Vikan - 12.03.1987, Síða 34

Sumir segjci að hún sé
óróaseggurinn í annars
samhentu liöi Davíðs borg-
arstjóra og eini borgarfull-
trúi Sjálfstœö isflokksins
sem stendur uppi í hárinu
á honum, hún sé veikfyrir
málflutn ingi Kvennalistans
og hún œtli sérjafnvel aö
veröa nœsti borgarstjóri.
Aðrir tala um aö seta
hennar í borgarstjórn sé
mikill ávinningur fyrir
sjálfstœöismenn því hún
geri borgarstjórnarflokk-
inn menningarlegri og
mannúðlegri og sé auk þess
starfsöm, dugleg og fylgi
málum eftir. Katrín
Fjeldsted, lœknir og borg-
arfulltrúi, sem þannig er
talað um, lœtur ekki mikiö
yfir sér en ber meö sér festu
og reisn. Hún er stillileg í
framkomu, brosir oft og
bregöur á leik, verður
stundum prakkaraleg í
framan, en augun eru oft-
ast alvarleg, athugul, hlý -
en alvarleg. Katrín er í
Vikuviðtalinu og hún er
fyrst spurö umframan-
grein ummœli.
Viðtal:
Jónína Michaelsdóttir
Myndir:
Vatdís Úskarsdóttir
og fleiri
„ Óróaseggur, já - ég get alveg_ gengist við
því. En það er ekkert alvarlegt. Ég ber mikla
virðingu fyrir Davíð. Það er auðvelt að vinna
með honum af því hann tekur rökum. Ég tel
að það sé dýrmætur eiginleiki fyrir stjórn-
málamann, og reyndar hvern sem er, að geta
skipt um skoðun ef ný viðhorf koma fram.
Það er líka ómetanlegt fyrir flokk þar sem
kúltúrinn á dálítið í vök að verjast að eiga
mann eins og Davíð.
Það er engan veginn tímabært að tala um
næsta borgarstjóra í Reykjavík og ég vona
að Davíð sitji sem lengst. Varðandi sjálfa mig
þá er ég að hefja mitt annað kjörtímabil og
að því loknu verð ég búin að sitja átta ár í
borgarstjórn senr mér þykir ærinn tími. Það
er alveg óvíst að ég verði i borgarpólitík þeg-
ar skipt verður um borgarstjóra.
í starfi mínu í borgarstjórn hef ég kynnst
góðu fólki i öllum flokkum, þar á meðal
Kvennaframboðskonum. En pólitiskt á ég
ekki samleið með þeim þvi þetta eru vinstri
konur. Ég gæti vel hafa lent í þverpólitískum
kvennahópi en ekki vinstri hópi. Það er af
og frá.
Miðbæjaríhald
Ég er miðbæjaríhald og rótgróinn Reykvík-
ingur í margar kynslóðir. Ég er alin upp á
Laufásveginum í andrúmslofti sem nú er að
verða fátítt. því það bjuggu íjórar kynslóðir
í húsinu. Við bjuggum á neðri hæðinni en
móðuramma mín, maður hennar og lang-
amma min á efri hæðinni. Þetta var stórkost-
legt sambýli. Tónlist var auðvitað alltaf
samofin fjölskyldulífinu. Það voru flyglar á
báðum hæðum því amma mín, Katrín Viðar,
kenndi alltaf á píanó og móðir min. Jórunn
Viðar tónskáld, var ýmist að æfa sig eða
semja.
Ég man fyrst eftir mér sitjandi undir flyglin-
um að leika mér meðan mamma lék á hljóð-
færið. Ég veit ekki hvernig hún fór að þessu
en við lærðum fijótlega að sýna starfi hennar
virðingu og skildum að hún var að vinna
þótt hún væri inni á heimilinu. Ég man aldrei
eftir að hún beitti hörku eða skömmum. Hún
náði sama árangri á ljúfan máta. Ég er alin
upp við að vakna við píanóæfingar og fannst
það eðlilegasti hlutur í heimi. Konur í kringum
mig voru píanóleikarar og það kom mikið
af tónlistarfólki á heimilið, ekki síst Níni
frænka min. Þuríður Pálsdóttirsöngkona, sem
mamma hefur unnið mikið með gegnum árin.
Ég var alltaf mjög stolt af móður minni.
