
Guð blessi þig líka.
María.
Hana nú! Þarna hafði hann það.
Hann mátti hugsa hvað sem hann
vildi. Þar sem þrjú þúsund mílur
voru milli þeirra skipti það hana engu
máli.
Mamma fékk ekki fleiri bréf frá
pabba. Hún sefaði hjartasorg sína,
lærði ensku, keypti mikið af nýjum
fötum og var næstum því hætt við
að giftast pabba. Eitt ár leið.
Svo var það einn fagran júnídag
að aðstoðarmatreiðslustúlkan María
fór í göngutúr í Central Park þegar
hún hafði lokið vinnu sinni síðdegis.
Sólin skein glatt á nýju sólhlífina
hennar. Henni fannst hún vera eins
og hefðarfrú, með peninga í veskinu
og í nýjum, hvítum nýtískulegum kjól
sem náði niður að ökklum en huldi
ekki alveg nýju hvítu leðurskóna
hennar.
Hún trítlaði glöð áfram og naut
aðdáunaraugnaráðs viðstaddra. Svo
stansaði hún skyndilega. Á einum
garðbekkjanna sat maður í gráum
jakkafötum. Hann var svo líkur séra
Franzon að hjarta mömmu tók við-
bragð og hún starði á hann. Þá stóð
maðurinn upp og gekk til hennar.
„María!“ hrópaði pabbi og rétti
fram báðar hendurnar. Mamma
greip aðra útrétta höndina og þrýsti
hana fast. Loks fékk hún málið.
„Séra Franzon,“ stamaði hún.
„Hvað ert þú eiginlega að gera í New
York?“
„Ég á mitt sumarleyfi,“ sagði
pabbi. „Mér fannst alls ekki fráleitt
að nota það til að sigla yfir hafið og
sjá New York. Ég hafði hugsað mér
að leita þig uppi í kvöld en nú hitti
ég þig hér.“
Sem betur fer átti mamma frí um
kvöldið. Þau fóru á lítinn matstað
sem hét „Alveg eins og heima“ og
snæddu sænskar kjötbollur í kvöld-
verð og röbbuðu saman. Mamma
bjóst við því á hverri stundu að fá
að heyra það sem hún hafði beðið
eftir að fá að heyra í fimm ár. Pabbi
var mjög skrafhreifinn en ekki á þann
hátt sem mamma vænti.
„Sjóferðin var ákaflega hressandi,
María,“ sagði hann og leit fram hjá
henni. „Sjávarloftið er svo sannarlega
örvandi fyrir lungun.“
Víst var það rétt, en mamma hafði
bara ekki allt of mikinn áhuga á lung-
unum í pabba þessa stundina.
„Hvernig ganga hlutirnir heima í
Lapplandi?“ Mamma horfði dreym-
andi út um gluggann.
„Allt var í besta lagi.“ Pabbi hætti
að borða og strauk á sér ennið.
„Veistu hvað mér fínnst?“ sagði
hann. „Bara það að vera í Ameríku
kennir manni betur að meta Svíþjóð.
Það er svo friðsælt þar og fólk æðir
ekki um eins og brjálæðingar. Ég er
alls ekki hrifinn af öllum þessum asa.
Hvað í ósköpunum liggur þeim á?“
Hamingjan góða! Hann er að kom-
ast í prédikunarskap núna, hugsaði
54 VIKAN 9 TBL