Vikan - 12.03.1987, Qupperneq 38

Sakamálasaga eftir Michael Innes
Spiladósin
„Þér segið að þetta sé tilfinnan-
legt tjón.“ Appleby leit í kringum
sig. Tilraunastofan var vel búin
tækjum og tólum en hann gat
ekki ímyndað sér til hvers þau
væru notuð. Dyrnar á eldfasta
öryggisskápnum i hinum enda
herbergisins voru enn opnar.
Holiday forstjóri stóð við síma-
borðið rétt eins og hann hefði
ekki hreyft sig frá því að hann
hringdi í Appleby og bað hann
um aðstoð. Aðstoðarmaður
Holidays, Sambrook að nafni, sat
eins og hani á priki á bríkinni á
legubekk og horfði þunglyndis-
lega á yfirmann sinn.
„Já, þetta er mjög alvarlegt
áfall." Holiday þagnaði um stund.
„Það var stolið endurbættri gerð
af epsilon lampa Nicolsons.“
„Eg skil,“ sagði Appleby en var
í raun litlu nær. „Er hann stór?“
Skyndilega rak Sambrook upp
mikla hláturroku upp úr eins
manns hljóði: „Áður en Tim Nic-
olson fór í ferðalagið til Wash-
ington setti hann lampann í
skápinn hérna. Lampinn var eins
og dúfuegg sem smástrákur hefur
vafið baðmull utan um og Nicol-
son setti síðan allt saman í kassa
utan af sígarettum. Kassinn var
að sjálfsögðu innsiglaður og meira
vitum við ekki. Við höfum verk
að vinna og erum því ekki mikið
gefnir fyrir sýndarmennsku. Við
ætluðum einmitt að taka til hönd-
unum í kvöld þegar við uppgötv-
uðum þjófnaðinn. Þetta er slæm
töf.“
Holiday brosti beisklega.
„Sambrook lítur aðeins á þennan
atburð sem töf, ég verð hins vegar
að segja að þetta er mjög alvarlegt
mál. Eg ætlaði ekkert að líta á
lampann þegar ég opnaði skápinn
en einhverra hluta vegna tók ég
strax eftir því að hann vantaði.
Eg varð sem þrumu lostinn."
„Svo mikið er víst að þér rákuð
upp eitt heljarinnar öskur, herra
forstjóri." Það var Sambrook sem
hreytti þessari óviðurkvæmilegu
athugasemd út úr sér. Síðan sneri
hann sér að Appleby og bætti
þunglyndislega við: „En stað-
reyndir eru staðreyndir og sann-
leikurinn er sá að þetta setur
okkur þrjá á kaldan klaka.“
„Hverja þrjá?“ Appleby leit til
skiptis á mennina tvo.
„Tim sjálfur er að sjálfsögðu
ekki viðriðinn málið." Það var
Sambrook sem hélt útskýringum
sínum áfram. „Hann er staddur i
Washington eins og ég sagði áð-
an, enda væri fáránlegt af honunt
að stela hlut sem hann einn kann
full skil á. Nei, það erum við sem
sitjum í súpunni, það er að segja
ég, forstjórinn og Edward Bear."
„Þið hafið ekkert minnst á Ed-
ward Bear."
„Bear er hátt settur rannsókn-
armaður hérna hjá okkur." Það
var Holiday sem sagði frá og það
kenndi beiskju í röddinni. „Hann
er af aðalsættum, býr hjá frænda
sínum sem er ráðherra og nú held
ég að tími sé til kominn að segja
yður frá lyklunum. Eins og þér
vitið þá vinnum við samkvæmt
öryggisreglum sem okkur eru sett-
ar og það er ekki í mínum
verkahring að gagnrýna þær. Það
hafa fjórir menn lykla að þessum
öryggisskáp, það er að segja ég
sjálfur, Nicolson, Santbrook og
Bear. Lásinn er þannig úr garði
gerður að til þess að hann opnist
verður að nota einhverja tvo af
lyklunum, það er ekki nóg að vera
með einn."
