Vikan - 04.02.1988, Síða 21

Eftir að Galdraloftíð í
Hafnarstrætí 9 (á efstu hæð
í húsinu þar sem Bóka-
verslun Snæbjamar var
áður og Rithöfundasam-
bandið er núna) hafa
menn stöku sinnum
unnið þar að hinum
forvitnilegustu leiksýning-
um. í kvöld, fimmtudag,
verður þar fmmsýning á
verki sem nýr leikhópur
hefur unnið að síðan í
haust. ÁS-hópurinn (ÁS
mun standa fýrir Ásdís
Skúladóttír) hefúr tekist á
við norskan texta, norskt
leikrit sem fjallar um
ofbeldi í hjónabandi.
Kjaftshögg eða tvö
Kvennaathvarfið í Reykjavík
var stofhað fyrir nokkrum árum
af því tilefni að konur þekktu til
og vissu að á mörgum heimilum
á landi hér búa konur við of-
beldisástand og mega sæta því
að eiginmaðurinn berji þær
rauðar, bláar og blæðandi með
nokkuð jöfnu millibili.
„Farðu ekki“ sem ÁS-hópur-
inn flytur byggir á þannig heim-
ilisástandi. Ungt fólk í sambúð,
reyndar harðgift, en konan
verður að sæta misþyrmingum
vegna þess að manninum líður
svo illa. Segir hann sjálfur.
Blaðamaður fékk að vera við-
staddur æfingu í vikunni sem
leið. Og varð vitni að kjafts-
höggi eða tveimur, sá blóðið
myndast í munnviki leikkon-
unnar og hélt um hríð að hann
hefði villst, í rauninni væri hann
kominn á æfingu hjá pyntinga-
mannafélaginu.
,Já, hann slær mig í raun og
veru,“ sagði leikkonan Ragn-
heiður Tryggvadóttir, sem lætur
berja sig sundur og saman þar á
Galdraloftinu. „Leiksýning verð-
ur að vera ekta. Við leikum hér í
miklu návígi við áhorfendur,
leikrýmið er eiginlega ekki
nema meðalstórt herbergi og
svo nærri er ekki hægt að líkja
aðeins eftir kjaftshöggum og
Ragnheiður
eftir að Jakob
Pór hefúr verið
venju fremur
harðhentur.
(Mynd O.Ó.)
spari. Hann slær mig í alvör-
unni!“
Ekki fyrir
taugaveikiaða?
„Leikritið fjallar ekki „um of-
beldi á heimilum", það er alls
engin úttekt á því fyrirbæri,"
sagði Jakob Þór Einarsson sem
leikur eiginmanninn sem er laus
höndin. „Leikritið fjallar um
tvær ungar manneskjur sem
elska hvor aðra en gengur illa að
búa saman, m.a. vegna þess að
þau botna ekki vel í því hvaða
stefnu líf þeirra er að taka. Ann-
ars er hér um drama að ræða og
það verður hver að hugsa fyrir
sig, hver að álykta út frá því sem
hann upplifir hér á Galdraloft-
inu.“
Hún á von á honum heim í
kvöldmat. í stað þess að skila sér
heim eins og talað hafði verið
um dettur hann í það með
gömlum kunningja, kemur heim
seint og um síðir. Þá hefur hún
beðið hans alla nóttina, veit á
hverju hún á von, vonar að hann
bresti sem fyrst á svo martröð-
inni ljúki. Er í dauðans angist.
Blaðamaður, ungur og hraustur
og lætur sér aldrei neitt fyrir
brjósti brenna, sat á æfingunni
lafliræddur.
— Þetta er eiginlega ekki fýrir
taugaveiklaða, Asdís?
„Nei,“ sagði leikstjórinn. „Það
má líka segja að hjónabandið sé
ekki fyrir hvern sem er. Sambúð
útheimtir þroska, fórnir - út-
heimtir að maður Ieggi rækt við
sjálfan sig og makann. Það er
ekki hægt að vera sjálfselskur og
óbilgjarn í sambúð. Það getur
endað með ósköpum."
Að sitja á
púðurtunnu
Það var eins og að sitja á púð-
urtunnu að fýlgjast með viður-
eign þeirra Ragnheiðar og
Jakobs Þórs á Galdraloftinu.
Spennan á milli þeirra var sem
rafmögnuð og þótt þau létu allt
að því syndsamlega vel hvort að
öðru átti maður stöðugt von á
því að hann tæki til við að meiða
hana. Það er spurningin hvort
hjónaband sé yfirleitt fyrir
taugaveiklaða? - ÞJM
VIKAN 21