Vikan - 04.02.1988, Page 25

lósköp venjulegt fólk. Við borð-
um morgunmat, hádegismat og
kvöldmat, sendum börnin okkar
í skóla og förum reglulega í
bað.“ Og til enn nánari skýring-
ar celur Ole upp fulltrúa hinna
ýmsu starfsstétta á staðnum.
„Hér höfum við t.d. kennara,
iðnaðarmenn, hagfræðing, arki-
tekt, lækni, hjúkrunarfræðing,
félagsráðgjafa, listafólk og
námsfólk. Ekki ólíkt því sem
gerist annars staðar. En varð-
andi þetta samfélagsform okkar,
þá er það ljóst að samkvæmt
gildandi lagabókstaf er ekki
hægt að leyfa fríríkið Kristjaniu.
Það sem við hins vegar höfum
verið að fara ffam á við yfirvöld
eru ýmsar undanþágur. Til
Reiðhjólaverkstæðið hans Ole.
dæmis höfúm við staðið í stappi
til að fá vínveitingaleyfi fýrir
veitingahúsin hér því yfirvöld
samþykkja ekki að þau séu rekin
á sameignargrundvelli heldur
krefjast þess að einhver einn
standi ábyrgur sem skráður eig-
andi. Þetta er erfitt því samfélag
okkar byggist á því að allir séu
jafn ábyrgir, enginn einn sem
stjórnar eða á neitt, hvorki fýrir-
tæki né hús. Við byggjum á
Kristjanítinn Ole Fischer.
okkar. Hér eru verkstæði, versl-
anir, bíó, baðhús, heilsuhús,
rakara- og hárgreiðslustofa, allt
sem þarf til að lítið þorp þrífist.
Þriðji hlutinn er svo íbúðar-
svæðið og sá fjórði græna
svæðið.
Allt tal um að við viljum ein-
angra Kristjaníu frá öðrum
borgarhlutum Kaupmannahafh-
ar er auðvitað vitleysa. Við þurf-
um ýmislegt að sækja í aðra
borgarhluta, alveg eins og við
teljum aðra hafa ýmislegt að
sækja til okkar. Hér er t.d. blóm-
legt menningarlíf; söfn, leiksýn-
ingar og fjölbreytt tónleikahald.
Ég held ég megi fúllyrða að þó
við kjósum annað samtélags-
form en fjöldinn þá séum við
VIKAN 25