Vikan - 12.03.1987, Qupperneq 35

númerið átti að hefjast á árshátíðinni missti
píanistinn öll tök á hljóðfæraleiknum. Fiðlar-
inn reyndi að bera sig vel og byrja upp á
nýtt en það fór á sömu lund. Þetta var meiri
háttar ósigur fyrir mig. Ég hef aldrei fremur
en þá óskað þess að ég gæti sokkið niður úr
gólfinu. Þetta er viðkvæmur aldur og hvergi
verra að misstíga sig en fyrir framan skólafé-
laga sina. Skömnru eftir þetta lagði ég fiðluna
á hilluna. Mörgum árum síðar. þegar ég fór
til framhaldsnáms í læknisfræði í London, tók
ég af einhverjum óskiljanlegunt ástæðum fiðl-
una með mér og lenti í skemmtilegu spilverki.
og frekar fint en hitt. að halda á sígarettu.
Ég hafði fengið að vera með mönunu i Vinar-
borg í þrjá mánuði þetta sumar. Um haustið.
þcgar skólinn byrjaði. voru skólasystur mínar
farnar að reykja og veittu mér fúslega tilsögn
í listinni. Fjárhagurinn bauð ekki upp á mikl-
ar tóbaksbirgðir á þessum árunt og við sátum
sex inni á salerninu í Miðbæjarskólanum með
eina sígarettu og héldurn á henni með hár-
spennu til að hægt væri að reykja hana alveg
upp. Þarna lærði ég að blása hringi og bera
mig eins og vanur reykingamaður.
Ég var kappsöm í námi og vissi hvar ég
stóð nema í þriðja bekk í MR. Þá hellti ég
inér í fjörið og fór þrisvar í viku á Borgina.
Ég var ekkert að sukka heldur þótti ntér bara
gaman að dansa og vera með skemmtilegum
krökkum. En námið var ekki tekið eins alvar-
lega fyrir vikið. í Ijórða bekk lenti ég með
stelpum sem tóku ntig í gegn. ..Katrín mín.
þetla gengur ekki lengur." sögðu þær og ég
lét mér segjast. Ég skildi að maður ber ábyrgð
á sjálfum sér og að í námi er maður alltaf
einn. Maður verður að standa sig sjálfs sín
vegna.
Mér þótti óskaplega gaman í menntaskóla
og naut bæði félagslífsins og nántsins. Ég lék
meðal annars einu sinni í Herranótt. ntér til
óblandinnar ánægju. Uppáhaldskennarinn
rninn var Gunnar Norland sent kenndi okkur
ensku og okkur þótti hreint og beint dásant-
legur. Enda var stofnaður aðdáendaklúbbur,
Norland Fan-club. sent gaf út sérstakt blað.
í því voru aðallega fréttir af Gunnari Norland
og Jóni Júl. sem einnig var í miklu uppáhaldi.
hjón og held að það hafi verið gagnkvæmt.
Þau voru bæði miklir mannvinir og hann var
nreð skemmtilegustu mönnum sem ég hef
þekkl, algjör ..entertainer", og var þar að
auki eins og annar pabbi minn. Drífa var fjöl-
hæf listakona. Hún var listmálari og gaf út
tvær bækur. Hún hafði byrjað nám í íslensku
í háskólanum en hætt og sá alla ævi eftir því.
Af einhverjum ástæðum ræddi ég við hana
um mín framtíðarmál. Hún sagði að hefði
rnaður á annað borð ambisjónir ætti rnaður
að setja rnarkið sem hæst og stefna síðan
markvisst að því. Ef ég ætti draunt, sem mér
þætti ólíklegt að gæti ræst, ætti ég einmitt að
stefna á hann. Ég ætti að leita að tindum til
að klífa. Ég veit ekki hvort hún hefur haft
hugmynd um hvað þetta samtal hafði ntikil
áhrif á nt'ig. Mér þótti ólýsanlega vænt urn
þessa móðursystur mína. sent var mikill gleði-
gjafi, góð við alla og hlífði sér aldrei.
