Vikan - 26.02.1987, Blaðsíða 19

hafa sig í fötin og við mættum
Dagnýju í dyrunum þegar við kom-
um niður.
Heyrðu, sagði ég, ég skrepp með
ykkur, ég er svo vel vöknuð.
Blessuð góða, það er áreiðanlega
algjör óþarfi, sagði Dagný en ég lét
sem ég heyrði ekki.
Ég hef bara gaman af því og veðrið
er svo gott.
Mér þykir verst ef ég er að plata
ykkur, sagði vinkonan er við gengum
yfir planið.
Ættum við ekki að hringja inn eftir
og láta vita á spítalanum að við séum
á leiðinni? spurði Jökull.
Jú, gerum það, sagði ég og þar með
tókum við ráðin af þeirri sem hér
átti þó að ráða málum.
Ég vakti stöðvarstjórann upp,
skýrði frá málavöxtum og bað hann
að láta vita á spítalann. Hann brá
við skjótt enda mikill öðlingsmaður.
Veður var frostlaust og ekki laust
við vorangan í lofti eftir hlýindi und-
anfarna daga. Við stigum inn í bílinn,
gamlan, stóran Chevrolet sendibíl.
Eg settist fram í en Dagný kom sér
fyrir í aftursætinu. Svo var ekið af
stað út í dimma aprílnóttina. Já, það
hlýtur að hafa verið fulldimm nótt.
Þetta var aðfaranótt sjöunda apríl
og klukkan um tvö.
En við höfðum ekki ekið lengi þeg-
ar ég heyrði að Dagný fór að stynja.
Er þetta orðið svona slæmt? sagði ég
og vippaði mér yfir sætisbakið til
hennar. Leggðu þig í sætið og ég
skal passa að þú rúllir ekki fram af.
Þegar við vorum rúmlega hálfnuð
heyrði ég ekki betur en Dagný væri
farin að rembast.
Nei, heyrðu mig nú, varð mér að
orði. Ætlarðu virkilega að fara að
eiga barnið hér í bílnum?
Nei, helst ekki, sagði hún og bar
sig vel. Hvað erum við komin langt?
Ég leit út um gluggann og sá leifarn-
ar af snjóruðningunum við veginn
líða hjá. Fram undan sáust ljósin í
þorpinu.
Við verðum komin eftir fjórar fimm
mínútur. Reyndu endilega að slappa
af.
Já, ég reyni það, sagði Dagný en
fékk um leið harðari hríðir og greip
andann á lofti.
Jæja, Jökull, nú verður þú að spýta
í ef við eigum að koma henni í einu
lagi i hendurnar á ljósmóðurinni,
sagði ég.
Og hann jók hraðann. Fram undan
var lægð á veginum og þar stóð uppi
leysingavatn. Síðan lá vegurinn upp
á dálitla hæð. Jökull ók nú sem hann
mátti. í lægðinni gekk vatnið yfir
bílinn en þegar hann lagði á hæðina
dró úr vélarhljóðinu, vélin hikstaði -
og stansaði. Jökull sagði svolítið ljótt.
Hann startaði nokkrum sinnum en
vélin virtist steindauð.
Ég hleyp upp í Miðtún, sagði hann.
Það er næsti bær. Þar get ég hringt
og fengið þau á móti okkur frá spítal-
anum. Ég verð ekki nema þrjár
mínútur.
Ég vissi að það var satt. Hann var
ekki íþróttakennari fyrir ekki neitt.
Það gerðist ekkert í tvær þrjár mín-
útur og við Dagný vorum að vona
að það drægi úr hríðunum þegar hún
var laus við hristinginn í bílnum. En
sú von brást. Hún fékk harða hríð
og greip i hönd mér. Ég sá að það
var viðbúið að barnið fæddist áður
en hjálpin bærist. Ég reyndi að hag-
ræða henni í sætinu og færði hana
úr nærbuxum. Það sá þegar á kollinn.
Drottinn minn dýri, hugsaði ég.
Hvernig á ég að lilúa að barninu?
