Vikan - 10.11.1988, Side 18

Ljósmynd/Páll Kjartansson
Hjónabandið
jafn gamalt Vikunni
TEXTI: ÞÓREY EINARSDÓTTIR
/
fyrsta tölublaði Vikunnar, sem kom
út fyrir réttum flmmtíu árum, birtist
brúðkaupsmynd af ungum hjónum
sem þá höfðu nýverið gengið í
hjónaband. Þetta voru þau Unnur Arnórs-
dóttir og Bárður ísleifsson sem brostu sæl
ffarnan í fyrstu lesendur Vikunnar. Það má
segja að tímaritið nýja og ungu hjónin hafi
orðið samstíga út í lífið. Því þótti tilhlýði-
legt í tilefni 25 ára afmælis blaðsins að
heimsækja þau Bárð og Unni og sjá hvern-
ig þeim hefði farnast. Nú lítum við enn inn
hjá þeim hjónum, sem fyrir skömmu áttu
gullbrúðkaupsafmæli. Þau búa í vistlegri
íbúð í nýlegu húsi í Bústaðahverfinu í
Reykjavík, en það kemur í ljós að þau hafa
flutt þangað fyrir fáeinum árum úr húsi
sínu í Vesturbænum þar sem þau hafa búið
lengst. Þau láta vel af sínum nýju heim-
kynnum en þó er ekki laust við eftirsjá í
rómnum þegar þau ræða um gamla húsið
sitt.
Það sem vekur mesta eftirtekt á heimili
Unnar og Bárðar er geysistór Steinway-
flygill sem tekur í það minnsta fjórðung af
gólfþlássi stofúnnar. Unnur er píanóleikari
18 VIKAN 25. TBL.1988
og píanókennari að atvinnu og er enn í því
sem næst fúllu starfi. Bárður starfaði sem
arkitekt hjá Húsameistara ríkisins, en lét af
störfúm fyrir allnokkru.
Unnur og Bárður hafa eignast fjögur
börn, en misst tvö. Fyrsta barnið dó rétt
eftir fæðingu, en dóttir þeirra Margrét lét
lífið þegar flugvélin Hrímfaxi fórst árið
1963. Hún var þá 19 ára gömul og á
heimleið eftir ársdvöl í Danmörku. Tveir
synir þeirra hjóna, Leifúr og Finnur, starfa
báðir á Landspítalanum í Reykjavík þar
sem annar er læknir en hinn iðjuþjálfi. Það
hafa því skipst á skin og skúrir á ævi þeirra
hjóna.
Hittust á götu í Reykjavík
Unnur er Reykvíkingur fram í ættir, en
Bárður frá Akureyri. Þau hittust fyrst „á
götu í Reykjavík" eins og þau orða það. Þá
var Bárður nýlega kominn heim frá námi í
Kaupmannahöfn, en Unnur var í Tónlistar-
skólanum í Reykjavík. Þau giftu sig nokkr-
um árum síðar, 8. október 1938. Þá voru
erfiðir tímar í heiminum, fyrst kreppuárin
og síðan skall heimsstyrjöldin á. í Reykja-
vík var erfitt með bæði atvinnu og hús-
næði. Unnur og Bárður bjuggu fyrst í lítilli
leiguíbúð, en misstu hana brátt og voru á
hrakhólum um nokkurra ára skeið. Þau
fengu fyrir kunningsskap að búa í einu
herbergi af fjórum í húsnæði þar sem átta
manna fjölskylda bjó. Þau misstu það þeg-
ar fjölskyldan stækkaði, en fengu fyrir náð
og miskunn um sex fermetra herbergi þar
sem þau bæði sváfu og borðuðu og Bárður
vann í. „Svona var það á þessum árum,“
segir Unnur. „Maður gerði ekki aðrar kröf-
ur en að reyna að bjarga sér. Þá var lítið
um að fólk byggi inni á vandamönnum,
kaus heldur að kúldrast einhvers staðar út
af fyrir sig.“
Síðar byggðu þau sér hús í Vesturbæn-
um og fluttu þangað 1946 og þá varð öllu
rýmra um þau. Talið berst að því hvort
það hafi verið erfiðara að byggja eða eign-
ast húsnæði í þá daga en nú. Unnur og
Bárður eru alls ekki viss um að svo hafi
verið, en benda á að fólk hafi ef til vill farið
öðru vísi að. „Þegar við byrjuðum búskap
var ekkert um það að ræða að eignast eitt
eða neitt strax. Fólk varð að leigja svo og
svo lengi og fór ekki út í neinar fjárfesting-
ar fyrr en það hafði eitthvað milli hand-
anna til að tryggja sig með. Þá varð afkom-
an heldur ekki eins slæm þótt eitthvað
bjátaði á. Við áttum til dæmis þriðjung af