Vikan - 29.09.1988, Blaðsíða 60

hópferðabíl til lítils flskiþorps sem heitir
Pisco. Þaðan var farið með bát til Ballestas
eyja, sem eru rómaðar fyrir mikið dýralíf.
Ekki er hægt að fara í Iand, heldur er siglt
í kringum eyjarnar, sem eru mjög fallegar.
Þar var einu sinni rekin stór „gúanó“ verk-
smiðja, en því er nú hætt að mestu Ieyti.
Næst var haldið til Nasca þar sem
skoðaðar voru hinar sérkennilegu myndir
sem indíánarnir gerðu guðunum til heið-
urs, að sögn sérfræðinga. Við flugum yflr
þessar myndir í litlum flugvélum sem taka
sjö manns og ekki var laust við flugveiki
hjá flestum. Flugstjórinn lagði sig nefni-
lega allan ffam um að lofa okkur að njóta
„Gondóla“fiðringur við Uros-eyjar. í svona reyrbát var hægt að fara í siglingu
kringum eyjamar með ræðara gegn vægu gjaldi.
Séð til einnar af hinum sérkennilegu Uros-eyjum sem gerðar eru úr reyr.
60 VIKAN
góðs útsýnis og í þeim tilgangi flaug hann
vélinni í hringi og lét hana taka margar
dýfur með þeim afleiðingum að flestir
voru hættir að horfa á það sem fyrir augu
bar, en einblíndu þess í stað á einn fastan
punkt, ansi grænir í framan!
En þetta tók enda eins og allt annað og
allir voru komnir með sinn upprunalega
lit um kvöldið og hressir með að halda til
Arequipa. Ef einhver hefur þurft á lengri
tíma að halda til að jafna sig, hefur það ör-
ugglega komið þeim hinum sama vel, að
yfirleitt er allt á eítir áætlun þarna, og svo
var einnig þetta kvöld. Rútan átti að koma
klukkan 8.30, en kom klukkan 11.30.
í 3.805 metra hæð
Þegar við svo loksins komum til Areq-
uipa voru flestir byrjaðir að finna fyrir
„hæðarveiknni," en við vorum komin í
2.380 metra hæð. Þá var tekið til við að
sötra coca-te, en það er mjög gott við
maga- og höfúðverk.
Hópurinn skiptist nú í tvo hópa; rúm-
fasta og rólfæra, og var mikið um manna-
skipti í hópunum. Allir gátu þó afrekað
það að fara í einhverjar skoðunarferðir.
Farið var m.a. að skoða nunnuklaustrið
Santa Catalina, sem er hálfgert þorp, svo
stórt er það. Ekki er langt síðan það var
lagt niður sem klaustur og opnað almenn-
ingi. Ekki gátum við skoðað það allt, því
það lokaði frekar snemma. Oft áttum við
fótum fjör að launa, því yflr sumartímann
er það venja að henda vartnssprengjum á
fólk og þá sérstaklega ferðamenn.
Okkur langaði til að skoða eldfjallið
Misti, sem er rétt fyrir utan Arequipa, en
sökum tímaskorts var það ekki hægt , því
áfram skyldi haldið og nú til Puno, sem er
við Titicaca-vatnið og er í 3.805 metra
hæð. Við fórum með lest, og tók ferðin um
12 klukkustundir. Útsýnið var vægast sagt
stórkostlegt alla leiðina.
í Puno eru mjög góðir útimarkaðir og
gerðu rnargir góð og mikil kaup þar. Við
vorum byrjuð að venjast fátæktinni hjá
fólkinu, en sumir fengu samviskubit yflr að
hafa prúttað of mikið, því ekki hafði þetta
fólk úr of miklu að spila. Hitt vissum við,
að yfirleitt var sett upp hærra verð við
„gringós .“
Eyjar gerðar úr reyr
Seinasta daginn var farið með bát til
Uros-eyja. Ferðin gekk hálf brösulega, því
mótorinn á bátnum var alltaf að bila, en á
leiðarenda komumst við þó. Þegar við
stigum á land fannst okkur eins og við vær-
um enn um borð í bátnum, því eyjarnar
dúa töluvert, en þær eru gerðar úr reyr og
eru hinar sérkennilegustu.
Okkur hafði verið sagt að taka með okk-
ur ávexti ýmisskonar ef við vildum gefa
eyjaskeggjum eitthvað. Aftur á móti vor-
um við vinsamlegast beðin um að gefa
ekki sælgæti, en brögð voru að því að fólk
tæki þetta ekki til greina, sem er mjög
miður fyrir íbúana, því ekki er hlaupið að
því að fara til læknis.
Frá Puno var farið til Bólivíu. Fyrsti við-
komustaðurinn var Copacabana, lítið þorp
á landamærunum. Þar var stansað í fáeina
tíma, en síðan haldið áfram í annarri rútu