Hún vareina konan í tónskáldafélaginu í ára-
tugi og ég gerði mér fijótlega grein fyrir að
karlmaður með hennar menntun og hæfileika
hefði haft betri aðstöðu til að vinna. Ég fór
oft á tónleika hjá henni og ég man hvað mér
þótli hún falleg á sviðinu og hvað ég naut
þess að sitja í salnum og hlusta á hana.
Faðir minn. Lárus Fjeldsted, var ekkert í
tónlist. Hann rak heildsölu og stundaði við-
skipti af lífi og sál. Hann var meira að segja
alveg laglaus. En ég hef engan heyrt syngja
„Oh what að beautiful morning" af meiri
innlifun en hann.
Leikur að læra
Seinni maður ömmu minnar var Jón Sig-
urðsson, skólastjóri Laugarnesskólans. Þau
giftust eftir að amma hafði verið ekkja í tutt-
ugu ár og kornið upp báðum dætrum sínum.
Hann var af aldamótakynslóðinni og hafði
drukkið í sig ungmennaielagsandann. Hann
vildi ungu fólki einstaklega vel og lífsstarf
hans og hugsjón var að hlúa að, mennta og
styrkja æskufólk. Ég held að enginn hafi haft
meiri áhrif á mig þegar ég var að alast upp
en Jón Sigurðsson. Hann var afburða skóla-
maður og uppalandi og Laugarnesskóli var
mótaður af honum fyrst og fremst. Það þótti
strangur en góður skóli og lýsti stjórnandan-
um vel. En heima var hann ljúfasti maður sem
ég þekkti. „Er enginn heima?" sagði ég ef Jón
var ekki inni þegar ég kom heim og það seg-
ir sitt um hvaða taugar ég hafði til hans. Mér
fannst enginn heima ef hann vantaði. Jón
kenndi mér að læra. Hann var stöðugt með
spennandi verkefni til að reikna. teikna og
skrifa. Hann hafði óþrjótandi hugmyndir og
gerði allt nám eðlilegt, skemmtilegt og tengt
daglegum viðfangsefnum. Mér hefur alltaf
þótt gaman að læra og gengið það vel. Það
er ekki síst Jóni Sigurðssyni að þakka.
Ég var miðjubarn. Ég á eldri bróður, Lár-
us, og yngri systur, Lovísu. Mér þótti miðju-
barnið vera útundan og langtum merkilegra
að vera elst eða yngst í systkinahópi. Þegar
upp er staðið hefur líklega ekkert okkar systk-
inanna fengið meiri athygli en ég. Ég var oft
veik þegar ég var lílil og kannski meira inni
við en ella.
Það var óskaplega gaman að alast upp við
Laufásveginn. Þarna var mikið af trjágörðum
og portum sem við lékum okkur í og þarna
voru líka klárir fiokkadrættir. Það hefði ekki
verið tckið í mál að neinn sem átti heima ofan
við Bergstaðastræti fengi að leika sér með
okkar hópi.
Ég hef mjög góða reynslu af skólakerfinu.
Ég hóf skólagöngu í Isaksskóla, var síðan i
Laugarnesskóla og fór þá alltaf með Jóni á
morgnana, Miðbæjarskólanum, landsprófi í
Gagnfræðaskólanum við Vonarstræti og loks
Menntaskólanum í Reykjavík.
Ég kerði á fiðlu í nokkur ár hjá Birni Olafs-
syni. Ég veit ekki af hverju ég valdi fiðlu en
ekki píanó. Ætli það hafi nokkurt píanó verið
laust til að æfa sig á! Mér gekk ágætlega í
fiðlunáminu en skaraði ekki endilega fram
úr. Ég var alltaf í tímum næst á eftir Guðnýju
Guðmundsdóttur, núverandi konsertmeist-
ara, og það var ekkert sérstaklega uppörvandi.
Hún hafði strax þessa lífsambisjón að verða
fiðluleikari, en ég var aftur á móti með margt'
annað í takinu. Fiðlan er hljóðfæri sem krefst
mikillar nákvæmni og það er ámátlegt að
heyra illa leikið á fiðlu. Ég naut þess að spila
þegar ég var búin að æfa upp lög en mér
þóltu æfingarnar ekki skemmtileg iðja - og
mun ánægjulegra að hlusta á Guðnýju en
sjálfa mig.
Það varð heldur brátt um fiðluleikinn hjá
mér. Þegar ég var i landsprófi var ég fengin
til að spila á árshátið og skólabróðir minn
ætlaði að leika undir á píanó. Okkur gekk
illa að finna tíma til að æfa saman og þegar
34 VIKAN 11. TBL