„Það er náttúrlega hægt að
skiptast á lyklum," sagði
Appleby.
„Að sjálfsögðu, en það er bann-
að.“
„Hvað gerðist svo í kvöld?"
„Dósin var áreiðanlega í skápn-
um þegar við Sambrook lokuðum
honum og fórum í mat. Eg kom
aftur fyrir um klukkutíma og
Sambrook segist hafa komið um
hálftíma áður. Fyrir um fjörutíu
mínútum þurftum við að opna
skápinn aftur þá tók ég eftir því
að dósin var horfin.“
„Hafið þið talað við Bear?“
Holiday kinkaði kolli. „Eg
hringdi i hann áður en ég hafði
samþand við yður. Hann svaraði
í símann. Ég sagði honum ekki frá
því sem gerst hafði heldur einung-
is að ég myndi kannski koma við
hjá honum síðar í kvöld. Hann
sagði að það væri í lagi allt fram
undir klukkan eitt í nótt því að
hann myndi vinna frameftir, eins
og hann gerir alltaf. Ég heyrði
ekki betur en allt væri í lagi hjá
honum en hann lætur sér nú ekki
allt fyrir brjósti brenna." Holiday
hikaði örlítið af ásettu ráði:
„Sömu sögu er reyndar að segja
af Sanibrook."
„Þakka yður fyrir, herra,“ sagði
Sambrook þurr á manninn og
brosti kuldalega.
Appleby kinkaði kolli. „Nú
skuluð þið loka rannsóknarstof-
unni og við skulum heimsækja
þennan unga mann saman. Ég er
með bíl hérna fyrir utan. Vitið þið
hvar hann býr?"
„Að sjálfsögöu." Holiday var
óþolinmóður. „Ég hef heimsótt
bæði ráðherrann og frænda
hans.“
„Jæja, eins og ég segi þá skulum
við fara og útkljá þetta mál.“
„Útkljá þetta mál?“ Sambrook
át þetta eftir Appleby hvassri
röddu.
„Auðvitað," sagði Appleby dá-
lítið undrandi. „Ég fæ ekki séð
að það sé svo flókið.“
Það var auðséð að Bear var úr
forréttindastétt. Vinnuherbergi
hans var stórt, bókaskápar þöktu
alla veggi og það var vel útbúið
að öðru leyti. „Ég hef verið hér
frá því eftir kvöldmat. Við frændi
höfum það lýrir sið að vinna hvor
í sínu herberginu. Hans vinnuher-
bergi er hér við hliðina. Stundum
hittumst við og fáum okkur i glas
um miðnætti en að öðru leyti
forðumst við að truíla hvor ann-
an. Þetta þýðir með öðrum orðum
að ég get ekki sannað hvort ég
var hér í allt kvöld eða l'ór eitt-
hvað út.“
„Jæja, Teddy?" sagði ráðherr-
ann sem hafði fram að þessu ekki
lagt orði i belg heldur setið alvar-
legur í bragði fyrir framan arininn
og reynt að átta sig á stöðu máls-
ins. „Ég held nú samt að þú getir
það. Það er á vissan hátt rétt að
ég hafi ekki heyrt í þér í kvöld en
ég heyrði með reglulegu millibili
í bannsettum glymskrattanum
þínum." Hann sneri sér að
Holiday. „Munið þér eftir því?“
Forstjórinn hristi höfuðið. ,,Ég
veit ekki hvað ráðherrann er að
tala um.“
„Þetta.“ Ráðherrann gekk að
skrifborðinu og lyfti lokinu af
sígarettukassa sem þarstóð. Sam-
stundis fylltist herbergið af
þunglyndislegri tónlist. „Þctta er
glymskrattinn hans Teddys. Ég
hcyri í honum inn i herbergið
38 VIKAN 11. TBL