Ég var auðvitað á öndverðunt meiði við
þau hjón í pólitík. Pabbi var nrikill sjálfstæðis-
maður og ég vissi af rótum fjölskyldunnar í
þeim flokki. Ólafur Thors var giftur afasystur
minni, þótt ég þekkti þau lítið, og Marta
frænka mín var gift Pétri Benediktssyni, bróð-
ur Bjarna. Fólkið mitt var gjarnan mikið til
hægri eða rnikið til vinstri, lítið um miðju-
menn. Drífa var mjög pólitísk og þau hjón
bæði. Hún var fremst í flokki i Keflavíkur-
göngum og var einlægur kommúnisti," segir
Katrín.
Vésteinn, sex ára sonur hennar, er viðstadd-
ur þegar viðtalið er tekið. Hann er niðursokk-
inn í að lita en lítur upp að þessuin orðum
töluðum. „Kommúnisti," segir hann íhugull,
„hvað er það? Er það sama og organisti?"
Valgarður
„Ég settist í læknadeild árið 1966 og kynnt-
ist manni mínum, Valgarði Egilssyni, strax á
fyrsta ári," heldur Katrín áfrain eftir að hafa
gefið syni sínum greinargóða lýsingu á fyrir-
bærinu kommúnisti. „Ég hafði hreint ekki
hugsað mér að binda mig fyrr en í fyrsta lagi
um þrítugt en eftir að ég kynntist Valgarði
var ekki eftir neinu að bíða. Við kynntumst
10. rnars 1967 og vorum gift í september sama
ár. Ég sá hann fyrst á ganginum á fyrstu hæð
i háskólabyggingunni og tók strax eftir hon-
um. Hver er þessi maður seni hallar svona
undir fiatt? spurði ég þá sem með rnér voru.
Mér var gerð grein fyrir honum, hann væri
ritstjóri læknablaðsins og á næstsíðasta ári í
læknadeild.
Ævintýrið hófst svo á árshátíð læknadeild-
ar. Við komum samtímis inn i anddyrið. Mér
fannst hann hafa ómótstæðilega persónutöfra
og sexappil. Síðar komst ég að því að hann
er líka skemmtilegur.
Við gengum samhliða inn í salinn og höfum
gengið saman síðan. Við erunt á margan hátt
andstæður enda er ég sporðdreki en hann fisk-
ur. Ég er borgarbarn en hann er Þingeymgur,
segist reyndar vera Þingeyfirðingur. Ég er
jarðbundin og formleg, hann fruntlegur með
óbeislað hugmyndafiug. Kannski hefur þetta
laðað okkur hvort að öðru. Að minnsta kosti
höfum við reynst hvort öðru farsælt mótvægi.
Úurnar
Á háskólaárunum var ég rnjög áhugasöm
um jafnrétti kynjanna og lenti í lærdómsríku
starfi með hópi sem var undanfari annarra
jafnréttishópa þessa tímabils og var af ein-
hverjum ástæðum kallaður úur. Þetta var
hópur kvenna sem spratt upp úr heitum um-
ræðurn um Kvennaskólann á sínum tíma.
Skólinn óskaði eftir að útskrifa stúdenta, heil-
mikill lobbíismi fór í gang og lagt var fram
frumvarp um málið. Röksemdin var að það
yrði að „gera eitthvað fyrir konur" en við
vorum á móti slíktim hugsunarhætti og ein-
kynja skólum. Kvennaskólinn, þessi góða
menntastofnun, varð þannig syrnbol fyrir að-
skilnað kynjanna í skólunt. Okkur fannst að
konur ættu að drífa sig í stýrimannaskóla,
vélstjóraskóla og aðra hefðbundna karla-
skóla. Kynin væru eins en allt kynjamisrétti
væri vondum bókunt og uppeldi að kenna.
I dag sér maður auðvitað hversu skammt
Varð að prófa allt!
Ég var frekar lífiegur unglingur - varð að
reyna allt, hugsa að ég hafi verið áhrifagjörn.
Ég stalst til að byrja að reykja þegar ég var
fjórtán ára hef iðrast þess alla ævi og hætti
því með öllu fyrir tíu árum. Reyndar reyktu
allir í kringum mig og mér þótti það jákvætt
Tindar til að klífa
Eftir stúdentspróf var ég óráðin í hvað ég
vildi læra. Það var svo margt sent ég gat hugs-
að mér, meðal annars lögfræði og læknisfræði.
Það sem réð úrslitum var sarntal við Drífu
Viðar. móðursystur mína, sem var gift Skúla
Thoroddsen lækni. Ég hélt mikið upp á þau
Katrín og Davíö á góðri stund.
11. TBL VIKAN 35