Vikan - 12.03.1987, Blaðsíða 12

r
g kann ekki að lesa! Hver myndi trúa
þessari staðhæfingu ef hún væri sögð
af fullorðnum, íslenskum einstaklingi?
Sennilega fáir. En getur það staðist ítð
til séu menn af þessari miklu bókaþjóð, á ís-
landi, sem hvorki hafi lært almennilega að
lesa í barnæsku né lagt stund á að læra það
á fullorðinsárum?
Sjálfsagt myndu flestir svara því til að þetta
geti ekki staðist eða það séu þá að minnsta
kosti undantekningarnar sem sanni regluna.
Það er auðvitað erfitt að henda reiður á
slíku án þess að mjög víðtæk og nákvæm
könnun hafi fariþ fram og hingað til hefur
slíkt ekki gerst á íslandi. Það vakna auðvitað
fjölmargar spurningar i þessu sambandi, i
tengslum við lestrarörðugleika og annað.
Sigurbergur Þórarinsson hjá Bifreiðaeftirliti
ríkisins hefur kennt á meiraprófsnámskeiðum
í unt tuttugu ár. Fljótlega eftir að hann hóf
kennslu varð hann var við erfiðleika í lestri
hjá sumum nemenda sinna:
Eg var sleginn þegar ég gerði mér Ijóst
hversu algengt það var að nemendur, sem
komu á þessi námskeið, áttu í erfiðleikum
með lestur. Hingað hafa kornið menn sem
hafa átt við ýmis vandamál að stríða, bæði í
tengslum við réttritun, skrift og lestur. Þótt
ótrúlegt megi virðast þá hafa verið hér ein-
staklingar sem kunnu ekki að skrifa sitt eigið
nafn.
Námsefnið hefur oft vafist fyrir mönnum.
Þeir hafa ekki komist yfir visst lesefni á þ.im
tíma sem þeim var ætlaður. Það var líka oft
hrein martröð að fara yfir prófin því margir
skrifuðu svo illa og vitlaust að það var erfitt
að komast fram úr því. Það var því mikill
léttir þegar krossaprófið var tekið í notkun.
Starfsfélagar mínir létu stundum nemendur
sína lesa upphátt úr námsefninu og þá kom
i ljós enn einn annmarkinn; fólk sem hafði
kannski stundað þónokkurt nám og var vel
læst átti í miklum erllðleikum með að lesa
upphátt.

12 VIKAN 11. TBL