Vikan - 29.09.1988, Blaðsíða 46

Glerfuglinn
smásaga
Frh. af bls. 45
Hún var viss um, að hann kunni að njóta
Feneyja, og hún vildi gjarnan vera í hans
sporum og láta sólina baka sig. Reyndar
hafði firú Mortensen sagt, að hún ætti að
vara sig á síðdegissólinni á Ítalíu á sama
hátt og hún ætti að vara sig á ókunnum,
nærgöngulum karlmönnum. Þetta síðast-
nefnda hafði Catherine Hepburn reyndar
alls ekki gert í kvikmyndinni, og af því
hafði spunnist yndislegt ævintýri.
Hún fór hinum megin á brúna. Nýtt út-
sýni! Og jafntöfirandi! Og þarna niðri við
breiðu steintröppurnar, en neðsta þrepið
var undir vatnsborði síkisins, stóð ungur
maður. Fyrir framan hann voru trönur
með hálfunninni mynd. Hún skildi vel, að
hann hafði þörf fyrir að mála þessa fýrir-
mynd, af því að þetta var kjarni Feneyja.
Hann var ungur og brúnn af suðrænni sól.
Skyndilega leit hann upp til hennar og
brosti.
— Góðan dag, signorina! sagði hann.
Þótt undarlegt megi virðast, var hún
ekki vitund feimin. Þetta virtist svo eðli-
legt og sjálfsagt. Það var umhverfið, sem
breytti öllu. Hún brosti til hans, og allar
viðvaranir fuku út í veður og vind.
— Buon giorno! svaraði hún.
— Og svo bætti hún við: - Góðan dag!
Það gat vel verið, að hann kynni ensku.
Já, það var rétt. Hann hrópaði til hennar á
ensku, sem að minnsta kosti var jafngóð
hennar.
— Ég sá yður í morgun. Þér sátuð og
drukkuð kaffi á Piazetta. Hvað hafið þér
verið hér lengi?
— Við komum í gærkvöldi, og við förum
aftur á morgun.
— Hann hristi höfúðið brosandi, og hún
gat sér til um, hvað hann væri að hugsa:
Allt of stuttur tími til þess að skoða Fen-
eyjar.
Hann tíndi saman áhöld sín og tók í
hönd hennar formálalaust. Hjartað barðist
í brjósti hennar. í raun og veru var svona
lagað víst alls ekki til, en hann brosti vin-
gjarnlega til hennar, og þá hugsaði hún
með sjálfri sér. Já, en þetta er ails ekki
raunverulegt. Þetta er draumur. Ég hef
haft svo lítinn tíma til að láta mig dreyma.
— Ég veit ekki einu sinni hvað þér heitið.
Henni fannst endilega, að hún þyrfti að
spyrja.
— Roberto, svaraði hann. — Roberto Car-
lozzi!
Hún sagði til sín, og nú brostu þau
óþvingað, og skömmu síðar röltu þau af
stað og leiddust. Þetta var allt saman leik-
ur - yndislegur leikur. Þau borðuðu spag-
hetti á veitingahúsi við Canale Grande, og
á eftir settust þau inn í svalan skugga gam-
allar kirkju. Og í búð við Rialtobrúna
keypti hann dálítið handa henni, - lítinn
fugl úr lituðu gleri. Hún tók hann varlega
upp og varð hugsað til fúglsins í sínu eigin
brjósti. Hún skyldi gæta hans vel.
Þegar hún kom heim á gistihúsið, lá frú
Mortensen enn þá í rúminu. — Hvernig líð-
ur þér, Anna? spurði Tove vingjarnlega.
— Ekki vel, stúlka mín! Ég held, að ég
46 VIKAN
ætti að liggja áffam. Fékkstu hádegisverð
niðri í veitingasalnum? Gastu bjargað þér?
— Ég borðaði spaghetti niðri á Canale
Grande, sagði Tove.
- Humm, — ég vona sannarlega, að þú
hafir verið mjög varkár. Og spaghetti, - tal-
aðu ekki um það!
Tove flýtti sér að sýna henni glerfúgl-
inn.
— Sérðu, er hann ekki indæll?
— Jú, hann er fallegur, en hefðir þú ekki
átt að kaupa eitthvað sterkara? Svona hlut
getur þú ekki flutt með þér heim, án þess
að hann brotni í mola.
Það var ótrúlegt, hve margt gat orðið
að dauðum hlutum í munni ffú Mortensen
— bæði gondólar og glerfuglar.
Tove sneri sér undan, lokaði augunum
og þrýsti fúglinum varlega að brjósti sér.
Já, — hugsaði hún, hann er fallegur, við-
kvæmur og brothættur eins og draumur.
En ég ætla að flytja hann heim með mér
óbrotinn.
Hún vafði hann varlega inn í silkipappír
og setti hann niður. Síðan háttaði hún og
hvíldi sig dálítið. Stundu síðar sagði frú
Mortensen.
— Þú verður að fá þér eitthvað að borða,
Tove. Ég neyðist víst til að liggja hér
áffam. En vertu nú varkár. Mundu að ég
ber ábyrgð á þér. í guðs bænum farðu ekki
að tala við neina ókunnuga.