Hitinn í bílnum var varla meiri en tíu
stig. Ég greip úlpu og lagði hana i
sætið.
Taskan mín, sagði Dagný, sem vissi
vel hvað ég var að bjástra. Innislopp-
urinn minn og bleiurnar. Ég seildist
í töskuna, breiddi sloppinn ofan á
úlpuna og þar ofan á nokkrar bleiur.
Til allrar hamingju var sjúkrahúsið
okkar enn svo fátækt að konurnar
urðu að koma með barnaföt og blei-
ur með sér. Og hér beið nú fátækleg-
ur beður handa nýrri mannveru.
Fram að þessu hafði ég verið mér
þess fullkomlega meðvitandi hvað
bæri að gera. Ný staða kallaði á ný
viðbrögð og mér fannst sem við hefð-
um hér tögl og hagldir. Ekki eitt
augnablik kom upp í hug mér minnsti
grunur um að hér gæti eitthvað farið
úrskeiðis. Þó aðstæðurnar væru erf-
iðar vorum við hiklausar og rólegar.
En nú greip ævintýrið mig fösturn
tökum. Ég missti tímaskynið. Ég
varð aðeins áhorfandi. Ég veit ekki
hvernig næstu mínútur liðu ef það
skipti þá mínútum. Ég veit ekki hvort
Dagný gaf frá sér hljóð. Ég man ekki
hvenær Jökull kom aftur til okkar
og mér er gjörsamlega úr minni horf-
ið hvort barnið grét. En skyndilega
lá þessi litli kroppur þarna svo blaut-
ur og heitur. Én það var ekki allt
með felldu. Naflastrengurinn var vaf-
inn um hálsinn, ekki einu sinni heldur
tvisvar. Ég losaði hann gætilega og
vafði í skyndi köldum dulum um
þessa litlu veru, fyrst bleiunum, síðan
sloppnum og yst var svört, vatteruð
úlpan. Það rifaði aðeins í andlitið og
þar opnuðust nú tvö dökk augu og
horfðu á mig, ekki undrandi, ekki
hrædd, aðeins alvarleg eins og augu
fullorðins manns. Auminginn litli,
skyldi honum ekki hafa brugðið við?
Honum, hugsaði ég og uppgötvaði
að í flýtinum hafði mér láðst að gæta
að því hvort þetta var drengur. Jæja,
það kæmi í Ijós. Inni í bílnum var
hálfrökkur og kyrrðin aðeins rofin
af hvísli okkar þriggja. Já, ég held
að við höfum áreiðanlega talað í
hvíslingum. Ekki sást enn til ljósmóð-
urinnar og ég tók enn eina bleiu og
reif af henni mjóa ræmu til að binda
um naflastrenginn ef ég sæi þess
merki að fylgjan væri að koma. Rétt
í því að ég var að hefjast handa við
það sáust bílljós og var greinilegt að
greitt var ekið. Það skipti engum
togum, sjúkrabíll stansaði hjá okkur
og læknir og ljósmóðir stukku út.
Hvernig líður? spurði hún.
Barnið er fætt, sagði ég hreykin,
rétt eins og ég hefði stjórnað öllu
saman.
Hér voru höfð snör handtök. Hér
var sú komin er kunni á öllu skil og
hafði enda allt til alls. Hún skildi á
milli, hlúði aftur að barninu og fékk
mér böggulinn.
Viltu halda á því meðan ég næ fylgj-
unni, sagði hún.
Þá varð forvitnin mér ofviða. Ég
gægðist inn í reifarnar. Það var
stelpa. Strákurinn okkar - já, því
mér fannst ég orðið eiga heilmikið í
honum - strákurinn okkar var þá
stelpa. Sú var búin að leika laglega
á okkur.
Þannig lauk þessu ævintýri og ekki
varð þeim mæðgum verulega meint
af. En það er orðið langt síðan þetta
var. Stúlkan litla er orðin stór og
hefur þegar eignast sitt fyrsta barn.
Og það var strákur.
9. TBL VIKAN 19