Vikan - 26.02.1987, Blaðsíða 55

mamma en upphátt sagði hún: ,,Það
liggur víst í blóðinu. Bráðum byrjar
þú á sama æðinu og finnst það bara
ágætt eftir að þú venst því.“
„Ég er viss um að ég hefði ekki
gaman af því,“ hreytti pabbi út úr sér.
Mamma var líka viss um það.
Pabbi talaði um Lappland, um
kirkjuna, fólkið og loks prestssetrið.
Hann segir það á hverri stundu nú,
hugsaði mamma. Henni til mikilla
vonbrigða minnti hann hana bara á
tilboðið sem hann hafði gert henni
vordaginn góða endur fyrir löngu.
„Þú munt ætíð eiga heimili hjá
mér. Komdu nú aftur, María,“ bað
hann hana. „Mér er alltaf illt í mag-
anum vegna afleitrar matreiðslu.
Húsgögnin mín eru rispuð. Ég er
búinn að senda ráðskonuna mína i
ævilangt frí. Allt hefur gengið á aftur-
fótunum síðan þú fórst.“
Hjartað í mömmu söng. Ef þetta
var ekki ást, hvað var það þá? Hún
gerðist djörf.
„Séra Franzon,“ sagði hún blátt
áfram. „Ég fer ekki með þér aftur til
gamla landsins nema sem kona þín.“
Pabbi tók andköf. „En mig langar
hvorki til að giftast þér né neinni
annarri konu. Þar að auki ert þú of
ung og við mundum kannski eignast
börn. Þau myndu ónáða mig þegar
ég þarf að semja ræður.“
„Bull og vitleysa,“ svaraði mamma
ennþá djarfari. „Heldur þú að ég
gæti ekki ráðið við hálfa tylft af börn-
um meðan þú værir að vinna?“
„Hálfa tylft?“ Pabbi saup hveljur.
„Yrðu þau það mörg?“
„Hver veit?“ Mamma varð tvíræð
á svipinn. „Ég gef þér frest þar til á
morgun til að hugsa málið.“
Hún hafði ekki hugsað sér að biðja
hans en allt var leyfilegt í ást og stríði!
Þar að auki vissi aumingja maðurinn
ekki hvað var honum fyrir bestu.
Þrátt fyrir þann kjark, sem mamma
hafði sýnt, var hún svolítið áhyggju-
full. Hún vissi að pabbi var afar
staðfastur maður og að hann var
ekki líklegur til að skipta um skoðun
ef hann hafði tekið eitthvað í sig.
En næsta morgun játaðist pabbi
henni og það var ákveðið að láta
athöfnina fara fram næsta fimmtu-
dag.
Mamma var alveg himinlifandi.
Nú gat hún lagt hönd sína á arm
hans og kallað hann Pontus! Hann
hafði ekki kysst hana ennþá en hún
var í þann veginn að verða prestsfrú.
En fimmtudagurinn rann upp og
pabbi var veikur. Þessi andlega bar-
átta hafði orðið honum ofraun.
Aumingja mamma varð að bíða einn
dag enn. Og jafnvel þá var pabbi
fölur og miður sín þegar hann stóð
fyrir framan prestinn með Maríu við
hlið sér.
„Pontus Agúst Franzon, er það
einlægur ásetningur þinn að giftast
konunni Maríu Ferré sem hjá þér
stendur?“
Svitinn perlaði á enni pabba.
„Nei, ætli það,“ sagði hann. „Ég
er ekki alveg viss. Ég ætlaði bara að
fá hana fyrir ráðskonu.“
Mömmu vonglaða og kjarkmikla
hjarta skalf.
„Pontus,“ hvíslaði hún án þess að
horfa á pabba. „Ég aðvara þig. Ég
hélt að minnsta kosti að þú værir
maður sem stæði við orð sín!“
Presturinn neitaði að halda áfram
með giftinguna.
„Hjónaband er heilagt og alvarlegt
sakramenti. Það ætti enginn maður
að ganga í hjónaband af léttúð.“
Hann gaut augunum til pabba.
,;Vígður prestur ætti nú að vita það.
Ég verð að biðja ykkur að bíða þar
til þið eruð bæði viss.“
Þar sem þau stóðu fyrir utan
prestssetrið horfði mamma fast og
lengi á pabba og svo, í staðinn fyrir
að gráta eins og hana langaði mest
til, sagði hún með fullum virðuleika
og fyrirlitningu í svipnum:
„Ég hafði hugsað mér þig sem mína
kórónu. En þú ert það ekki. Þú ert
bara gamall, slitinn húfuræfill. Ég
held að það væri best fyrir okkur
bæði að sjást aldrei framar.“
Mamma snerist á hæli og gekk
snúðugt niður götuna eins og stolt-
asta prestsfrú hefði gert.
Pabbi starði á eftir henni. Þetta var
sú Maria sem hann hafði aldrei fyrr
séð. Augu hennar höfðu brennt hann
eins og glóandi kol. Hún hafði verið
bálreið en samt virðuleg. Aldrei hafði
hún verið jafnfalleg og töfrandi. Fæt-
ur hans hreyfðust ekki en kalda,
harða piparsveinshjartað bráðnaði í
barmi hans og rann niður götuna á
eftir henni.
„Undarlegt!“ Hann talaði upphátt
við sjálfan sig. „Ég elska Maríu og
mér finnst hún yndisleg stúlka. Hún
má ekki sleppa úr greipum mér.“
Hann hringdi strax næsta morgun
í mömmu. „María,“ sagði hann sömu
röddu eins og hann væri að prédika.
„Ég uppgötvaði nokkuð í gær.“
„Er það, já?“ sagði mamma og var
ekki í skapi til að taka þátt í neinum
sjmrningaleik. „En sniðugt af þér.
Ég hef sagt þér, séra Franzon, að
ónáða mig ekki framar.“
En pabbi hélt áfram eins og hann
hefði ekki heyrt orð af því sem hún
sagði. „Þú hefur þau fegurstu bláu
augu sem ég hef nokkurn tímann séð
og ég elska þig.“
Mamma varð alveg agndofa. Séra
Franzon var ekki vanur að slá gull-
hamra.
Rödd pabba varð lág og auðmjúk.
„María,“ sagði hann blíðlega, „vilt
þú ekki segja mér hvort þú elskar
mig líka?“
Þetta var mömmu ofviða. Hvað gat
hún gert annað en svarað honum í
einlægni?
„Þú ert sá einkennilegasti og stæri-
látasti maður sem ég hef nokkurn
tíma kynnst og ég skil ekkert í þér.
En ég elska þig, Pontus Franzon, þó
ég viti ekki alveg með vissu hvort ég
vil giftast þér eftir það sem kom fyrir
í gær.“
„Svona,“ sagði pabbi, „við skulum
ekki sóa tímanum. Við verðum að
gifta okkur strax og við getum kom-
ið því í kring.“
Þann sama dag klukkan tvö var
mamma orðin frú María Franzon.
Hún var að springa af hamingju.
Eini gallinn var að hún varð að yfir-
gefa þetta nýfundna land með öllum
sínum glæsilegu tækifærum fyrir mat-
reiðslukonu á borð við hana.
„Við komum hingað aftur, við
Pontus og allir litlu Franzonarnir,“
hét hún sjálfri sér.
Það tók mömmu sextán ár að fá
pabba til að taka þá ákvörðun. Og
á þeim tíma hafði hún eignast átta
óskabörn.
Sögulok.
9. TBL VIKAN 55