Vikan - 12.03.1987, Qupperneq 52

Smásaga eftir Bergþóru Árnadóttur
I tQefin
Hún vaknaði hægt: „Af hverju hringdi
klukkan ekki?“
Þegar hún opnaði augun almennilega
sá hún að eiginmaðurinn svaf vært við
hliðina á henni. „Hvað skyldi klukkan
vera?“ Hún reyndi í hálfrökkrinu að
teygja sig yfir sofandi manninn án þess
að vekja hann og ná í klukkuna á nátt-
borðinu hans en það tókst ekki. Hann
rumskaði og pírði á hana augun.
„Hvaða brölt er þetta í þér, mann-
eskja?" spurði hann önugur.
„Eg var bara að reyna að sjá á klukk-
una,“ svaraði hún afsakandi.
„Bíddu þangað til hún hringir,“ hreytti
hann út úr sér og sneri sér á hina hliðina.
Hún lagðist aftur og lokaði augunum.
„Vitleysan í mér,“ hugsaði hún. „Auð-
vitað bíð ég þar til hún hringir."
En samt fannst henni eitthvað vera
öðruvísi en vanalega. Hún reyndi að
sofna aftur en tókst það ekki. Maðurinn
hraut lágt. í nokkrar mínútur lá hún
grafkyrr en hún gat ekki slakað á, hvern-
ig sem hún reyndi.
Hún ákvað að fara fram. Hægt læddi
hún sér undan sænginni og náði sloppn-
um sem lá á stól aftan við rúmið. Hann
vaknaði ekki. Með sloppinn í fanginu
tókst henni að komast út úr herberginu
Fyrri Wuti
án þess að gera hávaða.
Hún andaði léttar þegar hún lokaði
dyrunum og smeygði sér í sloppinn.
Hún kveikti ljósið í eldhúsinu og leit á
klukkuna á veggnum á móti,
Hún sá vísana en enga tölustafi. Hún
klemmdi aftur augun og opnaði þau aft-
ur. Sama sjónin blasti við: vísarnir á
sínum stað en tölustafirnir horfnir!
„Hvað er eiginlega að mér?“ hugsaði hún
og endurtók leikinn.
En allt kom fyrir ekki. Það lók hana
nokkra stund að átta sig á því hvað
klukkan gæti hugsanlega verið. Annað-
hvort var hún kortér eða tuttugu mínútur
yfir átta eða níu. „Þetta hlýtur að lag-
ast,“ hugsaði hún og fór frarn á bað.
Hún leit í spegilinn og virti fyrir sér eigin
mynd.
„Þú ert að klikkast," sagði hún lágt við
spegilinn. En þá sá hún að allt var orðið
öðruvísi þarna inni. „Hvað var nú
þetta?" Hún sá ekki betur en að allt letr-
ið væri horfið af tannkremstúpunni. Hún
leit í kringum sig og sá að sama gilti um
allt inni á baðherberginu. Meira að segja
orðið Gustavsberg ofan á klósettinu var
ekki lengur á sínum stað.
Hún þvoði sér í framan og fann að
hjartað barðist óvenju ört. Hún kreisti
tannkrem á tannburstann og burstaði
tennurnar hratt og ákveðið.
Kerfisbundið fór hún að athuga allar
krukkur, pakka og túpur i skápnum.
Mikið rétt, allir bókstafir og tölustafir
voru horfnir. Hún var dálitla stund að
finna út hvað væri dagkrenr og hvað
væri næturkrem því hún var nýbúin að
kaupa sér Órífleimvörur og krukkurnar
voru alveg eins útlits. Hún varð að prófa
bæði kremin til að fullvissa sig. Henni
tókst það að lokum. Allt virtist svo tóm-
legt. Henni varð litið á merkin á hand-
klæðasnögunum. Þar átti að standa:
MAMMA, PABBI, MARÍA, SVANUR
og GESTIR en ekkert var sjáanlegt. Það
kom sér vel að henni var fullkunnugt um
hvar hennar handklæði var. Hún þurrk-
aði sér um hendurnar og renndi greiðunni
gegnum hárið. Augu hennar flögruðu unt
hillur og veggi.
Loks leit hún aftur í spegilinn. Hún
horfði djúpt í augu sjálfrar sín.
„Eg sver það, þú ERT klikkuð," sagði
hún stundarhátt við spegilmyndina. Síð-
an snerist hún á hæli og gekk út úr
baðherberginu og inn í eldhúsið.
Hún horfði á hraðsuðuketilinn. „Russel
Hobbs" hafði staðið á honum kvöldið
áður. Nú var svart haldið slétt og autt.
\
52 VIKAN 11. TBL