Vikan - 29.09.1988, Blaðsíða 58

Krókódílar í
Sólrún Þorsteinsdóttir lýsirferð sinni
Það hafði lengi verið draumur minn að fara til
S-Ameríku, en þegar mér varð á að nefna þetta
við eina vinkonu mína, leit hún stóreygð á mig
og sagði: „Þú ert geggjuð!“. Eftir það hafði ég vit
á því að þegja um þetta. En svo fór þó á endanum
að ég innritaði mig í mánaðarferð til Perú.
Komin á hinn sögufræga stað Macchu Picchu.
58 VIKAN
Það skal viðurkennt að ég var öll á nál-
um á leiðinni út á Heathrow-flugvöll, rétt
fyrir brottför flugvélarinnar til Lima. Þar
var allur hópurinn samankominn. Við vor-
um átta t allt, ég eini íslendingurinn, hitt
allt Englendingar. Við stelpurnar vorum
bara tvær, en Ieiðsögumaðurinn sem beið
okkar í Lima var víst kvenkyns líka og vó
það aðeins upp á móti kynjamismuninum.
Mér leist vel á hópinn og sá fram á
skemmtilega ferð í góðum félagsskap.
í sætinu við hliðina á mér sat kona frá
Perú, sem reyndist hin hjálplegasta og
sagði mér margt um land og þjóð. Áður en
leiðir okkar skildi á flugvellinum í Lima lét
hún mig fá nafnspjaldið sitt og bað mig
endilega að hringja í sig þegar ég kæmi til
baka, því þá skyldi ég gista hjá henni. Mér
fannst þetta hið rausnarlegasta boð, en tók
það nú ekki mjög alvarlega. Allavega yrði
nægur tími til að hugsa um það seinna.
Þegar við stigum út úr flugvélinni tókum
við andköf vegna hitans, en inni í flug-
stöðvarbyggingunni var örlítið svalara. Ég
lenti í lítilsháttar vandræðum í vegabréfa-
skoðuninni. Náunginn sem stimplaði í
vegabréfln var ekkert á því að viðurkenna
tilvist einhvers lands sem hann hafði
aldrei heyrt getið um fyrr. Á endanum
stimplaði hann þó í vegabréfið mitt, mér
til mikils léttis. Fyrir utan flugstöðvarbygg-
inguna var fjöldi fólks sem barðist um at-
hygli okkar og hrópaði hvert í kapp við
annað. Það voru aðallega leigubílstjórar að
bjóða okkur ódýrar ferðir í bæinn, ódýra
gistingu ofl., en leiðsögumaðurinn sagði
okkur að tveir leigubílar biðu okkar fyrir
utan.
Hélt að bíllinn
myndi hrynja niður
Bílarnir voru afar illa farnir og þó sér-
staklega annar þeirra, sá sem mér var vísað
í. Ég hélt að hann myndi hrynja niður á
miðri leið, en þegar ég leit í kringum mig
sá ég að margir bílanna voru verr farnir, en
skröngluðust þó.
Næst flugvellinum tóku við fátækra
hverfi sem samanstóðu af rústum og
pappa. Ástandið lagaðist smátt og smátt
þegar nær dró miðbænum, en þar var hót-
elið okkar. Þegar þangað kom langaði okk-
ur einna helst að leggja okkur, því við vor-
um þreytt og slæpt eftir 15 tíma ferð, en
eítir að hafa farið í sturtu og skipt um föt,
vorum við þó tilbúin í skoðunarferð.
Við skoðuðum m.a. tvö stærstu torgin í
Lima, sem eru Plaza San Martin og Plaza de
Armas. Mikið er þarna um vopnaða lög-
reglumenn og hermenn, en hvergi eins
mikið og á Plaza de Armas, en við það er