— Þú getur verið alveg óhrædd, fullviss-
aði Tove hana, og hún fann ekki til
minnsta samviskubits, því að Roberto Car-
lozzi var ekki ókunnugur — ekki lengur. —
Mér þykir leitt, að þú skulir ekki geta kom-
ið með, bætti hún við og roðnaði dálítið.
— Hugsaðu ekki um það. Ég verð áreið-
anlega búin að jafna mig á morgun, svo við
getum haldið áffam ferðinni.
Áffam á morgun! hugsaði Tove.
Áfram... áffam... burt frá síkjunum og
brúnum og Roberto. En kvöldið var hennar
og Roberto ætlaði að hitta hana við San
Marco. Henni fannst engin nauðsyn að
segja ferðafélaga sínum ffá því. Þetta var
aðeins leikur, sem hún átti sjálf, og honum
var lokið á morgun.
Bella signorina! sagði hann, þegar hún
kom á móti honum í fallegasta kjólnum,
sem hún hafði með sér. Hana hafði fram að
þessu ekki langað til að fara í hann. — Að-
eins sautján ára, — er það ekki? bætti hann
spyrjandi við á ensku.
- Nítján! svaraði hún.
Hversu gamall skyldi hann vera?
Tuttugu og þriggja, kannski tuttugu og
fjögurra? Áreiðanlega ekki meira.
Hann tók hönd hennar í sína, og henni
sýndist, að hún hlyti að eiga þar heima.
Þau gengu niður að Canale Grande, þar
sem voru blómum skreyttir gondólar með
mislitum lömpum, og þaðan barst söngur
og tónlist, sem ómaði um stjörnum
prýddan, fjólubláan himininn.
— Bella, bella! hló hann og greip um
mitti hennar.
Hann hjálpaði henni niður í gondól, og
þau runnu af stað gegnum kvöldhljóð
síkin. Hann var mjög tillitssamur við hana
því að hann var hræddur um, að henni
yrði kannski kalt, í þessum létta, þunna
kjól. En henni var ekki vitund kalt. Kvöld-
ið var svo heitt, og það var handleggur
hans einnig.
Þegar hann fylgdi henni heim í gistihús-
ið, stóðu þau dálitla stund fýrir framan
blómskreytt hliðið, sem hún hafði strax
tekið eftir, staðnum, þar sem elskendur
hittast og skiljast.
Hann kyssti hana, blítt og varlega. Hann
tók svo gætilega utan um hana, að það var
eins og hann væri hræddur um, að hún
mundi brotna eins og lítill glerfúgl.
- Buona notte, carissa! hvíslaði hann.
Þær héldu áffam ferðinni daginn eftir.
Troðfúllur klefi, — þriðja farrými. Það var
ódýrast.
— Við skulum skoða margt, er við kom-
um til Flórenz, Tove! Uffizzi! Pitti! Pontc
Vecchio! Og Tove hugsaði um Roberto,
sem sennilega stóð nú undir litlu brúnni
og lauk við myndina sína. Hjólin á lestinni
sungu: Ro-ber-to... Ro-ber-to...!
Einn góðan veðurdag voru það hjólin í
hraðlestinni frá Virum til Kaupmannahafn-
ar, sem sungu fýrir hana.
Lyngby! Hún starði út um gluggann.
Þarna var skeggið og regnhlífin. Þarna var
firúin með tennurnar. Þarna voru allir að
undanskildum... Jú, þarna kom hann á
harðahlaupum með trefilinn flaksandi frá
sér. Hann var heldur seinn í því. Skyldi
hann ná? Hún sá það ekki. Hann hvarf
henni í mannmergðinni. Flautan kvað við,
og lestin lagði af stað.
Þegar hún gekk upp tröppurnar við
Nörreport, heyrði hún rödd hans.
— Buon giorno, signorina!
Hún nam staðar og horfði á hann.
— Ég hélt að þér hefðuð ekki náð lest-
inni! hvíslaði hún.
— Hún var líka að renna af stað! sagði
hann móður til útskýringar.
— Ég varð seinn fyrir vegna þess, að það
var dálítið, sem ég þurfti að pakka inn.
Gerið svo vel... þetta er handa yður!
Hann tók bréfið utan af og rétti henni
mynd. Það var fullkomin mynd af brúnni
þeirra.
— Þakka yður kærlega fyrir! hvíslaði hún
hrærð. — Er hún í raun og veru handa mér?
— Auðvitað.
- Þökk Roberto!
Og með sjálfri sér bætti hún við: Þökk
fýrir litla leildnn okkar.
Hann rétti úr sér, hneigði sig, hló og
sagði:
— Robert Carlsen!
Hún brosti. Ráðhússklukkurnar hljóm-
uðu gegnum þokuloff Kaupmannahalfiar.
— Eg verð að flýta mér, sagði hún lágt.
— Ég líka, en, það er verið að sýna mynd
í kvöld. Þeir eru aftur farnir að sýna mynd-
ina með Catherine Hepburn í Feneyjum.
Eigum við að sjá hana saman?
— Já, það væri dásamlegt!
Það var erfitt fýrir þau að skilja hvort við
annað. Aö lokum tókst það þó. Hún var
mjög hamingjusöm.
Litli fuglinn hafði komist óbrotinn heim.