Vikan - 12.03.1987, Qupperneq 39

mitt hérna viö hliðina. Strákurinn
keðjureykir á kvöldin." Ráðherr-
ann lokaði kassanum og tónlistin
hætti. „Hann fær sér sígarettu á
kortérs fresti og þannig var það í
kvöld."
Holiday yggldi sig. „Gcrið þér
yður grein fyrir því, herra ráð-
herra. að ef Bear var hér í allt
kvöld þá erum við Sambrook í
slæmri klípu?"
Ráðherrann lyfti hendinni: „Já,
Holiday, ég geri mér fulla grein
fyrir því. Það mætti túlka þetta
svo að ég væri að hylma yllr með
frænda mínum. Við þurfum frek-
ari upplýsingar. Spurningin er
bara hvernig við fáum þær."
Holiday kinkaði kolli: „Gott
og vel, ég er nteð hugmynd sem
ég vona að ykkur finnist ekki
ósanngjörn. Það gætu verið brögð
i tafii. Við skulum leita í herberg-
inu."
„Leita í herberginu?" Bear hinn
ungi varð skyndilega öskureiður.
„Gerið þér yður grein fyrir að þér
eruð í húsi ráðherra.. ?“
Aftur lyfti ráðherrann hendinni.
„Þér hafið rétt fyrir yður, hr.
Holiday," sagði hann rólegur.
„Gætuð þér leitað sjálfur. Sir
John. ef við bíðum hér og gefum
yður nægan tíma."
„Já, það get ég," sagði Appleby
og brosti.
Um hálftíma síðar fyllti lagstúf-
urinn aftur herbergið en í þetta
skipti kom hann ekki úr kassanum
heldur frá stálþráðartækinu á
skrifborði Bears. Enginn við-
staddra mælti orð af vörum þar
til laginu lauk. Þeir vissu allir að
eftir um fimmtán mínútur myndi
það heyrast aftur. Appleby hafði
fundið stóra spólu með stálþræði
falda í pappakassa á bak við bæk-
ur í einni hillunni.
„Þá vitum við að hér inni eru
tveir fingralangir, ungir menn."
Holiday sneri sé að Bear og
Sambrook.
„Þvert á móti.“ Appleby tók sér
stöðu beint fyrir framan dyrnar.
„Við vitum að hér er einn gamall
þjófur." Hann sneri sér að ráð-
herranum. „Týndi lampinn er, ég
veit ekki hvort ég á að segja þvi
miður eða sem betur fer, í vasa
forstjórans. Hann setti hann þar
um leið og hann var búinn að
opna skápinn, rétt áður en hann
kallaði á Sambrook og þar er
hann enn því að hann hefur ekki
haft tækifæri til að losa sig við
hann."
Eitt augnablik virtist ráðherr-
ann ekki trúa þessu en svo leit
hann á Holiday og þá sá hann að
ásökunin var réttmæt. „En stál-
þráðurinn.. ?"
„Það er svo klaufalegt bragð
að það tekur engu tali. Hefði Bear
verið sekur hefði hann að sjálf-
sögðu þurrkað lagið út af þræðin-
um með því að ýta á einn takkann.
Holiday hafði undirbúið þetta allt
saman og komið þræðinum fyrir
þar sem hann vissi að ég myndi
finna hann. Hann var svo góður
að segja mér sjálfur að hann kærni
oft hingað." Appleby þagnaði eitt
augnablik. „Það var i sjálfu sér
snjöll hugmynd að láta sér detta
í hug að búa fyrst til íjarvistar-
sönnun fyrir fórnarlambið og tæta
hana síðan niðuren framkvæmdin
var barnaleg."
„En hvernig getið þér verið
viss?"
„Ég veit að það var Holiday
sem faldi þráðinn þarna vegna
þess að það var hann sem vísaði
mér á hvar hann var falinn. Þess
vegna var ég svona fljótur. Þið
hafið sjálfsagt kynnst fólki sem
er svo næmt að það finnur falda
hluti, til dæmis í samkvæmisleikj-
um, vegna þess að felandinn gefur
því óafvitandi vísbendingar um
hvar hlutinn er að finna. Það
sama gildir um þjálfaða rann-
sóknarlögreglumenn. Holiday
hélt að hann sæti hérna grafkyrr
með pókerfés og ég fyndi það sem
ég leitaði að af sjálfsdáðum en
eftir svo sem tíu mínútur var engu
líkara en að hann æpti að ntér:
„Leitaðu þarna." Nú, ég náttúr-
lega leitaði."
Appleby vék ekki frá hurðinni.
„Vildi ráðherrann vera svo vænn
að hringja til Scotland Yard?"
11. TBL VIKAN 39